با سلام

دوست گرامي

با توجه به تخريب و تجديد بناي کعبه در سال هاي بعد از ولادت حضرت علي (ع) به طور طبيعي بايد آثار اوليه شکاف به وجود آمده در هنگام ورود مادر اميرالمؤمنين (ع) به داخل کعبه از بين رفته باشد ولي آنچه هم اکنون در واقعيت وجود دارد، شکافي دائمي در قسمت رکن يماني کعبه است که بارها توسط کشور عربستان ترميم شده ولي فايده اي نداشته و هر از چند گاهي ترميم موضعي مي کنند. در نهايت هم پرده کعبه روي ديوارها مي کشند تا اثري از تعميرات نمايان نگردد. هر چند چندين بار کعبه باسازي شده است ولي مهم جا و محل ورود مادر حضرت علي عليهما السلام است که ترک بر مي دارد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

باسلام

دوست گرامي؛ بخش اخبار فقط منعكس كننده اخبار مختلف از سايتهاي ديگر مي باشد لذا صحت و سقم آن هم بعهده همان سايت است. اين خبر هم همچنانكه در پايان ذكر شده مربوط به سايت سايت 13 رجب(www.13rajab.ir) مي باشد.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

(1)

با سلام

دوست گرامي

اولا :ما در آن آدرسي که شما ارجاع داديد روايتي را ذکر نکرديم تا شما بياييد و زود قضاوت کنيد و حکم جاري کنيد که در هيچ يک از روايات متقدم درباره شکافته شدن کعبه چيزي وجود ندارد ما در آن مقاله به اقوال و ادعاي تواتر آنها اشاره کرديم پس اقوال علماء با روايات فرق دارد !

ثانيا: تعجب ما از امثال شما اين است که هرگاه بيان چيزي از شيعه با مزاق شما نمي خورد زود آن را يا دروغ مي پنداريد و يا متهم به غلو مي کنيد درحالي که کتب شما و روايات شما پر از مطالبي است که هيچ شکي نيست که غلو است اما درباره آن سکوت مي کنيد.نمونه از غلو را از کتابهاي شما ذکر مي کنيم و خود قضاوت کنيد که آيا غلو هست يانه؟ 1-روزي در مدينه زلزله شديدي آمد و مردم ريختند بيرون و پناه آوردند به خليفه دوم، خليفه دوم شلاق خود را محكم بر زمين كوبيد و گفت: أسكني بإذن الله، فسكت. آرام باش به اذن خدا، زمين هم آرام شد؛ بعد از آن،‌ زمين مدينه ديگر زلزله نگرفت. تفسير فخر رازي، ج21، ص88 2-يكي از خانه هاي مدينه آتش گرفت و سرايت كرد به بخش أعظمي از خانه هاي مدينه. مردم مانده بودند حيران و سرگردان كه خانه ها آتش گرفته. عمر نوشت: فكتب عمر علي خزفة: يا نا أسكني بإذن الله، فألقوها في النار، فانطفأت في الحال. اي آتش به اذن خدا ساكن و خاموش شو، و آن را انداخت در آتش و آتش در همان لحظه ساكت و خاموش شد. تفسير فخر رازي، ج21، ص88 3-جناب عمر بن خطاب در مدينه مشغول خواندن خطبه نماز جمعه و آيات قرآن را مي خواند؛ يك دفعه سه مرتبه گفت: «يا ساريه الجبل»، همه ماندند كه چه اتفاقي افتاده؛ بعد از نماز از او پرسيدند كه چه شد وسط خطبه اين چنين گفتي؟ گفت: در حين خطبه خواندن، يك نگاهي كردم به ملكوت زمين و زمان، ديدم لشكري كه براي فتح نهاوند فرستاديم، دشمنان از 4 طرف مي خواهند محاصره كنند و آنها را از بين ببرند، فرمانده شان آقاي ساريه بود، او را صدا زدم كه بيائيد به طرف كوه و از يك طرف با دشمن بجنگيد،البداية و النهاية، ج7، ص94،

اينها در نظر شما غلو نيست اما اگر در شيعه اين اتفاق بيفتد غلو است؟!

