یکی از آیاتی که علمای اهل سنت پیرامون بحث مهدویت و خروج حضرت مهدی سلام الله علیه ذكر کرده اند، آیه {مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَسَاجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُولَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَنْ يَدْخُلُوهَا إِلَّا خَائِفِينَ لَهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ} [البقرة: 114] مي باشد.
آنان معتقدند که این آیه مرتبط با بحث قیام حضرت و ظلم ستیری ایشان است چنان چه سیوطی چنان می نویسد:
أما خزيهم في الدنيا فإنه إذا قام المهدي وفتحت القسطنطينية قتلهم فذلك الخزي.
ذلیل شدن ظالمان در دنیا، زمانی است که حضرت مهدی عجل الله تعالي فرجه الشريف قیام کند و قسطنطنیه را فتح کند و ظالمان را از بين ببرد که این ذلیل شدن آنان است.
الدر المنثور، ج 1 ص 261
