مديريت مسجد الحرام در مكه، براي جلوگيري از تبرك و لمس پرده كعبه كه به زعم آنان "شرك" بوده و ممكن است به "سرقت نخ آن" منجر شود، پايين اين پرده را به مقدار 3 متر بالا بردند!

به گزارش خبرگزاري اهل بيت(ع) ـ ابنا ـ مسؤولان مسجد الحرام در مكه، براي جلوگيري از تبرك و لمس پرده كعبه از سوي حجاج و زائران، پايين اين پرده را به مقدار 3 متر بالا بردند!

كارگران اين مسجد با حضور شبانه در حرم، اقدام به بالا بردن پرده كعبه شريف نمودند.

پس از بالا بردن پرده، زير آن با پارچه پنبه اي سفيدي به عرض 2.5 و طول 47 متر پوشانده شد تا دست طواف كنندگان به پرده كعبه نرسد.

« محمد بن عبدالله باجوده» مدير كارگاه ويژه دوخت پرده كعبه پيش از اين گفته بود: اين تدبير براي جلوگيري از دست كشيدن افراد به پرده صورت مي گيرد، زيرا بسياري از حجاج در جريان مراسم طواف، اقدام به لمس كردن پرده كعبه مي كنند. برخي از اعتقادات غلط در نزد حجاج و عمره گزاران آنان را به پاره كرده بخش هايي از پرده كعبه وا مي دارد و از بخش هاي پاره شده به عنوان تبرك استفاده مي كنند، به همين دليل سه متر از بخش پاييني كعبه به بالا برده مي شود.

همچنين پيش از اين يك فيلم كوتاه موبايلي از جدا كردن نخ پرده كعبه توسط تعدادي از حجاج پخش شد كه با واكنش علماي وهابي مواجه شد و بهانه را براي محدوديت هاي بيشتر به مسؤولان سعودي داد.

آيا تبرّك جستن به پرده كعبه و اشياء مقدس شرك است؟

«تبرك» به معني مبارك شدن و بركت پيدا كردن است و پيروان اديان گوناگون ـــ از جمله اسلام ــ همواره اين سن را انجام مي دادند؛ تا اينكه فرقه وهابيت ساخته شد و بر خلاف نظر و عمل همه مسلمانن اين كار را شرك دانست.

برخي از دلايل غلط بودن اين بدعت وهابيون به شرح زير است:

1. تبرك، منشأ و مبداء و ريشه قرآني دارد. زماني كه حضرت يعقوب(ع) از اندوه فراق فرزندش يوسف(ع) نابينا شد، به تصريح قرآن كريم، لباس يوسف را بر چشم خود نهاد و بينايي خود را باز يافت؛ «فَلَمَّا أَنْ جاءَ الْبَشِيرُ أَلْقاهُ عَلي وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيراً قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَكمْ إِنِّي أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ» يعني: «پس چون مژده رسان آمد، آن پيراهن را بر چهره او انداخت؛ پس بينا گرديد. گفت: آيا به شما نگفتم كه بي شك من از (عنايت) خدا چيزهايي مي دانم كه شما نمي دانيد؟» (سوره يوسف، آيه 96). انجام اين عمل به وسيله يك پيامبر(ع) و نقل اين داستان توسط قرآن و عدم رد آن، نشان دهنده تأييد آن مي باشد.

2. بنا بر آيات قرآن كريم و مجموعه نقل هاي تفاسير اسلامي، حضرت موسي(ع) الواح تورات و پاره اي از آثار نبوت خويش را در تابوتي نهاد و پس از خود آن را به حضرت يوشع(ع) سپرد. اين تابوت ــ كه به "تابوت عهد" معروف شد ــ در ميان بني اسرائيل محترم و مقدس بود و آن را ــ كه نماد حمايت و حضور خداوند در ميان ايشان بود ــ همه جا با خود مي بردند و بدين وسيله در جنگ ها و ساير امور مهم خود پيروز مي شدند. اين صندوق بعدها به دست عمالقه، دشمنان بني اسرائيل، افتاد و از آن پس تا مدت ها بني اسرائيل با خواري و شكست روبرو بودند تا آن كه بار ديگر در ماجراي انتخاب «طالوت» به سرداري و امارت بني اسرائيل، اين صندوق به گونه اي معجزه آسا به ايشان برگردانده و موجب بركت ايشان شد.