جهت اطلاع بيشتر به اين آدرس رجوع کنيد

ثالثا: به عنوان نمونه روايتي را از متقدمين ذکر مي کنيم تا براي شما روش شود که ديوار کعبه شکافته شد

شيخ صدوق نقل مي کند: حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُوسَى الدَّقَّاقُ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْأَسَدِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ يَزِيدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ ثَابِتِ بْنِ دِينَارٍ عَنْ سَعِيدِ بْنِ جُبَيْرٍ قَالَ قَالَ يَزِيدُ بْنُ قَعْنَبٍ كُنْتُ جَالِساً مَعَ الْعَبَّاسِ بْنِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ فَرِيقٍ مِنْ عَبْدِ الْعُزَّى بِإِزَاءِ بَيْتِ اللَّهِ الْحَرَامِ إِذْ أَقْبَلَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ أَسَدٍ أُمُّ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ كَانَتْ حَامِلَةً بِهِ لِتِسْعَةِ أَشْهُرٍ وَ قَدْ أَخَذَهَا الطَّلْقُ فَقَالَتْ رَبِّ إِنِّي مُؤْمِنَةٌ بِكَ وَ بِمَا جَاءَ مِنْ عِنْدِكَ مِنْ رُسُلٍ وَ كُتُبٍ وَ إِنِّي مُصَدِّقَةٌ بِكَلَامِ جَدِّي إِبْرَاهِيمَ الْخَلِيلِ ع وَ أَنَّهُ بَنَى الْبَيْتَ الْعَتِيقَ فَبِحَقِّ الَّذِي بَنَى هَذَا الْبَيْتَ- وَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ الَّذِي فِي بَطْنِي لَمَّا يَسَّرْتَ عَلَيَّ وِلَادَتِي قَالَ يَزِيدُ بْنُ قَعْنَبٍ فَرَأَيْنَا الْبَيْتَ وَ قَدِ انْفَتَحَ عَنْ ظَهْرِهِ وَ دَخَلَتْ فَاطِمَةُ فِيهِ وَ غَابَتْ عَنْ أَبْصَارِنَا وَ الْتَزَقَ الْحَائِطُ فَرُمْنَا أَنْ يَنْفَتِحَ لَنَا قُفْلُ الْبَابِ فَلَمْ يَنْفَتِحْ فَعَلِمْنَا أَنَّ ذَلِكَ أَمْرٌ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ خَرَجَتْ بَعْدَ الرَّابِعِ وَ بِيَدِهَا أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع ثُمَ‏

قَالَتْ إِنِّي فُضِّلْتُ عَلَى مَنْ تَقَدَّمَنِي مِنَ النِّسَاءِ لِأَنَّ آسِيَةَ بِنْتَ مُزَاحِمٍ عَبَدَتِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ سِرّاً فِي مَوْضِعٍ لَا يُحِبُّ أَنْ يُعْبَدَ اللَّهُ فِيهِ إِلَّا اضْطِرَاراً وَ أَنَّ مَرْيَمَ بِنْتَ عِمْرَانَ هَزَّتِ النَّخْلَةَ الْيَابِسَةَ بِيَدِهَا حَتَّى أَكَلَتْ مِنْهَا رُطَباً جَنِيًّا وَ أَنِّي دَخَلْتُ بَيْتَ اللَّهِ الْحَرَامَ فَأَكَلْتُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ وَ أَوْرَاقِهَا فَلَمَّا أَرَدْتُ أَنْ أَخْرُجَ هَتَفَ بِي هَاتِفٌ يَا فَاطِمَةُ سَمِّيهِ عَلِيّاً فَهُوَ عَلِيٌّ وَ اللَّهُ الْعَلِيُّ الْأَعْلَى يَقُولُ إِنِّي شَقَقْتُ اسْمَهُ مِنِ اسْمِي وَ أَدَّبْتُهُ بِأَدَبِي وَ وَقَفْتُهُ عَلَى غَامِضِ عِلْمِي وَ هُوَ الَّذِي يَكْسِرُ الْأَصْنَامَ فِي بَيْتِي وَ هُوَ الَّذِي يُؤَذِّنُ فَوْقَ ظَهْرِ بَيْتِي وَ يُقَدِّسُنِي وَ يُمَجِّدُنِي فَطُوبَى لِمَنْ أَحَبَّهُ وَ أَطَاعَهُ وَ وَيْلٌ لِمَنْ أَبْغَضَهُ وَ عَصَاهُ.

