
حاکم نیشابوری، در کتاب خود، تعبیری عجیب و بسیار زیبا از رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) در وصف امالمؤمنین خدیجه کبری (سلاماللهعلیها) بیان کرده است. او مینویسد، حضرت فرمودند: «حَدَّثَنِی بُکَیْرُ بْنُ أَحْمَدَ الْحَدَّادُ الصُّوفِیُّ بِمَکَّةَ، حَدَّثَنَا سَهْلُ بْنُ سُلَیْمَانَ النِّیلِیُّ بِوَاسِطٍ، ثنا مَنْصُورُ بْنُ الْمُهَاجِرِ، ثنا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَجَّاجِ، ثنا سُفْیَانُ بْنُ حُسَیْنٍ، عَنِ الزُّهْرِیِّ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَطْعِمْنِی الْخَمِیرَ، وَأَلْبَسَنِی الْحَرِیرَ، وَزَوَّجَنِی خَدِیجَةَ، وَکُنْتُ لَهَا عَاشِقًا ... سپاس مخصوص خدایی است که اطعام کرد و لباس پوشاند و خدیجه را همسر من قرار داد و من عاشق او بودم.»
حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج3، ص201.