3. در تاريخ نبي مكرم( ص) نيز چنين چيزي مكرراً اتفاق افتاده است. معروف ترين مورد اينكه وقتي «جناب فاطمه بنت اسد» همسر حضرت ابوطالب(ع) سرپرست پيامبر(ص) و مادر حضرت علي(ع) از دنيا رفت، پيامبر(ص) قباي خود را كفن فاطمه بنت اسد قرار داد و مدتي نيز در قبر او خوابيد؛ تا به بركت اين عمل، فاطمه بنت اسد از سختي شب اول قبر در امان باشد.

4. اصحاب پيامبر(ص) نيز اين كار را مي كردند و آن را شرك نمي دانستند. بر اساس روايات معتبر نزد شيعه و سني، اصحاب پيامبر اكرم( ص) هنگام وضو گرفتن ايشان، هجوم مي آوردند تا قطره ه اي آب وضوي او را به عنوان تبرّك، برگيرند؛ به گونه اي كه نمي گذاشتند قطره اي از آب وضوي پيامبر(ص) بر زمين بريزد. حتي اگر به كسي قطره اي نمي رسيد، از رطوبت دست ديگري استفاده مي كرد. (صحيح بخاري، ج 1، ص 33 و ج 7، ص 50؛ مسند احمد، ج 4، ص 329 و 330)

5. سيره اصحاب، تبرّك جستن به ظرف غذاي پيامبر(ص) و چاه هايي بود كه آن حضرت از آنها آب نوشيده بود. اين برك چه در زمان حيات او و چه بعد از رحلت وي وجود و ادامه داشت. (صحيح بخاري، ج 3، ص 35؛ المغازي؛ فضائل اصحاب النبي، باب مناقب علي بن ابيطالب؛ صحيح مسلم، كتاب الجهاد السير، ح 132؛ صحيح مسلم، كتاب الحج، ح 323 و 326؛ مسند احمد، ج 5، ص 68)

6. اگر تبرّك جستن به لبتس، قطرات آب يا ظرف غذاي پيامبر(ص) شرك و حرام و خرافات بود، وظيفه آن حضرت، نهي و بازداشتن اصحاب از اين عمل بود؛ چنانكه در مورد تصور مردم هنگام فوت ابراهيم، فرزند آن حضرت درباره ارتباط خورشيد گرفتگي با غم پيامبر(ص)، وي بر فراز منبر، مردم را از اين خرافه نهي فرمود؛ زيرا اصولاً مبارزه با شرك و خرافه پرستي، جزء اصلي ترين وظايف پيامبران بوده است.

7. هم اكنون كه هر ساله پرده كعبه تعويض مي شود، دولتمردان سعودي پرده سال قبل را قطعه قطعه مي كنند و با تشريفات خاص به عنوان احترام، به رؤساي كشورها و سفراي آنان هديه مي دهند. آيا معناي اين عمل، چيزي غير از تبرّك است كه خود وهابيون آن قدر از آن نهي مي كنند؟

بنابراين بر اساس داوري وهابيان - كه صرف بوسيدن و تبرك جستن به آثار اولياي الهي شرك و حرام است - پيامبر اكرم و اصحابش و نيز يعقوب نبي و همه انسان ها و حتي خودشان ــ نعوذ بالله ـــ مرتكب شرك و حرام شده اند!

شرك چيست؟

شرك آن است كه انسان براي افراد يا اجسام، مقام و ارزشي مستقل در برابر خداوند قائل باشد و آنان را مستقل از خدا داراي اثر بداند. بنابراين، اصل تبرك، جايز است؛ ولي بايد توجه داشت كه اشياي متبرك شده، هيچ اختياري از خود ندارند و هيچ مشكلي را به خودي خود نمي توانند از انسان برطرف كنند. حتي حفظ خود افراد مقدس ــ چه رسد به پرده كعبه و پارچه ها و ضريح ائمه اطهار(ع) ــ بستگي تام به خداوند دارد.

البته براي براي حاجي مكه و زائر پبامبر(ص) و امام معصوم (ع)، سنگ و چوب و پارچه، ارزشي ندارد. لمس كردن پرده كعبه و بوسيدن ضريح و در حرم، از آن جهت است كه منسوب به محبوب است. بنابراين، بوسيدن و تبرك جستن، بدون اعتقاد به الوهيت، ربوبيت و فاعليت مستقل، شرك نيست و سنت پيامبران و مؤمنان نيز بوده است.