البته انتخاب مجدد «عبد العزيز بوتفليقه» در دوره سوم رياست جمهوري الجزاير با حدود 90% آراء مردم، به هيچ وجه يك پيروزي براي اصول دموكراسي الجزاير به حساب نمي آيد و حتي موفقيت جديدي براي كشوري كه ممكن بود 15 سال پيش با انتخاب اسلام گراها، آرامش و استقرار سياسي خود را از دست بدهد نيز به حساب نمي آيد؛ حتي اگر آن تجربه 15 سال پيش باعث مي شد كشور الجزاير به قرن ها قبل عقب نشيني كند ولي ملت آن به هوش آمده و از افتادن در دام سلفي ها امتناع ورزيده و ترجيح دادند، هر انديشه اي را به اسم اسلام نپذيرند.
همين كه بگوييم نيمي از شهروندان الجزايري به يك رييس جمهور پير و افتاده كه از عهد استقلال ملي الجزاير بر جاي مانده، راي داده اند تا راه و روشي را كه حداقل نام ليبرالي بر آن گذاشته مي شود و سرشار از انواع فساد و بي نظمي و هرج و مرج است را بر جنبش هاي تاريك و خونين سلفي ترجيح بدهند، يك شكست واقعي براي اين جنبش هاست. بايد توجه داشت كه بقيه مردم هم به كانديداهاي ديگري راي دادند كه هيچ كدام از آنها با اين جنبش ها مرتبط نيستند. به عبارتي ديگر اين جنبش ها نتوانستند يك كانديداي نسبتا مقبول را به مردم معرفي كنند.
در دهه نود كه جبهه نجات اسلامي با استفاده از نارضايتي هاي عمومي مردم رشد كرد و نزديك بود با 40% از آراء در انتخابات قدرت را در الجزاير به دست بگيرد، برخي از انديشمندان عرب به شدت از اقدام دولت وقت در سركوب كردن اين جبهه انتقاد كردند و بر ضرورت احترام گذاشتن به آراي مردم تاكيد مي كردند، حتي اگر مردم در زمان خشم و غضب خود يك تصميمي را گرفته باشند. آنها در واقع نمي دانستند كه اجراي انديشه هاي سلفي در يك كشور چه معنايي خواهد داشت؛ ولي همين مردم زود هشيار شده و دست از اين ريسك برداشتند و در اين راستا كشمكش ها و فراز و نشيب هاي جنبش هاي اسلامي طي اين مرحله 15 ساله تاثير زيادي در هشياري مردم داشت. آنها تصميم گرفتند به اقدامات وقت ارتش الجزاير در سركوب جبهه نجات اسلامي رضايت بدهند و از درگير شدن با حكومت خودداري كنند و به انديشه ها و طرح هاي وحدت ملي «بوتفليقه» رضايت بدهند و در نتيجه بوتفليقه براي دو دوره رييس جمهور الجزاير شد و باز هم در دوره سوم براي پنج سال ديگر اين رياست وي تمديد شد.
به هر حال مي توان به اين نتيجه رسيد كه انتخاب مجدد بوتفليقه پشت كردن مجدد مردم الجزاير به آن تجربه است و مردم عليرغم فرسودگي دولت و فساد و هرج و مرج، آن را بر نظام سلفي ترجيح دادند و به برنامه هاي سلفي ها كه عبارت بود از پايين آمدن از مناطق كوهستاني و انجام شبيخون بر مردم غير مسلح و سربريدن تعدادي از شهروندان و نظاميان، بدون اينكه هيچ برنامه سياسي و يا حتي امنيتي را در سر داشته باشند، همان وضعيتي كه در تونس، مغرب و ليبي نيز شاهد آن بوديم و باعث شد اين جنبش ها از صحنه سياسي خارج شوند.
منبع: پرس.تي.وي به نقل از روزنامه السفير
ارسال خبر به دیگران
ارسال با پيامک
ارسال با واتس آپ
ارسال از طريق لاين