يزيد بن قعنب گويد من با عباس بن عبد المطلب و جمعى از عبد العزى برابر خانه كعبه نشسته بوديم كه فاطمه بنت اسد مادر امير المؤمنين (ع) كه نه ماه باو آبستن بود آمد و درد زائيدن داشت گفت خدايا من بتو ايمان دارم و بدان چه از نزد تو آمده است از رسولان و كتابها مؤمنم و بسخن جدم ابراهيم خليل تصديق دارم و او است كه اين بيت عتيق را ساخته بحق آنكه اين خانه را ساخته و بحق مولودى كه در شكم منست ولادت را بر من آسان كن، يزيد بن قعنب گويد ما بچشم خود ديديم كه خانه از پشت شكافت و فاطمه بدرون آن رفت و از ديده ما نهان شد و ديوار بهم آمد و خواستيم قفل در خانه را بگشائيم گشوده نشد و دانستيم كه اين امر از طرف خداى عز و جل است و پس ازهار روز بيرون آمد و امير المؤمنين را در دست داشت و سپس گفت من بر همه زنان گذشته فضيلت دارم زيرا آسيه بنت مزاحم خدا را بنهانى پرستيد در آنجا كه خوب نبود پرستش خدا جز از روى ناچارى و مريم دختر عمران نخل خشك را بدست خود جنبانيد تا از آن خرماى تازه چيد و خورد و من در خانه محترم خدا وارد شدم و از ميوه بهشت و بار و برگش خوردم و چون خواستم بيرون آيم يك هاتفى آواز داد اى فاطمه نامش را على بگذار كه او على است و خداى اعلى ميفرمايد من نام او را از نام خود گرفتم و بادب خود تاديبش نمودم و غامض علم خود را باو آموختم و اوست كه بت‏ها را در خانه من ميشكند و او است كه در بام خانه‏ام اذان ميگويد و مرا تقديس و تمجيد ميكند خوشا بر كسى كه او را دوست دارد و فرمان بردار و بدا بر كسى كه او را دشمن دارد و نافرمانى كند و صلى اللَّه على نبينا محمد و آله الطيبين الطاهرين.ابن بابويه، محمد بن على، الأمالي (للصدوق)، 1جلد، كتابچى - تهران، چاپ: ششم، 1376ش ص 132

رابعا: شما تولد حضرت علي عليه السلام در کعبه را همچنانکه شبکه هاي وهابي مي گويند فضليتي نمي دانيد حال ما يک سوال از شما داريم چرا اين حرف را درباره يار غارتان نمي گوييد چرا بودن ابوبکر در غار را چون در کنار پيامبر بود را به عنوان يک فضيلت استفاده مي کنيد اما اينجا که حضرت علي (ع) در خانه خدا متولد شد را فضيلت نمي دانيد؟! آيا پيامبر مقامش نعوذا بالله از خدا بالاتر است؟

خامسا: اينکه شما تولد در مکه را فضيلت نمي داني بخاطر اين است که شما مقام و جايگاه مکه را نمي دانيد درست است خانه ي خدا از سنگ ساخته شده ولي بودن بتها در قبل از اسلام در کعبه نشان دهنده اين است که تمام اعراب براي مکه مقام و منزلت خاصي قائل بودند براي آنها هم خيلي مهم است که بتهايشان را کجا بگذارند حال وقتي اعراب بت پرست چنين چيزي را مي دانستند تعجب از شماست که چرا انکار مي کني؟!

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات