2024 April 20 - شنبه 01 ارديبهشت 1403
بررسي آيه «بيعت رضوان» و رضايت دائمي خداوند از خليفه دوم
کد مطلب: ٦٣٤٦ تاریخ انتشار: ٢٤ فروردين ١٣٩٠ تعداد بازدید: 22388
مقالات » نقد خلافت خلفا
بررسي آيه «بيعت رضوان» و رضايت دائمي خداوند از خليفه دوم

نقد تفكر رضايت هميشگي از تمام بيعت كنندگان، شك عمر در نبوت رسول خدا، اعتراف به بدعت بيعت كنندگان، قاتل عثمان و عمارياسر در بيعت كنندگان

طرح شبهه:

عمر بن خطاب به اجماع تمام عالمان شيعه و سني در روز بيعت رضوان از جمله افرادي بود كه با رسول خدا (ص) بيعت كردند. همان كساني كه الله تعالي در باره آن ها مي فرمايد:

لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا. فتح18.

خداوند از مؤمنان- هنگامي كه در زير آن درخت با تو بيعت كردند- راضي و خشنود شد خدا آنچه را در درون دلهايشان (از ايمان و صداقت) نهفته بود مي دانست از اين رو آرامش را بر دلهايشان نازل كرد و پيروزي نزديكي بعنوان پاداش نصيب آن ها فرمود.

اين آيه به صراحت عمر بن الخطاب را از تهمت قتل حضرت زهرا تبرئه مي كند؛ چرا كه در حديث صحيح، خشم به حق فاطمه (رض) از فردي را خشم خدا شمرده شده؛ اما در اين آيه، خداوند تبارك و تعالي رضايت خويش را از عمر بن الخطاب بيان مي دارد. و اين نشان مي دهد كه وي مورد غضب الله نيست؛ پس ايشان به هيج وجه نمي تواند قاتل حضرت فاطمه (رض) باشد.

و بي ترديد و با توجه به علم الله كه به گذشته و حال و آينده احاطه دارد، هرگز ممكن نيست از كساني اعلام رضايت كند كه مي داند در آينده آن ها دختر رسول خدا (ص) را خواهند كشت و....

نقد و بررسي:

ترديدي نيست كه خداوند از بيعت كنندگان در حديبيه، رضايت خود را اعلام كرده و خليفه دوم نيز در اين بيعت حضور داشته است؛ اما اهل سنت اگر بخواهند با استفاده از اين قضيه، اعمالي را كه خليفه دوم پس از صلح حديبيه انجام داده، انكار و يا توجيه نمايند، بايد دو مسأله را ثابت كنند:

1. رضايت خداوند از بيعت كنندگان، هميشگي است و احياناً رفتارهاي ناپسندي كه ممكن است از آن ها در آينده سر بزند، هيچ تأثيري در اين رضايت ندارد؛

2. رضايت خداوند شامل تمام بيعت كنندگان مي شود و حتي كساني را كه در حال بيعت، ايمان واقعي نداشته اند و جزء مشككين و يا حتي منافقين (همچون عبد الله بن أبي) بوده اند، نيز شامل مي شود.

ما در اين مقاله سعي مي كنيم كه اين دو مسأله را بررسي كنيم:

رضايت خداوند، شامل همه بيعت كنندگان نمي شود:

رضايت خداوند شامل تمام افرادي كه در آن روز بيعت كرده اند نخواهد شد؛ بلكه فقط شامل كساني مي شود كه با ايمان قلبي بيعت كردند؛ زيرا خداوند رضايت خود را مشروط به داشتن ايمان كرده است. « رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ ». و با انتفاء شرط، مشروط نيز به خودي خود منتفي خواهد شد.

كلمه «المؤمنين» اشاره به اين مطلب دارد كه خداوند فقط از مؤمنين واقعي راضي است؛ زيرا اگر قرار بود كه ايمان حقيقي، شرط رضايت نباشد، خداوند مي فرمود: « لقد رضي الله عن الذين يبايعونك... »

به عبارت ديگر: حد اكثر چيزي كه از اين آيه استفاده مي شود، اين است كه خداوند از تمام «مؤمنيني» كه بيعت كردند راضي شده است؛ اما هرگز ثابت نمي كند كه تمام افرادي كه بيعت كرده اند، مؤمن حقيقي نيز بوده اند؛ پس خداوند با قيد « عَنِ الْمُؤْمِنِينَ » منافقيني همچون عبد الله بن أبي و... و يا كساني را كه در ايمان خود شك داشته و در حقيقت بيعت نكرده اند خارج مي كند و رضايت خداوند شامل حال آن ها نخواهد شد؛ چنانچه شامل مؤمنيني كه در اين بيعت حضور نداشته اند نيز نمي شود.

عمر بن الخطاب، در نبوت رسول خدا (ص) شك داشت:

با توجه به آن چه گذشت، مي گوييم: اين آيه شامل كساني همچون عمر بن الخطاب كه در همان زمان و يا پس از آن در نبوت پيامبر اسلام شك داشته و از روي ايمان بيعت نكرده اند، نخواهد شد.

قضيه شك عمر در نبوت رسول خدا، در بسياري از كتاب هاي اهل سنت به صورت مفصل آمده است كه چكيده آن اين چنين است:

پيامبر در رؤياي صادقانه ديد كه وارد مكه شده و به همراه صحابه در حال طواف خانه خدا هستند، صبح فردا آن را با صحابه در ميان گذاشت، صحابه از تعبير اين رؤيا پرسيدند، آن حضرت فرمود: «ان شاء الله وارد مكه شده و اعمال عمره را انجام خواهيم داد»؛ اما تعيين نكردند كه در چه زماني اين امر اتفاق خواهد افتاد.

همه مردم آماده حركت شدند و هنگامي كه به حديبيه رسيدند، قريش از آمدن پيامبر و اصحابش و نيت آنان با خبر شدند؛ لذا همگي مسلح شده و از ورود مسلمان ها به مكه جلوگيري كردند. و چون پيامبر اسلام به قصد زيارت خانه خدا آمده بود نه به قصد جنگ، با قريشيان صلح نامه امضا كرد كه امسال از ورود به مكه خودداري و سال بعد بدون هيچ مانعي برگردند و اعمال عمره را انجام دهند.

اين مطلب بر عمر بن الخطاب و همفكران او، گران آمد و سبب شد كه به نبوت رسول خدا ترديد كند و نعوذ بالله خيال كرد كه پيامبر اسلام دروغ گفته است؛ از اين رو نزد پيامبر آمد و با لحن تند به آن حضرت اعتراض كرد.

اعتراض به پيامبر اكرم (ص) در حديبية:

بخاري اين داستان را چنين نقل مي كند:

عن أَبي وَائِل، قَالَ كُنَّا بِصِفِّينَ فَقَامَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْف فَقَالَ:

أَيُّهَا النَّاسُ اتَّهِمُوا أَنْفُسَكُمْ فَإِنَّا كُنَّا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم يَوْمَ الْحُدَيْبِيَةِ، وَلَوْ نَرَي قِتَالاً لَقَاتَلْنَا، فَجَاءَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَلَسْنَا عَلَي الْحَقِّ وَهُمْ عَلَي الْبَاطِلِ فَقَالَ: بَلَي. فَقَالَ أَلَيْسَ قَتْلاَنَا فِي الْجَنَّةِ وَقَتْلاَهُمْ فِي النَّارِ قَالَ: بَلَي. قَالَ فَعَلَي مَا نُعْطِي الدَّنِيَّةَ فِي دِينِنَا أَنَرْجِعُ وَلَمَّا يَحْكُمِ اللَّهُ بَيْنَنَا وَبَيْنَهُمْ فَقَالَ: ابْنَ الْخَطَّابِ، إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ، وَلَنْ يُضَيِّعَنِي اللَّهُ أَبَدًا.

فَانْطَلَقَ عُمَرُ إِلَي أَبِي بَكْر فَقَالَ لَهُ مِثْلَ مَا قَالَ لِلنَّبِيِّ صلي الله عليه وسلم فَقَالَ إِنَّهُ رَسُولُ اللَّهِ، وَلَنْ يُضَيِّعَهُ اللَّهُ أَبَدًا. فَنَزَلَتْ سُورَةُ الْفَتْحِ، فَقَرَأَهَا رَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم عَلَي عُمَرَ إِلَي آخِرِهَا. فَقَالَ عُمَرُ يَا رَسُولَ اللَّهِ، أَوَفَتْحٌ هُوَ قَالَ: نَعَمْ.

از ابووائل نقل شده است كه گفت: ما در صفين بوديم كه سهل بن حنيف برخواست و گفت: اي مردم! مواظب خودتان باشيد، ما در حديبيه با رسول خدا (صلي الله عليه وآله ) بوديم، اگر جنگي پيش مي آمد مي جنگيديم، عمر بن خطاب نزد پيامبر آمد و گفت: اي رسول خدا! مگر نه اين است كه ما بر حقيم و آنان بر باطل؟ فرمود: آري، چنين است. گفت: مگر نه اين است كه كشته هاي ما بهشتي هستند و كشته هاي آنان جهنمي؟ فرمود: آري چنين است، گفت: پس چرا بايد با ذلّت بازگرديم، و نبايد خدا بين ما و آنان حكم نمايد؟ رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) فرمود: اي پسر خطاب! من فرستاده خدا هستم ، پس خداوند هرگز مرا خوار و كوچك نمي كند.

عمر، نزد ابوبكر رفت و آن چه به پيامبر خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) گفته بود، به ابوبكر هم گفت. ابوبكر گفت: او فرستاده خدا است و خداوند هرگز او را كوچك و خوار نمي كند، سپس سوره فتح نازل شد. رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) آن را از اول تا آخرش بر عمر خواند، عمر گفت: آيا آن چه پيش آمد، پيروزي است، فرمود: آري.

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 3، ص 1162، ح3011، كتاب الجهاد والسير، بَاب إِثْمِ من عَاهَدَ ثُمَّ غَدَرَ، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

النيسابوري، مسلم بن الحجاج أبو الحسين القشيري (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم ج 3، ص 1411، ح 1785، كِتَاب الْجِهَادِ وَالسِّيَرِ، بَاب صُلْحِ الْحُدَيْبِيَةِ في الْحُدَيْبِيَةِ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت.

در روايت ديگر اين چنين آ مده:

فَرَجَعَ مُتَغَيِّظًا، فَلَمْ يَصْبِرْ حَتَّي جَاءَ أَبَا بَكْر فَقَالَ يَا أَبَا بَكْر أَلَسْنَا عَلَي الْحَقِّ... فَنَزَلَتْ سُورَةُ الْفَتْحِ.

عمر ناراحت بازگشت، و صبر نداشت تا آن كه ابوبكر آمد و گفت: اي ابوبكر، آيا ما بر حق نيستم؟... سپس سوره فتح نازل شد.

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 4، ص 1832، ح4563، كِتَاب التفسير، بَاب إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

سؤال اين جا است كه چرا عمر بن الخطاب به سخنان رسول خدا صلي الله عليه وآله اعتماد نكرد و تا ابوبكر سخن رسول خدا را تأييد نكرد، دلش آرام نگرفت؟

آيا اين كار خليفه دوم با اين آيه از قرآن كريم مخالف نيست:

وَمَا كَانَ لِمُؤْمِن وَلاَ مُؤْمِنَة إِذَا قَضَي اللهُ وَرَسُولُهُ أَمْراً أَنْ يَكُونَ لَهُمْ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلا مُبِيناً. الأحزاب/36.

هيچ مرد و زن با ايماني حق ندارد هنگامي كه خدا و پيامبرش امري را لازم بدانند، اختياري (در برابر فرمان خدا) داشته باشد و هر كس نافرماني خدا و رسولش را كند، به گمراهي آشكاري گرفتار شده است .

شك عمردر نبوت رسول اكرم (ص):

عبد الرزاق صنعاني در المصنف، طبري در تفسير، ابن حبان در صحيحش، ذهبي در تاريخ الإسلام، ابن جوزي در زاد المعاد و... داستان را اين گونه نقل مي كنند:

فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ: مَا شَكَكْتُ مُنْذُ أَسْلَمْتُ إِلا يَوْمَئِذٍ فَأَتَيْتُ النَّبِيَّ (صلي الله عليه وسلم) فَقُلْتُ أَلَسْتَ رَسُولَ اللَّهِ حَقًّا قَالَ بَلَي قُلْتُ أَلَسْنَا عَلَي الْحَقِّ وَعَدُوُّنَا عَلَي الْبَاطِلِ قَالَ بَلَي قُلْتُ فَلِمَ نُعْطِي الدَّنِيَّةَ فِي دِينِنَا إِذَا قَالَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ وَلَسْتُ أَعْصِي رَبِّي وَهُوَ نَاصِرِيٌّ قُلْتُ أَوَ لَيْسَ كُنْتَ تُحَدِّثُنَا أَنَّا سَنَأْتِي الْبَيْتَ فَنَطُوفُ بِهِ قَالَ بَلَي فَخَبَّرْتُكَ أَنَّكَ تَأْتِيَهِ الْعَامَ قَالَ لا قَالَ فَإِنَّكَ تَأْتِيَهِ فَتَطُوفُ بِهِ....

عمر گفت: قسم به خدا! از زماني كه اسلام آورده ام، جز امروز ( در نبوت رسول خدا ) شك نكرده ام. سپس نزد پيامبر آمد و گفت: اي رسول خدا! مگر شما پيامبر خدا نيستي؟!!!. پيامبر فرمود: بلي هستم. عمر گفت: مگر ما بر حق و دشمنان ما بر باطل نيستند؟ پيامبر فرمود: بلي چنين است. عمر گفت: پس چرا ذلت و حقارت در دينمان نشان دهيم؟ پيامبر فرمود: من پيامبر خدا هستم و هرگز از دستورات او سرپيچي نخواهم كرد و او ياور من است. عمر گفت: مگر شما نگفتي كه وارد خانه كعبه شده و طواف خواهيم كرد؟ پيامبر فرمود: آيا من گفتم كه همين امسال اين كار را خواهيم كرد؟ عمر گفت: نه، پيامبر فرمود: تو وارد مكه مي شوي و طواف خواهي كرد.

الصنعاني، أبو بكر عبد الرزاق بن همام (متوفاي211هـ)، المصنف، ج 5، ص 339، تحقيق: حبيب الرحمن الأعظمي، ناشر: المكتب الإسلامي - بيروت، الطبعة: الثانية، 1403هـ.

الطبري، محمد بن جرير، جامع البيان عن تأويل آي القرآن، ج 26، ص 100، ناشر: دار الفكر، بيروت - 1405هـ

التميمي البستي، محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم (متوفاي354 هـ)، صحيح ابن حبان بترتيب ابن بلبان، ج 11، ص 224، محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم التميمي البستي (متوفاي354، تحقيق: شعيب الأرنؤوط، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الثانية، 1414هـ - 1993م

الذهبي، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان، (متوفاي748هـ)، تاريخ الإسلام ووفيات المشاهير والأعلام، ج 2، ص 371، تحقيق د. عمر عبد السلام تدمري، ناشر: دار الكتاب العربي - لبنان/ بيروت، الطبعة: الأولي، 1407هـ - 1987م.

ابن القيم الجوزيه، محمد بن أبي بكر أيوب الزرعي أبو عبد الله (متوفاي751هـ)، زاد المعاد في هدي خير العباد، ج 3، ص 295، تحقيق: شعيب الأرناؤوط - عبد القادر الأرناؤوط، ناشر: مؤسسة الرسالة - مكتبة المنار الإسلامية - بيروت - الكويت، الطبعة: الرابعة عشر، 1407هـ - 1986م

ابن حبان در ادامه مي نويسد:

قال: عمر بن الخطاب رضوان اللّه عليه: فعملت في ذلك أعمالاً يعني في نقض الصحيفة.

عمر گفت: براي اين كه اين عمل را از پرونده ام پاك كنم، كارهايي انجام دادم.

التميمي البستي، محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم (متوفاي354 هـ)، صحيح ابن حبان بترتيب ابن بلبان، ج 11، ص 224، محمد بن حبان بن أحمد أبو حاتم التميمي البستي (متوفاي354، تحقيق: شعيب الأرنؤوط، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: الثانية، 1414هـ - 1993م.

تصميم حركت بر ضد رسول اكرم (ص):

جناب خليفه آن چنان در نبوت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم دچار ترديد شده بود كه طبق نقل برخي از عالمان اهل سنت، قصد داشت از لشكر مسلمانان خارج و عليه آن ها بجنگد.

محمد بن عمر واقدي در تاريخش مي نويسد:

... فكان ابن عباس رضي اللّه عنه يقول: قال لي في خلافته ]يعني عمر[ وذكر القضية: إرتبت ارتياباً لم أرتبه منذ أسلمت إلا يومئذ، ولو وجدت ذاك اليوم شيعة تخرج عنهم رغبة عن القضية لخرجت... والله لقد دخلني يومئذٍ من الشك حتي قلت في نفسي: لو كنا مائة رجلٍ علي مثل رأيي ما دخلنا فيه أبداً!.

ابن عباس مي گويد: عمر بن خطاب در زمان خلافتش از قضيه حديبيه ياد كرد و گفت: در آن روز (در نبوت پيامبر ) شك كردم؛ بطوري كه از زمان اسلام آوردنم، چنين شكي به من دست نداده بود، اگر در آن روز كساني را پيدا مي كردم كه از من پيروي كنند و به دلخواه از اين معاهده خارج شوند ، من نيز خارج مي شدم.

قسم به خدا چنان شك كرده بودم كه با خودم مي گفتم: اگر صد نفر با من هم نظر بود، هرگز اين معاهده را نمي پذيرفتم.

الواقدي، أبو عبد الله محمد بن عمر بن واقد (متوفاي207 هـ)، كتاب المغازي، ج 2، ص 94، تحقيق: محمد عبد القادر أحمد عطا، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت / لبنان، الطبعة: الأولي، 1424 هـ - 2004 م.

حال پرسش ما اين است كه آيا عدم ايمان قلبي به نبوت رسول خدا و ترديد در آن با رضايت خداوند از همان شخص قابل جمع است؟!.

كفاره تشكيك در نبوت پيامبر (ص):

ترديد خليفه دوم در نبوت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم در روز حديبيه، قطعي است؛ تا جايي كه خود خليفه دوم پس از آن در دوران حكومت خود بارها از آن ياد مي كرد و حتي خودش اعتراف كرده است كه بارها صدقه پرداخت كردم تا كفاره تشكيك در نبوت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم باشد.

احمد حنبل در مسندش با سند صحيح و ترمذي در نوادر الأصول و ابن كثير در تفسيرش مي نويسند:

حَدَّثَنَا يَزِيدُ بْنُ هَارُونَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَاقَ بْنِ يَسَارٍ عَنِ الزُّهْرِيِّ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمِ بْنِ شِهَابٍ عَنْ عُرْوَةَ بْنِ الزُّبَيْرِ عَنِ الْمِسْوَرِ بْنِ مَخْرَمَةَ وَمَرْوَانَ بْنِ الْحَكَمِ قَالا... ثُمَّ قال عُمَرُ ما زِلْتُ أَصُومُ وَأَتَصَدَّقُ وَأُصَلِّي واعتق مِنَ الذي صَنَعْتُ مَخَافَةَ كلامي الذي تَكَلَّمْتُ بِهِ يَوْمَئِذٍ حتي رَجَوْتُ ان يَكُونَ خَيْراً....

از مسور بن مخرمه و مروان بن حكم نقل شده است كه گفتند:... سپس عمر گفت: از ترس سخني كه آن روز گفتم، آن قدر روزه گرفتم و صدقه دادم و نماز خواندم و بنده آزاد كردم كه اميدوارم به خير و خوبي تبديل شود.

الشيباني، أحمد بن حنبل أبو عبدالله (متوفاي241هـ)، مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج 4، ص 325، ناشر: مؤسسة قرطبة - مصر.

الطبري، محمد بن جرير (متوفاي 310هـ)، تاريخ الطبري، ج 2، ص 122، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت.

الترمذي، محمد بن علي بن الحسن أبو عبد الله الحكيم (متوفاي360هـ)، نوادر الأصول في أحاديث الرسول صلي الله عليه وسلم، ج 1، ص 319، تحقيق: عبد الرحمن عميرة، ناشر: دار الجيل - بيروت - 1992م.

القرشي الدمشقي، إسماعيل بن عمر بن كثير أبو الفداء (متوفاي774هـ)، تفسير القرآن العظيم، ج 4، ص 197، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1401هـ.

القرشي الدمشقي، إسماعيل بن عمر بن كثير أبو الفداء (متوفاي774هـ) السيرة النبوية، ج 3، ص 320.

الدهلوي، الإمام أحمد المعروف بشاه ولي الله ابن عبد الرحيم (متوفاي1176هـ)، حجة الله البالغة، ج 1، ص 629، : تحقيق: سيد سابق، ناشر: دار الكتب الحديثة - مكتبة المثني - القاهرة - بغداد.

ابن حجر عسقلاني در فتح الباري مي نويسد:

لقد أعتقت بسبب ذلك رقابا وصمت دهرا.

عمر گفت: به خاطر شك در نبوت، بنده هاي زيادي را آزاد كردم و مدام روزه گرفتم.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852هـ)، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج 5، ص 346، تحقيق: محب الدين الخطيب، ناشر: دار المعرفة - بيروت.

العيني، بدر الدين محمود بن أحمد (متوفاي855هـ)، عمدة القاري شرح صحيح البخاري، ج 14، ص 14، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت.

صالحي شامي نيز مي نويسد:

كما في الصحيح: واللّه ما شككت منذ اسلمت الا يومئذ، وجعل يردّ علي رسول اللّه، صلي اللّه عليه وسلم، الكلام فقال أبو عبيدة بن الجراح، رضي اللّه عنه،: الا تسمع يا ابن الخطاب رسول اللّه، صلي اللّه عليه وسلم، يقول ما يقول، تعوذ باللّه من الشيطان واتّهم رأيك،

قال عمر: فجعلت أتعوّذ باللّه من الشيطان حياء فما أصابني شئ قطّ مثل ذلك اليوم وعملت بذلك أعمالاً، أي صالحة، لتكفر عني ما مضي من التوقف في امتثال الامر ابتداء كما عند ابن اسحاق وابن عمر الاسلمي. قال عمر:فما زلت اتصدق وأصوم وأصلّي وأعتق من الذي صنعت يومئذ مخافة كلامي الذي تكلّمت به حتي رجوت أن يكون خيراً.

در خبر صحيح آمده است كه عمر گفت: به خدا سوگند هيچگاه در مسلماني خودم شك نكردم مگر آن روز (حديبيه).

بين عمر و رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) سخناني رد و بدل مي شد، ابوعبيده جراح گفت: اي پسر خطاب مگر سخنان رسول خدا را نمي شنوي كه چه مي گويد؟ از شيطان به خدا پناه ببر و در سخنانت شك كن.

عمر گفت: به خدا پناه مي برم از شيطان، در هيچ روزي مانند آن روز بر من سخت نگذشته بود و براي جبران، اعمال خوب وفراواني انجام دادم تا ننگ آن از بين برود.

ابن اسحاق و ابن عمر اسلمي هم گفته اند: عمر گفت: مدام صدقه مي دادم، روزه مي گرفتم، نماز مي خواندم و بنده آزاد مي كردم، به جهت ترسي كه از سخن آن روز گفته بودم و اميدوار بودم كه آثار شومش از بين برود.

الصالحي الشامي، محمد بن يوسف (متوفاي942هـ)، سبل الهدي والرشاد في سيرة خير العباد، ج 5، ص 53، تحقيق: عادل أحمد عبد الموجود وعلي محمد معوض، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1414هـ.

رضايت خداوند محدود ومشروط است:

كلمه « اذ » در « إِذْ يُبَايِعُونَكَ » ظرفيه است، و هنگامي كه ظرفيه شد معناي آيه چنين مي شود كه خداوند از مؤمنين، در همان ظرف زماني؛ يعني در همان زماني كه بيعت كردند راضي بوده است، نه اين كه به خاطر آن بيعت، همواره از آن ها راضي خواهد؛ پس به طور قطع شامل آينده همه افراد حاضر در آن واقعه نمي باشد.

از اين رو، اين رضايت نمي تواند دائمي و ابدي باشد و يا عاقبت به خير شدن تمام افرادي كه آن جا حضور داشته اند را تضمين نمايد؛ زيرا حداكثر چيزي كه آيه ثابت مي كند اين است كه خداوند در آن ظرف زماني خاص؛ يعني در زماني كه مسلمانان بيعت كرده اند از آن ها راضي شده است و علت رضايت نيز پيماني است كه در آن روز بسته اند.

رضايت خداوند تا زماني است كه بيعت شكسته نشود:

رضايت خداوند از بيعت كنندگان تا زماني باقي خواهد بود كه علت آن؛ يعني بيعت و عهد و پيمان نيز به حال خود باقي باشد و تغيير و تبديلي در آن ايجاد نشود؛ چرا كه علت رضايت خداوند از بيعت كنندگان، پيماني است كه با رسول خدا بسته اند و اين معلول تا زماني باقي مي ماند كه علت آن نيز باقي باشد؛ زيرا وجود معلول بدون علت، محال است.

به عبارت ديگر: رضايت خداوند از مردم، فقط به خاطر عملي است كه انجام مي دهند و خود شخص بدون آن عمل مرضي خداوند نخواهد بود؛ يعني تا زماني شخص مرضي خداوند خواهد بود كه آن عمل نيز موجود باشد؛ اما زماني كه شخص آن عمل را با گناهان خود از بين ببرد، رضايت خداوند نيز سلب خواهد شد.

بهترين دليل بر اين مطلب، اين آيه است كه خداوند مي فرمايد:

إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَليَ نَفْسِهِ وَ مَنْ أَوْفيَ بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا. الفتح / 10.

افرادي كه با تو بيعت مي كنند (در حقيقت) تنها با خدا بيعت مي نمايند، دست خدا بالاي دست آن ها است؛ پس هر كس پيمان شكني كند، تنها به زيان خود پيمان شكسته است و آن كس كه نسبت به عهدي كه با خدا بسته وفا كند، به زودي پاداش بزرگي به او خواهد داد.

در اين آيه خداوند به صراحت مي گويد كه اگر كسي پيماني را كه با خداوند بسته است بشكند، فقط به خودش ضرر زده است و خداوند پاداش اين پيمان را به كسي خواهد داد كه به آن وفادار مانده و خللي در آن ايجاد نكند.

بنابراين، آيه فقط شامل كساني مي شود كه در آن روز بيعت كرده و تا آخر عمر بر عهد خود وفادار مانده باشند.

واگر قرار بود كه اين رضايت ابدي باشد، چه نياز بود كه خداوند بفرمايد: " فَمَن نَّكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ "؟ آيا گفتن اين جمله (العياذ بالله) لغو و بي فايده نيست؟

اين مطلب از روايات بسياري نيز قابل استفاده است؛ چنانچه مالك بن أنس در الموطأ و ابن عبد البر درالإستذكار و ابن اثير جزري در جامع الأصول مي نويسند:

عَنْ أَبِي النَّضْرِ مَوْلَي عُمَرَ بْنِ عُبَيْدِ اللَّهِ أَنَّهُ بَلَغَهُ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لِشُهَدَاءِ أُحُدٍ هَؤُلاءِ أَشْهَدُ عَلَيْهِمْ فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ الصِّدِّيقُ أَلَسْنَا يَا رَسُولَ اللَّهِ بِإِخْوَانِهِمْ أَسْلَمْنَا كَمَا أَسْلَمُوا وَجَاهَدْنَا كَمَا جَاهَدُوا فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بَلَي وَلَكِنْ لا أَدْرِي مَا تُحْدِثُونَ بَعْدِي فَبَكَي أَبُو بَكْرٍ ثُمَّ بَكَي....

رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم با اشاره به شهيدان احد فرمود: گواهي مي دهم كه اينان برادر من و مردان نيكي بودند، ابوبكر گفت: مگر ما برادران آنان نبوديم، ما هم آن گونه كه آنان مسلمان شدند و در راه خدا جهاد كردند، مسلمان شديم و در راه خدا پيكار كرديم، رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: آري؛ ولي نمي دانم كه شما پس از من با دين خدا چه خواهيد كرد، ابوبكر با شنيدن اين سخن گريه كرد.

مالك بن أنس أبو عبدالله الأصبحي (متوفاي179هـ)، موطأ الإمام مالك، ج 2، ص 461، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - مصر.

النمري القرطبي، أبو عمر يوسف بن عبد الله بن عبد البر (متوفاي 463هـ)، الاستذكار الجامع لمذاهب فقهاء الأمصار، ج 5، ص 104، تحقيق: سالم محمد عطا - محمد علي معوض، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 2000م.

الجزري، المبارك بن محمد ابن الأثير (متوفاي544هـ)، معجم جامع الأصول في أحاديث الرسول، ج 9، ص 510.

اين حديث صراحت دارد كه حُسن عاقبت افرادي مثل ابوبكر مشروط به اين است كه در آينده بيعت خود را نشكنند و اعمالي انجام ندهند كه غضب الهي جايگزين رضايتش شود.

اعتراف برخي از بيعت كنندگان به بدعت گذاري:

اعتراف برخي از بيعت كنندگان به بدعت گذاري و ندامت از كردارشان، شاهدي محكم بر بطلان استدلال اهل سنت است؛ چرا كه ثابت مي كند خود بيعت كنندگان استنباط ديگري، غير از آن چه اهل سنت دارند، از اين آيه داشته اند و رضايت دائمي خداوند از بيعت كنندگان افسانه اي است كه بعدها و توسط ديگران ساخته شده است.

در ذيل به اعتراف سه تن از بزرگان صحابه كه به طور قطع در بيعت رضوان حضور داشته اند، اشاره مي كنيم:

اعتراف براء بن عازب:

بخاري در صحيحش مي نويسد:

عَنْ الْعَلاءِ بْنِ الْمُسَيَّبِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ لَقِيتُ الْبَرَاءَ بْنَ عَازِبٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمَا فَقُلْتُ طُوبَي لَكَ صَحِبْتَ النَّبِيَّ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَبَايَعْتَهُ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَقَالَ يَا ابْنَ أَخِي إِنَّكَ لا تَدْرِي مَا أَحْدَثْنَا بَعْدَهُ.

علاء بن مسيب از پدرش نقل مي كند كه: براء بن عازب را ملاقات كردم و به او گفتم: خوشا به حالت كه عصر پيامبر را درك كردي و با آن حضرت در زير درخت بيعت كردي. براء بن عازب گفت: پسر براردم! تو نمي داني كه ما چه بدعت هايي را پس از پيامبر گذاشته ايم!»

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 4، ص 1529، ح393، كِتَاب الْمَغَازِي، بَاب غَزْوَةِ الْحُدَيْبِيَةِ، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

براء بن عازب كه از بزرگان صحابه و از كساني است كه در بيعت شجره حضور داشته است، شهادت مي دهد كه او و ديگراني كه در اين واقعه حضور داشته اند، پس از پيامبر بدعت هاي بسياري گذاشته اند كه اين خود بهترين شاهد است بر اين كه رضايت خداوند از بيعت كنندگان در حديبيه، ابدي و دائمي نبوده است.

اعتراف ابو سعيد خدري:

مقدسي در ذخيرة الحفاظ و ابن حجر عسقلاني در الإصابة مي نويسند:

عن العلاء بن المسيب عن أبيه عن أبي سعيد قلنا له هنيئا لك برؤية رسول الله صلي الله عليه وسلم وصحبته قال إنك لا تدري ما أحدثنا بعده.

علاء بن مسيب از پدرش واو از ابوسعيد نقل مي كند كه به او گفتم: خوشا به حالت كه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم را ديدي و صحابي او شدي!. ابوسعيد گفت: تو نمي داني كه ما پس از پيامبر چه بدعت هايي را گذاشتيم.

المقدسي، محمد بن طاهر (متوفاي507 هـ)، ذخيرة الحفاظ، ج 5، ص 2583، رقم 6003، تحقيق: د.عبد الرحمن الفريوائي، ناشر: دار السلف - الرياض، الطبعة: الأولي، 1416 هـ -1996م

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852هـ)، الإصابة في تمييز الصحابة، ج 3، ص 79، تحقيق: علي محمد البجاوي، ناشر: دار الجيل - بيروت، الطبعة: الأولي، 1412هـ - 1992م

اعتراف عائشه:

محمد بن سعد در الطبقات الكبري و ذهبي در سير اعلام النبلاء مي نويسند:

عن قيس، قال: قالت عائشة... إني أحدثت بعد رسول الله صلي الله عليه وسلم حدثا، ادفنوني مع أزواجه. فدفنت بالبقيع رضي الله عنها.

قيس از عايشه نقل مي كند كه گفت: من پس از رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم بدعت هاي زيادي انجام داده ام، مرا با همسران رسول خدا دفن كنيد، پس او را در بقيع دفن كردند.

الزهري، محمد بن سعد بن منيع أبو عبدالله البصري (متوفاي230هـ)، الطبقات الكبري، ج 8، ص 74، ناشر: دار صادر - بيروت.

الذهبي، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان، (متوفاي748هـ)، سير أعلام النبلاء، ج 2، ص 193، تحقيق: شعيب الأرناؤوط، محمد نعيم العرقسوسي، ناشر: مؤسسة الرسالة - بيروت، الطبعة: التاسعة، 1413هـ.

حاكم نيشابوري نيز اين روايت را نقل و پس از آن مي گويد:

هذا حديث صحيح علي شرط الشيخين ولم يخرجاه.

اين حديث بنا به شرط بخاري ومسلم صحيح است اگر چه آن را نياورده اند.

النيسابوري، محمد بن عبدالله أبو عبدالله الحاكم (متوفاي405 هـ)، المستدرك علي الصحيحين، ج 4، ص 7، تحقيق مصطفي عبد القادر عطا، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1411هـ - 1990م

ابن أبي شيبه كوفي در كتاب المصنف مي نويسد:

حدثنا أبو أُسَامَةَ حدثنا إسْمَاعِيلُ بن أبي خَالِدٍ عن قَيْسٍ قال قالت عَائِشَةُ لَمَّا حَضَرَتْهَا (متوفاي ادْفِنُونِي مع أَزْوَاجِ النبي صلي الله عليه وسلم فَإِنِّي كُنْت أُحْدِثُ بَعْدَهُ

إبن أبي شيبة الكوفي، أبو بكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج3، ص34، ح 11857، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد - الرياض، الطبعة: الأولي، 1409هـ.

اين روايت از نظر سندي هيچ مشكلي ندارد و تمام راويان آن از راويان بخاري، مسلم و بقيه صحاح سته اهل سنت هستند.

آيا با اين اعترافي كه بزرگان صحابه بر بدعت گذاري پس از آن حضرت كرده اند، مي توان با قاطعيت گفت كه اين آيه شامل تمام صحابه شده و رضايت دائمي خداوند را از آن ها اعلام مي دارد؟

قاتل عثمان در ميان بيعت كنندگان:

يكي از مباحثي كه استدلال اهل سنت به آيه «بيعت رضوان» را بر اثبات رضايت خداوند از صحابه باطل مي كند، وجود قاتلان عثمان در ميان بيعت كنندگان است؛ يعني برخي از افرادي كه به طور قطع جزء بيعت كنندگان در شجره بوده اند، در قضيه كشتن عثمان نقش فعال داشته اند. كساني همچون: عبد الرحمن بن عديس، فروة بن عمرو انصاري، جبلة بن عمرو ساعدي، طلحة بن عبيد الله، عائشة بن أبي بكر و...

بنابراين، آيا رضايت دائمي خداوند، شامل اين افراد نيز مي شود؟ آيا رضايت خداوند شامل عبد الرحمن بن عديس كه رهبر شورشيان بود و يا جبلة بن عمرو ساعدي كه از دفن عثمان در قبرستان مسلمانان جلوگيري كرد، نيز مي شود؟

از آن جايي كه ما اين مطلب را در مقاله «بررسي آيه السابقون الأولون» به صورت مفصل بررسي كرده ايم، در اين جا به صورت مختصر به يكي از اين افراد اشاره مي كنيم.

يكي از افرادي كه هم در بيعت رضوان و هم در كشتن عثمان حضور و نقش اساسي داشته و گفته اند كه سركرده اصلي لشكر مصر و قيام كنندگان عليه عثمان محسوب مي شده، عبد الرحمن بن عديس است.

ابن عبد البر در الإستيعاب مي نويسد:

عبد الرحمن بن عديس البلوي مصري شهد الحديبية ذكر أسد ابن موسي عن ابن لهيعة عن يزيد بن أبي حبيب قال كان عبد الرحمن بن عديس البلوي ممن بايع تحت الشجرة رسول الله صلي الله عليه وسلم قال أبو عمرهو كان الأمير علي الجيش القادمين من مصر إلي المدينة الذين حصروا عثمان وقتلوه.

عبدالرحمن بن عديس كسي بود كه با پيامبرصلي الله عليه وآله وسلم در زير درخت بيعت كرد و پرچمدار گروهي بود كه خانه عثمان را محاصره كرده و وي را به قتل رساندند.

إبن عبد البر، يوسف بن عبد الله بن محمد (متوفاي463هـ)، الاستيعاب في معرفة الأصحاب، ج 2، ص 840، تحقيق علي محمد البجاوي، ناشر: دار الجيل - بيروت، الطبعة: الأولي، 1412هـ.

ابن أثير در الإستيعاب مي نويسد:

عَبْدُ الرَّحْمنِ بن عُدَيْس... له صحبة، وشهد بيعة الرضوان، وبايع فيها. وكان أمير الجيش القادمين من مصر لحصر عثمان ابن عفان، رضي الله عنه، لما قتلوه.

الجزري، عز الدين بن الأثير أبي الحسن علي بن محمد (متوفاي630هـ)، أسد الغابة في معرفة الصحابة، ج 3، ص 488، تحقيق عادل أحمد الرفاعي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت / لبنان، الطبعة: الأولي، 1417 هـ - 1996 م.

و نيز در تاريخش مي نويسد:

عبد الرحمن بن عديس البلوي أمير القادمين من مصر لقتل عثمان وكان ممن بايع النبي تحت الشجرة.

عبد الرحمن بن عديس، فرمانده سپاهي بود كه از مصر براي كشتن عثمان آمده بودند. او كسي است كه در بيعت شجره با پيامبر بيعت كرده بود.

الجزري، عز الدين بن الأثير أبي الحسن علي بن محمد (متوفاي630هـ) الكامل في التاريخ، ج 3، ص 170، تحقيق عبد الله القاضي، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة الثانية، 1415هـ.

ابن أبي شيبه در المصنف، عمرو بن ابوعاصم در كتاب السنة، بزار در البحر الزخار، ابن حجر عسقلاني در المطالب العاليه و... مي نويسند:

قدم عبد الرحمن بن عديس البلوي وكان ممن بايع تحت الشجرة فصعد المنبر فحمد الله وأثني عليه ثم ذكر عثمان....

عبد الرحمن بن عدي بلوي از بيعت كنندگان با رسول خدا در حديبيه بود، وي به منبر رفت و پس از حمد و ثناي الهي از علمان بدگويي كرد.

إبن أبي شيبة الكوفي، أبو بكر عبد الله بن محمد (متوفاي235 هـ)، الكتاب المصنف في الأحاديث والآثار، ج 6، ص 364، تحقيق: كمال يوسف الحوت، ناشر: مكتبة الرشد - الرياض، الطبعة: الأولي، 1409هـ.

الشيباني، عمرو بن أبي عاصم الضحاك (متوفاي287هـ)، السنة، ج 2، ص 595، تحقيق: محمد ناصر الدين الألباني، ناشر: المكتب الإسلامي - بيروت، الطبعة: الأولي، 1400هـ.

البزار، أبو بكر أحمد بن عمرو بن عبد الخالق (متوفاي292هـ)، البحر الزخار (مسند البزار )، ج 2، ص 93، تحقيق: د. محفوظ الرحمن زين الله، ناشر: مؤسسة علوم القرآن، مكتبة العلوم والحكم - بيروت، المدينة، الطبعة: الأولي، 1409هـ.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852هـ) المطالب العالية بزوائد المسانيد الثمانية، ج 16، ص 23، تحقيق: د. سعد بن ناصر بن عبد العزيز الشتري، ناشر: دار العاصمة/ دار الغيث، الطبعة: الأولي، السعودية - 1419هـ.

حال يا بايد اهل سنت قائل شوند كه خداوند از قاتل عثمان براي هميشه راضي شده و قتل عثمان هيچ خللي در اين رضايت ندارد و يا بايد بپذيرند كه صرف حضور در صلح حديبيه و بيعت با رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم نمي تواند سبب رضايت دائمي خداوند باشد.

هر كدام را كه اهل تسنن بپذيرند، ما نيز همان را انتخاب خواهيم كرد.

قاتل عمار بن ياسر در ميان بيعت كنندگان:

طبق روايات متواتري كه در كتاب هاي شيعه و در صحيح ترين كتاب هاي اهل سنت وجود دارد، قاتل عمار بن ياسر به طور قطع در جهنم خواهد بود؛ چنانچه بخاري در صحيح خود مي نويسد:

هنگام ساختن مسجد مدينه، عمار ياسر برخلاف ديگران كه يك خشت برمي داشتند، او دو تا دو تا مي آورد، پيامبر اسلام او را ديد، با دستان مباركش، غبار را از سر و صورت نازنين عمار زدود و سپس فرمود:

وَيْحَ عَمَّارٍ تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِيَةُ، يَدْعُوهُمْ إِلَي الْجَنَّةِ، وَيَدْعُونَهُ إِلَي النَّار.

عمار را گروه نابكار مي كشند؛ در حالي كه عمار آن ها را به سوي بهشت و آن ها عمار را به سوي آتش دعوت مي كنند.

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 1، ص172، ح436، كتاب الصلاة،بَاب التَّعَاوُنِ في بِنَاءِ الْمَسْجِدِ، و ج3، ص1035، ح 2657، الجهاد والسير، باب مَسْحِ الْغُبَارِ عَنِ النَّاسِ فِي السَّبِيلِ، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

جالب اين است كه خود ابوالغاديه، قاتل عمار، نقل كرده است كه كشنده عمار در آتش است.

ذهبي در ميزان الإعتدال و ابن حجر عسقلاني در لسان الميزان مي نويسند:

عن أبي الغادية سمعت رسول الله صلي الله عليه وسلم يقول: قاتل عمار في النار وهذا شيء عجيب فإن عمارا قتله أبو الغادية

از ابوغاديه نقل شده است كه از رسول خدا شنيدم كه مي فرمود: كشنده عمار در آتش است. و اين چيزي است شگفت آور؛ زيرا خود ابوغاديه عمار را كشته است.

الذهبي، شمس الدين محمد بن أحمد بن عثمان، (متوفاي748هـ)، ميزان الاعتدال في نقد الرجال، ج 2، ص 236، تحقيق: الشيخ علي محمد معوض والشيخ عادل أحمد عبدالموجود، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1995م.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852هـ)، لسان الميزان، ج 2، ص 204، تحقيق: دائرة المعرف النظامية - الهند، ناشر: مؤسسة الأعلمي للمطبوعات - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1406هـ - 1986م.

جالب اين است كه همين شخص از كساني است كه در بيعت رضوان حضور داشته و با پيامبر اسلام صلي الله عليه وآله وسلم بيعت كرده است.

ابن تيميه حراني مي نويسد:

كان مع معاوية بعض السابقين الأولين وإن قاتل عمار بن ياسر هو أبو الغادية وكان ممن بايع تحت الشجرة وهم السابقون الأولون ذكر ذلك ابن حزم وغيره.

از مهاجران نخستين افرادي معاويه را همراهي مي كردند، و قاتل عمار ياسر ابوالغاديه است و او از كساني است كه با پيامبر زير شجره بيعت كرده و آن ها از سابقون الأولون هستند. اين مطلب را ابن حزم و ديگران نقل كرده اند.

الحراني، أحمد بن عبد الحليم بن تيمية أبو العباس (متوفاي728هـ)، منهاج السنة النبوية، ج 6، ص 333، تحقيق د. محمد رشاد سالم، ناشر: مؤسسة قرطبة، الطبعة: الأولي، 1406هـ.

ابن اثير در اسد الغابه مي نويسد:

أبو الغادية، الجهني بايع النبي....

ابو الغاديه كسي است كه با پيامبر بيعت كرده است.

الجزري، عز الدين بن الأثير أبي الحسن علي بن محمد (متوفاي630هـ)، أسد الغابة في معرفة الصحابة، اسد الغابة ج 6، ص 250، رقم: 6133، تحقيق عادل أحمد الرفاعي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت / لبنان، الطبعة: الأولي، 1417 هـ - 1996 م.

حال چگونه مي توان پذيرفت كه تمام افرادي كه در بيعت رضوان حضور داشته اند، براي هميشه از گمراهي بيمه هستند و خداوند براي هميشه از آن ها راضي است؟

پيمان بر عدم فرار در جنگ ها:

از آن جايي كه در جنگ هاي پيشين از جمله جنگ احد، بسياري از صحابه از ميدان جنگ گريختند و رسول خدا را تنها نهادند، آن حضرت اين بار در حديبيه با صحابه بيعت كرد و از آن ها پيمان گرفت كه هرگز در جنگ ها فرار نكنند.

مسلم نيشابوري در صحيحش مي نويسد:

عن جَابِرٍ قال كنا يوم الْحُدَيْبِيَةِ أَلْفًا وأربعمائة فَبَايَعْنَاهُ وَعُمَرُ آخِذٌ بيده تَحْتَ الشَّجَرَةِ وَهِيَ سَمُرَةٌ وقال بَايَعْنَاهُ علي أَنْ لا نَفِرَّ ولم نُبَايِعْهُ علي الْمَوْتِ.

از جابر نقل شده است كه گفت: در روز حديبيه ما هزار و چهار صد نفر بوديم كه با پيامبر خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) بيعت كرديم، عمر در آن روز زير درخت سَمُرَه دستهايش را در بغل گرفته بود و مي گفت: ما با پيامبر بيعت كرديم تا از جنگ فرار نكنيم نه اين كه تا سر حدّ مرگ بيعت كرده باشيم.

النيسابوري، مسلم بن الحجاج أبو الحسين القشيري (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج 3، ص 1483، ح1856، بَاب اسْتِحْبَابِ مُبَايَعَةِ الْإِمَامِ الْجَيْشَ عِنْدَ إِرَادَةِ الْقِتَالِ وَبَيَانِ بَيْعَةِ الرِّضْوَانِ تَحْتَ الشَّجَرَةِ، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت.

فرار بيعت كنندگان شجره، در جنگ حنين:

عهد و پيماني كه آن ها با پيامبر بسته بودند ، اين بود كه فرار نكنند. مسلّما افرادي كه به اين عهد و پيمان خود وفادار ماندند، اين آيه شامل آن ها خواهد شد؛ اما با بررسي تاريخ صدر اسلام، مي بينيم كه بسياري از آن ها به پيمان خود وفادار نبوده و باز هم در جنگ هاي ديگر گريختند و رسول خدا صلي الله عليه وآله را تنها نهادند؛ از جمله در جنگ حنين پيماني را كه در حديبيه بسته بودند فراموش و فرار را بر قرار ترجيح دادند.

خداوند در باره فراريان از جنگ حنين مي فرمايد:

وَيَوْمَ حُنَيْنٍ إِذْ أَعْجَبَتْكُمْ كَثْرَتُكُمْ فَلَمْ تُغْنِ عَنْكُمْ شَيْئاً وَضاقَتْ عَلَيْكُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُمْ مُدْبِرين . التوبه /25.

و در روز حنين (نيز ياري نمود) در آن هنگام كه فزوني جمعيّتتان شما را مغرور ساخت، ولي (اين فزوني جمعيّت) هيچ به دردتان نخورد و زمين با همه وسعتش بر شما تنگ شده سپس پشت (به دشمن) كرده، فرار نموديد!.

جالب اين است كه هنگامي كه صحابه در حنين گريختند، رسول خدا صلي الله عليه وآله با گفتن جمله «أَيْنَ أَصْحَابُ السَّمُرَةِ» آن ها را به ياد پيماني انداخت كه در حديبيه بسته بودند. مسلم نيشابوري مي نويسد:

قال عَبَّاسٌ شَهِدْتُ مع رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم يوم حُنَيْنٍ فَلَزِمْتُ أنا وأبو سُفْيَانَ بن الْحَارِثِ بن عبد الْمُطَّلِبِ رَسُولَ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم فلم نُفَارِقْهُ وَرَسُولُ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم علي بَغْلَةٍ له بَيْضَاءَ أَهْدَاهَا له فَرْوَةُ بن نُفَاثَةَ الْجُذَامِيُّ فلما الْتَقَي الْمُسْلِمُونَ وَالْكُفَّارُ وَلَّي الْمُسْلِمُونَ مُدْبِرِينَ فَطَفِقَ رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم يَرْكُضُ بَغْلَتَهُ قِبَلَ الْكُفَّارِ قال عَبَّاسٌ وأنا آخِذٌ بِلِجَامِ بَغْلَةِ رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم أَكُفُّهَا إِرَادَةَ أَنْ لَا تُسْرِعَ وأبو سُفْيَانَ آخِذٌ بِرِكَابِ رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم فقال رسول اللَّهِ صلي الله عليه وسلم أَيْ عَبَّاسُ نَادِ أَصْحَابَ السَّمُرَةِ فقال عَبَّاسٌ وكان رَجُلًا صَيِّتًا فقلت بِأَعْلَي صَوْتِي أَيْنَ أَصْحَابُ السَّمُرَةِ قال فَوَاللَّهِ لَكَأَنَّ عَطْفَتَهُمْ حين سَمِعُوا صَوْتِي عَطْفَةُ الْبَقَرِ علي أَوْلَادِهَا فَقَالُوا يا لَبَّيْكَ يا لَبَّيْكَ....

عباس مي گويد: در روز حنين با رسول خدا (ص) بودم، من و ابوسفيان بن حارث بن عبد المطلب در كنار آن حضرت بوديم و از او جدا نشديم، رسول خدا بر قاطر سفيدي سوار بود كه آن را فروة بن نفاثه هديه كرده بود. مسلمانان تا با كفار روبرو شدند، پا به فرار نهادند، رسول خدا با شتاب به طرف كفار حركت كرد. عباس مي گويد: افسار قاطر رسول خدا را محكم گرفته بودم و از تند رفتن او جلوگيري مي كردم و ابوسفيان ركاب رسول خدا را گرفته بود. آن حضرت فرمود: اي عباس! اصحاب سمره (درختي كه در حديبيه زير آن بيعت كرده بودند) صدا بزن. عباس كه صداي بلندي داشت، فرياد زد زد: اصحاب سمره كجا هستند؟ قسم به خدا! هنگامي كه صداي مرا شنيدند، همانند گاوي كه به نزد گوساله اش برمي گردد، برگشتند و گفتند: لبيك...

النيسابوري، مسلم بن الحجاج أبو الحسين القشيري (متوفاي261هـ)، صحيح مسلم، ج 3، ص 1398، ح1775، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، ناشر: دار إحياء التراث العربي - بيروت.

حال چگونه خداوند از فرار كنندگان از جنگ رضايت دائمي داشته باشد با اين كه در قرآن مي فرمايد:

يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُواْ زَحْفًا فَلا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبَار. وَمَن يُوَلِّهِمْ يَوْمَئذٍ دُبُرَهُ إِلا مُتَحَرِّفًا لِّقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيزًِّا إِليَ فِئَةٍ فَقَدْ بَاءَ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ وَمَأْوَئهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ المَْصِير. الأنفال / 15 و 16.

اي افرادي كه ايمان آورده ايد! هنگامي كه با انبوه كافران در ميدان نبرد رو برو شديد، به آن ها پشت نكنيد (و فرار ننماييد)!. و هر كس در آن هنگام به آن ها پشت كند، مگر آن كه هدفش كناره گيري از ميدان براي حمله مجدد، و يا به قصد پيوستن به گروهي (از مجاهدان) بوده باشد، (چنين كسي) به غضب خدا گرفتار خواهد شد و جايگاه او جهنم، و چه بد جايگاهي است!.

بخاري در نقل حديثي از پيامبر گرامي (ص) فرار از جنگ را از مهلكات دانسته و مي نويسد:

عن أبي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه عن النبي صلي الله عليه وسلم قال اجْتَنِبُوا السَّبْعَ الْمُوبِقَاتِ... وَالتَّوَلِّي يوم الزَّحْفِ وَ....

ابوهريره از رسول خدا (ص) نقل مي كند كه فرمود: از هفت چيز كه سبب ورود و بقاء در آتش مي شود بپرهيزيد. از آن جمله است فرار از جبهه جنگ.

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 3، ص 1017، ح2615، كتاب الوصايا، ب 23، باب قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَي ( إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ و ج 6، ص 2515، ح6465، كتاب الحدود، ب 44، باب رَمْيِ الُْمحْصَنَاتِ، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

شوكاني در ذيل اين حديث مي گويد:

وقد ذَهَبَ جَمَاعَةٌ من أَهْلِ الْعِلْمِ إلَي أَنَّ الْفِرَارَ من مُوجِبَاتِ الْفِسْقِ.

جماعتي از علماء فرار از جنگ را سبب فسق دانسته اند.

الشوكاني، محمد بن علي بن محمد (متوفاي 1255هـ) نيل الأوطار من أحاديث سيد الأخيار شرح منتقي الأخبار، ج 8، ص 78 - 80، ناشر: دار الجيل، بيروت - 1973.

عمر بن خطاب فرارش را توجيه مي كند:

جالب تر از همه اين است كه نام خليفه دوم نيز در ميان فرار كنندگان ديده مي شود. بخاري در صحيح خود مي نويسد:

عَنْ أَبِي مُحَمَّد، مَوْلَي أَبِي قَتَادَةَ عَنْ أَبِي قَتَادَةَ رضي الله عنه قَالَ خَرَجْنَا مَعَ رَسُولِ اللَّهِ صلي الله عليه وسلم عَامَ حُنَيْن، فَلَمَّا الْتَقَيْنَا كَانَتْ لِلْمُسْلِمِينَ جَوْلَة ٌ، فَرَأَيْتُ رَجُلاً مِنَ الْمُشْرِكِينَ عَلاَ رَجُلاً مِنَ الْمُسْلِمِينَ، فَاسْتَدَرْتُ حَتَّي أَتَيْتُهُ مِنْ وَرَائِهِ حَتَّي ضَرَبْتُهُ بِالسَّيْفِ عَلَي حَبْلِ عَاتِقِهِ، فَأَقْبَلَ عَلَيَّ فَضَمَّنِي ضَمَّةً وَجَدْتُ مِنْهَا رِيحَ الْمَوْتِ، ثُمَّ أَدْرَكَهُ الْمَوْتُ فَأَرْسَلَنِي، فَلَحِقْتُ عُمَرَ بْنَ الْخَطَّابِ فَقُلْتُ مَا بَالُ النَّاسِ قَالَ أَمْرُ اللَّهِ، ثُمَّ إِنَّ النَّاسَ رَجَعُوا....

ابوقتاده مي گويد: سالي كه جنگ حنين اتفاق افتاد، همراه رسول خدا (ص) بودم، هنگامي كه دو لشكر روبروي هم قرار گرفتند، مسلمانان فرار مي كردند، سپس بر مي گشتند.

مردي از مشركان را ديدم كه بر يك مسلمان غلبه كرده و در حال كشتن وي بود، آن دو را دور زدم تا از پشت شمشيري بين گردن و شانه اش وارد كردم، آن مرد مشرك برگشت و مرا محكم در آغوشش گرفت و فشار داد كه بوي مرگ احساس كردم، مرا رها كرد و بر زمين افتاد و مرد. عمر را ملاقات كردم، گفتم چرا مردم فرار مي كنند ؟ گفت امر و دستور خداوند اين است.

البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 4 ص 58، ح3142، كتاب فرض الخمس، ب 18، باب مَنْ لَمْ يُخَمِّسِ الأَسْلاَبَ و ج 5 ص 100، كتاب المغازي، ب 54، باب قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَي ( وَيَوْمَ حُنَيْن...، ح 4321، تحقيق: د. مصطفي ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407هـ - 1987م.

از آن جايي كه ما فرار خلفا را در مقاله « آيه محمد رسول الله...» به صورت كامل بررسي كرده ايم، از تكرار آن خوددراي مي شود.

رضايت، از صفات فعل است:

رضايت خداوند از بيعت كنندگان در صورتي مي تواند دائمي باشد كه ثابت شود، رضايت از صفات ذات است نه از صفات فعل. در صورتي كه به اعتراف بزرگان اهل سنت ، رضايت نمي تواند از صفات فعل باشد.

به عبارت ديگر: صفات خداوند بر دو نوع است: صفات ذات و صفات فعل. صفات ذات، صفاتي است كه ازلي و ابدي است؛ اما صفات فعل اين گونه نيست؛ بلكه ممكن است در زماني باشد و در زماني نباشد؛ فخر رازي در اين باره مي گويد:

والفرق بين هذين النوعين من الصفات وجوه. أحدها: أن صفات الذات أزلية، وصفات الفعل ليست كذلك. وثانيها: أن صفات الذات لا يمكن أن تصدق نقائضها في شيء من الأوقات، وصفات الفعل ليست كذلك. وثالثها: أن صفات الفعل أمور نسبية يعتبر في تحققها صدور الآثار عن الفاعل، وصفات الذات ليست كذلك.

فرق بين اين دوگونه از صفات خداوند ( ذات و فعل) چند چيز است: 1. صفات ذات در خداوند ازلي و هميشگي بوده و حال آن كه صفات فعل اين چنين نيست؛ 2. نقيض صفات ذات، هچ وقت امكان وقوع ندارد ( مثل ناداني در مقابل علم )؛ ولي صفات فعل اين گونه نيست؛ 3. صفات فعل نسبي است كه گاهي با ظهور در آثاري از فعل محقق شود؛ ولي صفات ذات نسبي نيست (؛ بلكه قطعي، دائمي و هميشگي است ).

الرازي الشافعي، فخر الدين محمد بن عمر التميمي (متوفاي604هـ)، التفسير الكبير أو مفاتيح الغيب، ج 4، ص 62، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت، الطبعة: الأولي، 1421هـ - 2000م.

ابن حجر عسقلاني در اين باره مي گويد:

ومعني قوله ولا يرضي أي لا يشكره لهم ولا يثيبهم عليه فعلي هذا فهي صفة فعل.

معناي اين سخن « ولا يرضي » اين است كه در برابر انجام فعلي از آنان قدرداني نمي كند و پاداش نمي دهد، در اين صورت اين عمل از خداوند از اوصاف فعل خواهد بود.

العسقلاني الشافعي، أحمد بن علي بن حجر أبو الفضل (متوفاي852هـ)، فتح الباري شرح صحيح البخاري، ج 11، ص 404، تحقيق: محب الدين الخطيب، ناشر: دار المعرفة - بيروت.

نسبت دادن رضا يا غضب به خداوند به معناي دادن ثواب و پاداش است نه آن هيأتي كه عارض و حادث بر نفس مي شود؛ زيرا محال است خداوند در معرض حوادث قرار گيرد؛ بنابراين رضايت و غضب از صفات فعل است نه از صفات ذات. و هنگامي كه از صفات فعل شد نمي تواند دائمي باشد.

نتيجه:

اولاً: رضايت خدا از تمام بيعت كنندگان بدون قيد و شرط نيست؛ بلكه با شرط ايمان «المؤمنين» محقق مي شود؛ بنابراين، افرادي كه در آن زمان ايمان واقعي نداشته و يا در نبوت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم ترديد داشته اند، از اين قاعده و اصل خارج مي شوند؛

ثانياً: رضايت خداوند از بيعت كنندگان محدود و مشروط به اين است كه پيماني را كه در حديبيه بسته اند، فراموش نكرده و همواره به آن پايبند باشند و كاري نكنند كه رضايت خداوند از آن ها تبديل به خشم و غضب شود.

بنابراين با آيه «بيعت رضوان» نمي توان رضايت دائمي خداوند از خليفه دوم را ثابت و اعمالي همچون غصب خلافت امير مؤمنان و هجوم به خانه وحي، كتك زدن دختر رسول خدا و... كه در جاي خود ثابت شده است، را انكار و يا توجيه كرد.



Share
1 | ابوطالب | Iran - Shūshtar | ١٢:٠٠ - ٠١ اسفند ١٣٨٧ |
سلام بر منتظران مهدي(عج) 1. كلمه ي انتهاي جمله ذات است نه فعل در جمله ي:رضايت خداوند از بيعت كنندگان در صورتي مي‌تواند دائمي باشد كه ثابت شود ، رضايت از صفات ذات است نه از صفات فعلي . در صورتي كه به اعتراف بزرگان اهل سنت‌ ، رضايت نمي‌تواند از صفات فعل باشد . 2. ايه اي است كه مي فرمايد كاري به اعمال گذشتگان نداشته باشيد سني ها از اين ايه خيلي سوئ استفاده مي كنند لطفا انرا بررسي كنيد. 3.سني ها در مورد اينكه اگر پيامبر (ص) خود ابوبكر را به مسجد فرستاده بود چرا خود به مسجد رفت چه مي گويند 4.ايا موردي هست كه پيامبر(ص) ابوبكر و عمر را كنار بقيه مفتضح كرده باشند. 5.كتب صحيحين را از چه سايتي مي توان گير اورد. الهم عجل لويك الفرج

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
1- در كلام شما آمده است كه «به اعتراف بزرگان اهل سنت رضايت نمي تواند از صفات فعل باشد» كه ظاهرا درست آن «از صفات ذات» است .
2- فرموده ايد اهل سنت به آيه «تلك امة‌قد خلت» استدلال مي كنند و مي گويند نبايد به اعمال گذشتگان كار داشته باشيم ؛ اگر اين استدلال صحيح بود نبايد خداوند در قرآن چيزي از ماجراهاي گذشتگان مطرح مي كرد ؛ و نبايد آنها را عبرتي براي آيندگان مي دانست ؛ آيه در مقام جواب دادن به عده اي يهودي است كه مي گفتند فرزندان اسرائيل ، يهودي بوده اند ، پس ما نيز بايد يهودي باشيم ؛ خداوند مي فرمايد جداي از اينكه خود اسرائيل (يعقوب) به فرزندان خويش وصيت كرد كه يكتا پرست باشند ، بر فرض كه آنها چنين نبودند ، دليل نمي شود كه به علت گناهان آنها شما هم گناه كنيد ، و اعتقاد آنها ربطي به شما ندارد . شما بايد اعتقاد خويش را داشته باشيد .
3- در مورد نماز ابوبكر ،‌ پاسخ مفصلي بر روي سايت قرار دارد :
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=3608

4- موارد بسياري وجود دارد ؛ از جمله مواردي كه در آنها خلفا از جنگ ها فرار كردند كه مي توانيد در اين زمينه به آدرس ذيل مراجعه نماييد :
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?frame=1&bank=maghalat&id=128
5- با جستجوي كلمه صحيح البخاري و صحيح مسلم در گوگل مي توانيد سايت هاي بسياري در اين رابطه پيدا كنيد
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
2 | يار دبستاني | Syria - Damascus | ١٢:٠٠ - ١٣ ارديبهشت ١٣٨٨ |
سلام اگر اينطوري که شما مي فرماييد باشد آن وقت بدلايلي تقربا شبيه اينها مي توان آيه تطهير را هم زير سوال برد. مثلا مي توان گفت اهل بيت تا قبل از نزول اين آيه پاک و معصوم نبوده اند و خداوند با نزول اين آيه گناهان آنها را بخشيده و آنها را مورد لطف قرار داده همچنين بايد ثابت شود اين پاک بودن هميشگي است.

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
اراده خداوند در اين آيه ، اراده تكويني است نه تشريعي ؛ بنابراين قطعا هميشگي است .
براي اطلاع بيشتر در اين زمينه به آدرس ذيل مراجعه فرماييد :
http://www.valiasr-aj.com/fa/page.php?bank=question&id=7661
همچنين اين آيه انشاء طهارت نمي‌كند ؛ بلكه از اراده خداوند خبر مي‌دهد ؛‌ پس دليل نمي‌شود كه آن بزرگوران پيش از اين پاك و مطهر نبوده‌اند .

موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
3 | مرتضي | Iran - Mashhad | ١٢:٠٠ - ١٩ دي ١٣٨٨ |
با عرض سلام در قسمتي که شک عمر در نبوت رسول الله بررسي شد در تر جمه عبارت فعملت في ذلك أعمالاً يعني في نقض الصحيفة گفته شد براى اين كه اين عمل را از پرونده‌ام پاك كنم، كارهايى انجام دادم. ولي با توجه به حديث ولو وجدت ذاك اليوم شيعة تخرج عنهم رغبة عن القضية لخرجت و معني لغوي (نقض )اين نکته روشن مي شود که مراد از نقض صحيفه ،صلح حديبيه مي باشد ايا اين ترجمه براي مورد فوق بهتر نمي باشد

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
در روايات ديگر به صورت صريح گفته است بعد از اينكار ، چنين و چنان كردم تا اين گناه بخشيده شود ، ترجمه صحيح به نظر مي‌رسد .
از توجه شما متشكريم
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
4 | امير جهانگير ميرشفيعي | Iran - Babol | ٠٣:٠٢ - ٠٧ خرداد ١٣٨٩ |
سلام از نظرات شما بهره بردم وبي بسيار خوبي داريد كه برايم جالب و قابل ارزش است اما بهتر است اگر نگران نميشويد در امور درك بيعت رضوان بيشتر تحقيق كنيد در آن بيعت اتفاقي بزرگ افتاده است كه اگر مسمانان بدانند ديگر 72 ملت نخواهد بودن متشكرم
5 | اهل سنت شمال | Iran - Urmia | ١٤:٣٣ - ٢٢ خرداد ١٣٨٩ |
آيا آيه « إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ » عدالت تمامي صحابه را ثابت مي‌كند ؟ يكي از آياتي كه اهل سنت براي اثبات عدالت و خوب بودن صحابه به آن استناد مي‌كنند، آيه 18 سوره فتح است كه خداوند در اين آيه مي‌فرمايد: لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا . الفتح / 18 . به راستى خدا هنگامى كه مؤمنان، زير آن درخت با تو بيعت مى‏كردند از آنان خشنود شد، و آنچه در دل هايشان ) از اخلاص بود را دانست و بر آنان آرامش فرو فرستاد و پيروزى نزديكى به آن ها پاداش داد . جالا اي خواننده محترم بيا و ببين شيعه چگونه دشمني خود را با صحابه قدم بقدم نشان ميدهد: شبهه شيعه: جواب اول: اين آيه شامل تمامي صحابه نمي‌شود؛ بلكه حد اكثر شامل كساني مي‌شود كه در زمان بيعت رضوان حضور داشته‌اند و تعداد آن‌ها آن طور كه علماي اهل سنت نقل كرده‌اند، 1300 تا 1400 نفر بوده‌اند؛ چنانچه محمد بن اسماعيل بخاري مي‌نويسد: 4463، عَنْ جَابِرٍ قَالَ كُنَّا يَوْمَ الْحُدَيْبِيَةِ أَلْفًا وَأَرْبَعَ مِائَةٍ . صحيح البخاري، ج6، ص45 . از جابر روايت شده است كه گفت: ما در روز حديبيه، هزار و چهار صد نفر بوديم . و اين در مقابل تمامي صحابه رسول خدا كه در زمان رحلت آن حضرت بيش از يك صد و بيست هزار نفر بوده‌اند، يك و نيم يا حد اكثر دو درصد خواهند شد. پس نمي‌توان از اين آيه، عدالت تمامي صحابه و يا رضايت خداوند را از تمامي آن‌ها استفاده كرد؛ چرا كه دليل اخص از مدعا است. پاسخ اهل سنت: اين جواب شيعه درست نيست، يعني اگر من بگويم از همکلاسي هاي خود در مدرسه راضيم اين به اين معني نيست که شيعه نتيجه بگيرد من از همکارانم در اداره راضي نيستم. شيعه خودش اين را ميداند، اما دشمني با صحابه باعث شده تا به هر خس و خاشاکي چنگ بزند تا شايد ياران رسول الله صلي الله عليه وسلم را بد معرفي کند. وانگهي حتي، همين 1400 نفر را اگر شما مشمول آيه بدانيد معنيش اين ميشود که نوشته هاي شيخ مفيد و صدوق و مجلسي و کليني و خميني کشک است و مذهب شيعه باطل است... اما شيعه براي اين 1400 نفر هم تاويل دارد!! بخوانيد: دنباله پاسخ رافضي: جواب دوم: رضايت خداوند، شامل تمامي كساني كه در آن روز بيعت كرده‌اند، نخواهد شد؛ بلكه فقط شامل كساني مي‌شود كه با ايمان قلبي بيعت كرده‌اند؛ زيرا خداوند رضايت خود را مشروط به داشتن ايمان كرده است« رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ » و با انتفاء شرط، مشروط نيز به خودي خود منتفي خواهد شد . اگر قرار بود كه ايمان حقيقي شرط رضايت نباشد، خداوند مي‌فرمود: « لقد رضي الله عن الذين يبايعونك ... » به عبارت ديگر: حد اكثر چيزي كه از اين آيه استفاده مي شود، اين است كه خداوند از تمامي «مؤمنيني» كه بيعت كردند راضي شده است؛ اما هرگز ثابت نمي‌كند كه تمامي كساني كه بيعت كرده‌اند، مؤمن حقيقي نيز بوده‌اند؛ پس خداوند با قيد « عَنِ الْمُؤْمِنِينَ » منافقيني همچون عبد الله بن أبي و ... و يا كساني در ايمان خود شك داشته‌ و حقيقتا بيعت نكرده‌اند، خارج مي‌كند و رضايت خداوند شامل حال آن‌ها نخواهد شد؛ چنانچه شامل مؤمنيني كه در اين بيعت حضور نداشته‌اند نيز نمي‌شود . از اين رو، اين‌ آيه شامل كساني همچون عمر بن الخطاب كه در همان زمان و يا بعد از آن در نبوت پيامبر اسلام شك داشته‌ و از روي ايمان بيعت نكرده‌اند، نخواهد شد . قضيه شك عمر در نبوت رسول خدا، در بسياري از كتاب‌هاي اهل سنت به صورت مفصل آمده است «... والله لقد دخلني يومئذٍ من الشك حتى قلت في نفسي: لو كنا مائة رجلٍ على مثل رأيي ما دخلنا فيه أبداً ! . » كتاب المغازي، الواقدي، ج 1، ص 144، باب غزوة الحديبية، طبق برنامه المكتبة الشاملة، الإصدار الثاني، اين كتاب را در اين سايت نيز مي‌توانيد پيدا كنيد . http://www.alwarraq.com . قسم به خدا چنان شك كرده بودم كه با خودم مي گفتم: اگر صد نفر با من هم نظر بود، هرگز اين معاهده را نمي‌پذيرفتم آيا خداوند مي‌تواند از چنين كسي رضايت دائمي خود را اعلام نمايد ؟ آيا عدم ايمان قلبي به نبوت رسول خدا و شك در آن با رضايت خداوند از آن شخص قابل جمع است ؟! پاسخ اهل سنت: اما اينکه گفتي الله فرموده: « رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ » . و نفرموده: « لقد رضي الله عن الذين يبايعونك ... » هم دليل بر قلب بيمار توست، آيه را درست بخوان. چرا آيه را زير چاقوي قصابي تکه تکه ميکني؟ آيه اين است: لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشجره معني ايه اين است که الله از همه مومنان که زير شجره بيعت کردند راضي است، الله عموما ا ز همه مومنان راضي است اما اينجا مومنان صفت برجسته اي دارند و از مومنان عادي برترند چون ((زير درخت با رسول الله پيمان بستند))، و تو ي عالم شيعه آخر چي داري ميگويي ؟ آيا آيمان بقيامت نداري ؟! بعد در آيه بصراحت ذکر شده که الله دارد از قلب هاي آنها تعريف ميکند آيه را خوب بخوان !! لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشَّجَرَةِ فَعَلِمَ مَا فِي قُلُوبِهِمْ فَأَنْزَلَ السَّكِينَةَ عَلَيْهِمْ وَأَثَابَهُمْ فَتْحًا قَرِيبًا . الفتح / 18 . به راستى خدا هنگامى كه مؤمنان، زير آن درخت با تو بيعت مى‏كردند از آنان خشنود شد، و آنچه در دل هايشان ( اخلاص) بود را،دانست پس (براي همين کار ها يعني بيعت با قلب پاک و اخلاص )بر آنها آرامش را نازل کرد و پيروزي سريعي را پاداش داد الله قلب هاي آنها را تزکيه شده ميداند و شيعه اگر و مگر ميگويد!! اما در مورد گفته عمر رضي الله عنه: بفرض درست بودن حرف تو در تهمت به عمر رضي الله عنه ، پس معلوم ميشود عمر رضي الله عنه 100 نفر هم نداشته و بقيه مومن بودند اي بي انصاف اگر حرف عمر رضي الله عنه را شاهد مياري پس اقلا قبول کن 1300 نفر بقيه مومن بودند اما مرض قلب تو کي بتو اين اجازه ميدهد؟ و در مورد شک عمر مفصل نوشتيم اينجا را بخوانيد ؟؟؟؟؟ دنباله شبهه شيعه: جواب سوم: اين رضايت نمي‌تواند دائمي و ابدي باشد و يا عاقبت به خير شدن تمامي كساني كه آن‌جا حضور داشتند را تضمين نمايد؛ زيرا حداكثر چيزي كه آيه ثابت مي‌كند اين است كه خداوند از آن‌ها در زماني كه بيعت كرده‌اند، راضي شده است و علت رضايت نيز پيماني است كه در آن روز بسته‌اند . به عبارت ديگر: اين رضايت تا زماني باقي خواهد بود كه علت آن؛ يعني بيعت و عهد و پيمان نيز به حال خود باقي باشد و تغيير و تبديلي در آن ايجاد نشود؛ زيرا وجود معلول بدون علت، محال است . پاسخ اهل سنت: اين گفته شيعه درست است، يعني ما اهل سنت هرگز غلو نميکيم و نميگوييم که همه صحابه،صد درصد بهشتي هستند. ما مثل علماي شيعه نيستيم که؛ قبل از آنکه قيامت بپا شود؛ ؟؟؟؟ را قبل از انکه به الله حساب پس بدهد؛بهشتي کردند و برايش زيارتگاه ساختند!! و ميروند او را شفيع ميکنند پيش الله!! يعني قبل از آنکه قيامت بپا شود، ؟؟؟؟؟ نمره بيست نوشته اند و بردندشان فردوس اعلي و مقام شفاعت هم به آنها دادند!!!!! پس قضاوت الله چي شد ؟ قاضي روز قيامت شماييد يا الله ؟ مالک يوم الدين شماييد يا الله؟ نه ما اين را نميگوييم ! ما ميگوييم مدار کار به پايان آن است زيرا پيامبر فرمود: إِنَّ الرَّجُلَ لَيَعْمَلُ فِيمَا يَرَى النَّاسُ بِعَمَلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَإِنَّهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ، وَإِنَّهُ لَيَعْمَلُ فِيمَا يَرَى النَّاسُ بِعَمَلِ أَهْلِ النَّارِ وَإِنَّهُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وإِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالْخَوَاتِيمِ". المعجم الكبير لطبراني بدرستيکه مرد،کارهاي نيکي ميکند تا آنجا که مردم فکر ميکنند دارد کار بهشتي ها را ميکند در حاليکه او از اهل جهنم است و هست مردي که کارهايش را مردم اينطور ميبينند که او جهنمي است در حاليکه او بهشتي است ( دليل اين است که ) نتيجه و آخر کار مهم است. پس اين است عقيده اهل سنت! براي همين سني امام زاده ندارد چون نميداند فلان آدم صالح، بهشتي هستند. حالا شيعه جواب بدهد که چرا سر قبر ؟؟؟؟؟ زيارتگاه ساخته ؟ از کجا ميداند اونها از اهل بهشتند آيا اخبار روز قيامت را در روزنامه ؟؟؟؟نوشته اند اما يک نکته مهم ... بله ما نميدانيم کي بهشتي است کي جهنمي البته رسول الله صلى الله عليه وسلم افرادي را بنام اسم و رسم صدا کردند، که اينها از اهل بهشتند مثل عايشه، ابوبکر، عمر؛ عثمان؛ علي، طلحه، زبير، بلال، عکرمه رضى الله عنهم و....ايشان البته جانب از الله اين خبر را بما دادند و اين را هم بايد بدانيم که به هر حال الله از کسانيکه در زير درخت براي حمله فدايي با رسولش ، بيعت کرده بودند راضي شد. حالا فرض کنيد، اشخاصي، از کلاس اول تا کلاس دوازده شاگرد اول بوده اند الله گواهي داده که اونها شاگرد اولند، کدام نادان حاضر است شرط ببندد که هيچکدام از اونها در کنگور قبول نميشوند ؟! ممکن است يکي به هر دليلي قبول نشود، اما اين ممکن نيست که هزار شاگرد ممتاز قبول نشوند و تنبل هاي کلاس؟؟؟؟ قبول شوند و شفيع باشند . آيا دانا قرآن را رها ميکند و ميرود دنبال گفته هاي بي دليل مغرضان ؟!!

پاسخ:

با سلام
دوست گرامي
1- اهل سنت ادعا كرده‌اند كه آيه 100 سوره توبه ، دلالت بر عدالت تمامي صحابه مي‌كند !
شيعه جواب داده است كه حتى بر فرض صحت ادعاي اهل سنت ، مبني بر حصول رضايت خداوند از صحابه حاضر در بيعت رضوان ، اين آيه دليلي براي عدالت ساير صحابه نمي‌شود !
حال جواب اهل سنت را ببينيد :« اين جواب شيعه درست نيست، يعني اگر من بگويم از همکلاسي هاي خود در مدرسه راضيم اين به اين معني نيست که شيعه نتيجه بگيرد من از همکارانم در اداره راضي نيستم. شيعه خودش اين را ميداند، اما دشمني با صحابه باعث شده تا به هر خس و خاشاکي چنگ بزند تا شايد ياران رسول الله صلي الله عليه وسلم را بد معرفي کند. وانگهي حتي، همين 1400 نفر را اگر شما مشمول آيه بدانيد معنيش اين ميشود که نوشته هاي شيخ مفيد و صدوق و مجلسي و کليني و خميني کشک است و مذهب شيعه باطل است...»!
ادعا كرده است كه شيعه مي‌گويد همه افراد باقي‌مانده بد هستند ! اما شيعه چنين ادعايي ندارد ! شيعه مي‌گويد ممكن است آنها خوب باشند و ممكن است بد باشند ، و اهل سنت كه ادعاي استدلال براي عدالت صحابه به اين آيه را دارند ، دچار مشكل هستند ، زيرا اين آيه دقيقا موافق نظر شيعه ،‌اصلا ناظر به ساير صحابه نيست ! پس چگونه به اين آيه استدلال مي‌كنند ؟!
مقصود از سخنان شيخ مفيد و صدوق و علامه مجلسي و مرحوم كليني و امام خميني نيز مشخص نيست ! مگر شيعه مي‌گويد تمامي صحابه اهل جهنم‌اند كه اينگونه سخن گفته‌ است ؟!
2- براي اثبات عدالت تمام صحابه حاضر در بيعت رضوان ، گفته است «اما اينکه گفتي الله فرموده:« رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ » .و نفرموده: « لقد رضي الله عن الذين يبايعونك ... » هم دليل بر قلب بيمار توست، آيه را درست بخوان. چرا آيه را زير چاقوي قصابي تکه تکه ميکني؟ آيه اين است: لَقَدْ رَضِيَ اللَّهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ إِذْ يُبَايِعُونَكَ تَحْتَ الشجره معني ايه اين است که الله از همه مومنان که زير شجره بيعت کردند راضي است،
الله عموما ا ز همه مومنان راضي است اما اينجا مومنان صفت برجسته اي دارند و از مومنان عادي برترند چون ((زير درخت با رسول الله پيمان بستند))، و تو ي عالم شيعه آخر چي داري ميگويي ؟»
اين آيه خداوند كه «عن المومنين اذ يبايعونك تحت الشجرة» را به دو صورت مي‌توان ترجمه كرد :
أ‌. اشاره به قضيه خارجيه دارد ، يعني تمامي كساني كه بيعت كردند مومن بودند !
ب‌. اشاره به قضيه حقيقيه دارد ، يعني مومنيني كه بيعت كردند ، خدا از آنان راضي است ، اما غير مومنين خير !
به عنوان مثال ، جمعي از مردم (كه در ميان آنها عده‌اي از ساواك نيز حاضر بودند)‌به همراه ارتشيان ، با امام خميني ديدار كردند ، و امام فرمودند كه من از ارتشياني كه بيعت كردند راضي هستم ! آيا اين بدان معني است كه همه حضار ارتشي بودند ؟!
قطعا خير !
خداوند مي‌گويد من از همه مومنيني كه بيعت كردند ، راضيم ، آيا يعني همه حاضران مومنند ؟ قطعا خير ! و ادعاي اينكه آيه به صورت قضيه خارجيه باشد ، خلاف ظاهر است ، و حداقل آيه مجمل است و احتياج به قرينه دارد ؛ و اهل سنت ، براي اثبات معني مورد نظر خويش ، هيچ قرينه‌اي ندارند !
3- در پاسخ به اين اشكال كه رضايت ، منوط به ادامه حسن سيره صحابه ، و مداومت بر عمل به فرامين رسول خدا است ، گفته است « ما اهل سنت هرگز غلو نميکيم و نميگوييم که همه صحابه،صد درصد بهشتي هستند. ما مثل علماي شيعه نيستيم که؛ قبل از آنکه قيامت بپا شود؛ ؟؟؟؟؟ را قبل از انکه به الله حساب پس بدهد؛بهشتي کردند و برايش زيارتگاه ساختند!! و ميروند او را شفيع ميکنند پيش الله!! ... نه ما اين را نميگوييم ! ما ميگوييم مدار کار به پايان آن است زيرا پيامبر فرمود: إِنَّ الرَّجُلَ لَيَعْمَلُ فِيمَا يَرَى النَّاسُ بِعَمَلِ أَهْلِ الْجَنَّةِ وَإِنَّهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ، وَإِنَّهُ لَيَعْمَلُ فِيمَا يَرَى النَّاسُ بِعَمَلِ أَهْلِ النَّارِ وَإِنَّهُ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، وإِنَّمَا الأَعْمَالُ بِالْخَوَاتِيمِ". بدرستيکه مرد،کارهاي نيکي ميکند تا آنجا که مردم فکر ميکنند دارد کار بهشتي ها را ميکند در حاليکه او از اهل جهنم است و هست مردي که کارهايش را مردم اينطور ميبينند که او جهنمي است در حاليکه او بهشتي است ( دليل اين است که ) نتيجه و آخر کار مهم است.»!
ا. اين سخن او ، دقيقا مخالف اجماع اهل سنت است ! زيرا اهل سنت اعتقاد دارند كه «صحابه همگي عادل ،اولياي الهي ، برگزيدگان بر خلق هستند !»
قرطبي مي‌نويسد :
فالصحابة كلهم عدول أولياء الله تعالى وأصفياؤه وخيرته من خلقه بعد أنبيائه ورسله . هذا مذهب أهل السنة والذي عليه الجماعة من أئمة هذه الأمة .
همه صحابه عادلند و از اولياي الهي و برگزيدگان او و برترين مردم بعد از انبيا و رسل ! اين نظر ، مذهب اهل سنت است و آنچه همه امامان اين امت به آن اعتقاد داشته‌اند !
الجامع لأحكام القرآن (تفسير القرطبي) ج 16 ص 299 ، اسم المؤلف: أبو عبد الله محمد بن أحمد الأنصاري القرطبي الوفاة: 671 ، دار النشر : دار الشعب – القاهرة
يعني اين نويسنده سني ، به خاطر اين عقيده ، از اهل سنت خارج است ! چگونه مدافع اهل سنت است ، الله اعلم !
ت‌. اگر اهل سنت نمي‌دانند كه صحابه اهل بهشتند يا جهنم ، پس عدالت صحابه چيست كه براي آن به اين آيه استدلال كرده‌اند ؟! اگر ممكن است خداوند از صحابه ناراضي شود و به جهنم بروند ، پس ديگر چرا اهل سنت به اين آيه استدلال مي‌كنند ؟!
ث‌. اگر اهل سنت نمي‌دانند كه كدام صحابه بهشتي است يا جهنمي ، پس چطور سخنان صحابه را بدون بررسي احوال او قبول مي‌كنند ، شايد او دروغگو باشد !
4- گفته است «البته رسول الله صلى الله عليه وسلم افرادي را بنام اسم و رسم صدا کردند، که اينها از اهل بهشتند مثل عايشه، ابوبکر، عمر؛ عثمان؛ علي، طلحه، زبير، بلال، عکرمه رضى الله عنهم و....ايشان البته جانب از الله اين خبر را بما دادند»!
پس عشره مبشره چيست ؟! اين كه ادعا كرده است ، مي‌شود مئات المبشرين ! و نه عشره ! لابد اين نويسنده ادعا دارد عشره مبشره دروغ است !
البته سعد بن ابي وقاص صحابي (كه به ادعاي اهل سنت از عشره است) هم ماجراي عشره را دروغ مي‌داند ؛ و هم نوشته اين نويسنده را ، و مي‌گويد تنها در مورد يك نفر از پيامبر شنيده است كه اهل بهشت است !‌نه ابوبكر و نه عمر و نه عثمان و... ، تنها و تنها عبد الله بن سلام !

5- ادبيات اين نويسنده نيز جالب توجه است ، كه تا مي‌تواند به شيعه و عقايد و بزرگان آنها بي‌احترامي مي‌كند !
نتيجه گيري :
اين نويسنده نه تنها نتوانست با اين آيه ،‌عدالت كل صحابه را ثابت كند ؛ بلكه حتى در اثبات عدالت حاضرين نيز دچار اشكال است ! و به اقرار خود او ، صحابه ممكن است اهل جهنم باشند !
حال چگونه جواب‌هاي واضح البطلان را به عنوان پاسخ به مقالات شيعه ، مطرح مى‌كنند ، سوالي است كه بايد مسئولين سايت‌هاي اهل سنت به آنها پاسخ بدهند !
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات

6 | ايمان | Iran - Tehran | ١٩:١٧ - ٠٩ شهریور ١٣٨٩ |
بعد از اينکه دکتر محمد الهاشمي الحامدي، مدير کانال المستقله، سؤالات متعددي را از مقلدان آيت الله سيستاني در مورد فتواهاي تکفيري اين مذهب مي‌پرسيد و جوابي نمي‌شنيد، سيستاني در بيانيه‌اي به جواب اين مسئله پرداخت و بيانيه‌ي سيستاني در اين نكات خلاصه مي‌شود : 1- هر کس به شهاديت اقرار کند، مسلمان است؛ اگر چه به امامت ايمان نداشته باشد. 2- مرکز تحقيقات عقيدتي، نشان دهنده‌ي رأي سيستاني نيست؛ اگر چه از طرف وي حمايت مي‌شود و کساني که در آن مطلب مي‌نويسند، علماي بزرگوار مي‌باشند، نه سيستاني. دکتر هاشمي در جواب اين دو نکته گفته است که موضوع اختلاف در اينها نمي‌باشد و اين دو مورد، جواب مسئله نيست و اشکالي که در سايت تحقيقات عقيدتي آمده است را برطرف نمي‌کند . و اينکه گفته است اين سايت، رأي سيستاني نمي‌باشد غير قابل قبول است؛ زيرا خودش مي‌گويد که از طرف بنده حمايت مي‌شود. چگونه ممکن است از طرف وي حمايت شود و در آن فتواهاي تکفيري‌اي وجود داشته باشد که وحدت امت اسلامي را بر هم مي‌زند و وي هيچ اقدامي در تصحيح اين مسئله نمي‌کند، به همين خاطر اين قول از سيستاني پذيرفته نمي‌شود . دکتر هاشمي از سيستاني خواست که قدمي به جلو بگذارد و از اين فتواهاي تکفيري که همه‌ي اهل سنت را مخلد في النار مي‌داند اعلام برائت کند و در اين درخواست، مرجع شيعه سيد علي الامين از لبنان وي را همراهي کرد. سيد علي الامين در اين مباحثات آراي سازنده‌اي داشت که اکثريت مراجع شيعه با وي مخالف هستند. ولي وي با جرئت رأي خود را اعلام کرد.
7 | مجيد م علي | United Arab Emirates - Dubai | ١٤:٥٢ - ١١ شهریور ١٣٨٩ |
با سلام جناب اي مان! اين هاشمي الهامشي ديگه كيه كه بخواهد براي مرجع بزرگ ما مسلمانان جهان، حضرت آيت الله العظمي حضرت آيت الله سيستاني تعيين تكليف بكنه؟؟؟ نكنه اين مردك همون حقير مفلوكيه كه حضرت آيت الله دكتر قزويني در كمترين وقت، چنان خيطش كرد كه از صندليش نتونست بلند بشه، اون جوارب هم دماغ‌شو گرفته بود. اين همون منافق احمق و بي‌شعور هست كه به قول من، در معرفيش مي‌گويم كلب آل يهود، ملبس به منافق وهابي. برو كشك‌تو بساب، اين مردك كسي نيست كه من بخواهم به او اعتنا بكنم و در جمع مريدانش او را كذاب منافق و غير هاشمي خطابش مي‌كنم و وهابيون دور برم، فقط مي‌تونند حرص بخورند. يا علي
8 | يك شيعه پيامبر | Iran - Tehran | ١٥:٠٦ - ١٩ ارديبهشت ١٣٩٠ |
ابتدائا کسي را که خدا عزيز بکند ،چون شما دشمنان فرزندان پيامبر نمي تواند او را خار کند. و شماهايي را که خدا ذليل کرده تمام لشگر شيطانيتان نمي تواند عزيز کند.ثانيا اگر کافري باشد ،قطعا شمائيد که حقيقت را مي پوشانيد.چون در کتب خودتان بدان اعتراف نموديد.( ازجمله: اينکه عمامه عالم شيعي همچون پيامبراست ،مابايد برخلاف شيعه بپيچيم تا با شيعه فرق کنيم.)البته از کافرين حق بيش از اين انتظار نميرود.ثالثا فتواهاي تکفيري روساي مذهبتان را ناديده گرفته و مثل حيواني هار بجان و مال و شخصيت شيعه افتاديد. برويد فتواهاي مضحک ابوحنيفه را اصلاح کنيد که با پارچه و حائلي زناي با محارم را مجاز مي داند.برويد خذعبلاتي که در کتابهايتان وجود دارد را توجيه کنيد.(مثلا براي ايستاده بول کردن دهها خاصيت شمرديد ؛چرا که خليفه دوم عادت به ايستاده بول کردن داشت. وحتي بعد ازاسلام کراهتي اش هم اين رويه را ادامهه ميداد.)وشما الان که در طب خلافش را مي بينيد و نه تنها فايده اي براي ايستاده بول کردن وجود ندارد بلکه صدها ضرر وجود دارد. و... .و مکروا و مکرالله و الله خير الماکرين. يا رسول الله تو که پيامبر رحمت بودي آيا اينها که خود را پيرو تو مي دانند و هيچ گونه رحم و شفقتي ندارند را ميبخشي؟ آيا با اين اخلاق مي خواهند منجي بشر باشند؟ فکر نکنم ... اين تظاهر و انتساب درست باشد ........... .
9 | دوست | Iran - Tehran | ٢١:١١ - ٢٥ خرداد ١٣٩٠ |
اي دوستاني که دنبال حقيقت هستيد تا مادامي که سرتعصب داريد حقيقت را پيدا نميکنيد تا مادامي که به همديگر فحش وتهمت ميزنيد هدايت نميشويد بياييد به ريسمان الهي چنگ بزنيم وقلبهايمان را ازمحبت الهي پرکنيم تا خداوند ماراهدايت کند.اگرازخداوند هدايت بخواهيم مسلما ما راهدايت خواهد کرد
والسلام
10 | سيد محمد حسيني | Iran - Tehran | ١٤:٣٩ - ٢٨ خرداد ١٣٩٠ |
جناب دوست
ماهم با شما موافقيم اما منظور شما كه كنار گذاشتن بحث و گفت و گو و... كه نيست؟
11 | امين آغا | Iran - Ahvaz | ١٠:٢٠ - ٢٩ خرداد ١٣٩٠ |
ريسمان الهي يپامبر واهل بيتش هستند وهدايت شوندگان هم محبان حقيقي آنها ولا غير .
12 | محسن نبيان خوزاني | Iran - Tehran | ٢٢:٤٠ - ٠٧ آبان ١٣٩١ |
با سلام مقاله شما را كامل و با شبهات وارده و باسخ هاي داده شده را مطالعه كردم . مطالب بيان شده دقيق و بجا بود . خسته نباشيد . اين شبهات و انتقادات تند برخي ها نشان دهنده ي اين است چقدر مطلب شما دقيق و با نفوذ و استدلال هايتان محكم است كه اينطور واكنش نشان داده اند
13 | محمدرضا | Iran - Tehran | ٠٥:٥٩ - ٢٤ شهریور ١٣٩٢ |
سلام احسنت
کاش مي نوشتيد که ابن ابي قحافه (اولي) نيز شامل اين رضايت نمي شود چون با توجه به آيه خدا از مومنين راضي شد و سکينه اش را فقط بر مومنين نازل کرد حالا شايد بگيد ربطش چيه ؟ جواب اينه که در سوره توبه ايه 40 وقتي سخن از سکينه به ميان مياد فقط بر پيامبر نازل ميشه (فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَيهِ)
و در مناظره امام باقر عليه السلام با حروري فرمود اگر ابوبکر هم در اين نزول آرامش و اطمينان با پيغمبر اکرم شريک بود خداوند مي‌فرمود «عليهما»
بحار الانوار، ج 27، ص 321، ح 4.
در ضمن سکينه بر طبق ايه 4 سوره فتح ارامشي است که بر ايمان مي افزايد
هُوَ الَّذِي أَنْزَلَ السَّكِينَةَ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لِيزْدَادُوا إِيمَانًا مَعَ إِيمَانِهِمْ وَلِلَّهِ جُنُودُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَكَانَ اللَّهُ عَلِيمًا حَكِيمًا
او کسي است که آرامش را در دلهاي مؤمنان نازل کرد تا ايماني بر ايمانشان بيفزايند؛ لشکريان آسمانها و زمين از آن خداست، و خداوند دانا و حکيم است.
الهم العن الجبت و الطاغوت

پاسخ:
با سلام

دوست گرامي

شکي نيست که رضايت خداوند شامل همه‌ي افرادي كه زير درخت با پيامبر صلي الله عليه و آله بيعت كرده‌اند نمي‌شود، بلكه تنها شامل مؤمنين مي شود که با ايمان قلبي بيعت کردند؛ زيرا خداوند رضايتش را به داشتن ايمان مشروط كرده است: {رَضِيَ اللهُ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ} با انتفاي شرط مشروط نيز خود به خود منتفي خواهد شد. اگر ايمان حقيقي شرط رضايت نمي‌بود خداوند مي‌فرمود: «لقد رضي الله عن الذين يبايعونك...».و همان‌گونه كه در آيه‌ي غار بررسي شد ابوبكر جزء مؤمنين نبوده است چون اگر مومن بود سکينه خداي بر او هم نازل مي شد در حاليکه طبق آيه شريفه غار سکينه تنها بر پيامبر(ص) نازل شد.

همچنين کلمه « اذ » در « إِذْ يُبَايِعُونَكَ » ظرفيه است ، و وقتي ظرفيه شد معناي آيه چنين مي‌شود كه خداوند از مؤمنين ، در آن زماني كه بيعت كردند راضي بوده است ، نه اين كه به خاطر آن بيعت ، همواره از آن‌ها راضي خواهد ، پس قطعاً شامل آينده‌ همه افراد حاضر در آن واقعه نمي باشد.

ابن هشام انصاري در باره كلمه «اذا» مي‌گويد :

والجمهور على أن إذا لا تخرج عن الظرفية . ابن هشام الأنصاري ، مغني اللبيب عن كتب الأعاريب ، ج 1 ، ص 129 ،

و نيز طبق قواعد نحوي ، وقتي كلمه «اذ» بر فعل مضارع وارد شود ، معناي آن را به ماضي تغيير خواهد داد. چنانچه رضي الدين استرآبادي مي‌گويد : و ( إذ ) إذا دخل على المضارع قلبه إلى الماضي كقوله تعالى : ( وإذ يمكر بك الذين كفروا ) و : ( إذ يقول ) ، ويلزمها الظرفية . الأسترآبادي ، رضي الدين محمد بن الحسن (متوفاي686هـ) ، شرح الرضي على الكافية ، ج 3 ، ص 200 ،

بنابراين حد اکثر چيزي که اين آيه ثابت مي‌كند اين است كه خداوند از آن‌ها در زماني كه بيعت كرده‌اند ، راضي شده است و علت رضايت نيز پيماني است كه در آن روز بسته‌اند . به عبارت ديگر : اين رضايت تا زماني باقي خواهد بود كه علت آن ؛ يعني بيعت و عهد و پيمان نيز به حال خود باقي باشد و تغيير و تبديلي در آن ايجاد نشود ؛ زيرا وجود معلول بدون علت ، محال است .

نكته‌ي ديگر در مورد آيه اين است كه رضايت خداوند مشروط به عدم پيمان شكني است. يعني همان مؤمنيني كه در زير درخت با پيامبر بيعت كرده‌اند اگر بيعت خود را بشكنند ديگر مشمول رضايت خداوند نخواهند بود:

«إِنَّ الَّذِينَ يُبَايِعُونَكَ إِنَّمَا يُبَايِعُونَ اللَّهَ يَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَيْدِيهِمْ فَمَن نَكَثَ فَإِنَّمَا يَنكُثُ عَلَى‏ نَفْسِهِ وَمَن أَوْفَى‏ بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهُ اللَّهَ فَسَيُؤْتِيهِ أَجْراً عَظِيماً»

«كسانى كه با تو بيعت مى‏كنند (در حقيقت) تنها با خدا بيعت مى‏نمايند، و دست خدا بالاى دست آنهاست پس هر كس پيمان‏شكنى كند، تنها به زيان خود پيمان شكسته است و آن كس كه نسبت به عهدى كه با خدا بسته وفا كند، بزودى پاداش عظيمى به او خواهد

خلاصه اين که در بيعت رضوان فضيلتي براي ابوبکر، عمر و عثمان ثابت نمي‌شود زيرا که رضاي خدا معلق بر ايمان است و بيعت بر عدم فرار از جنگ بود.

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات
14 | محمدرضا | Iran - Tehran | ١٤:٠٨ - ٢٥ شهریور ١٣٩٢ |
اقاي گروه پاسخ به شبهات سلام عليکم و رحمته الله
منظور بنده هم همين بود که خلفيه اول شامل نزول سکينه نشده در ايه غار, يقيننا در اين جا هم شامل نزول سکينه نميشود چه برسد به خليفه دومي.
نظر حقير به وضوح بيان شده بود.
قال امام صادق (ع): هرکس گمان کند جبت و طاغوت بويي از مسلماني برده اند کافر است.
ومن جحدکم کافر و من حاربکم مشرک
15 | الف | United States - Kansas City | ٢٣:٣٨ - ٣٠ دي ١٣٩٣ |
در مورد جرح مفسر يا غير مفسر سوالاتي داشتم. مثلا اگر کسي بگويد فلاني غير ثقه يا فيه لين اين جرح مفسر است يا غير مفسر؟آيا در همه حالات جرح غير مفسر قبول نميشود يا فقت در موارد مخصوصي؟

پاسخ:
با سلام

دوست گرامي

در خصوص حكم جرح و تعديل غير مفسر چهار حالت بيان شده است:

1 ـ تعديل راوى بدون ذكر سبب مورد پذيرش است اما در جرح علت تضعيف راوى بايد مشخص باشد

2 ـ تضعيف بدون سبب مقبول است و ليكن بايد وجه تعديل راوى معلوم و مشخص گردد

3 ـ وجه جرح و تعديل در راوى بايد مشخص و معلوم باشد.

4 ـ جرح و تعديل بدون ذكر دليل آن پذيرفته مى باشد، و اين در صورتى است كه جارح و يا معدل بصير به اسباب

يقبل التعديل من غير ذكر سبب.. واما الجرح فانه لا يقبل إلا مفسرا مبين سبب الجرح ..القول الثاني عكس القول الأول وهو انه يجب بيان سبب العدالة...لقول الثالث انه لا بد من ذكر سبب الجرح والعدالة كليهما ..القول الرابع عكسه وهو انه لا يجب بيان سبب كل منهما إذا كان الجارح والمعدل عارفا بصيرا بأسبابهم

الرفع والتكميل ج 1 ص 79

اما در خصوص عبارت غيرثقه و فيه لين بايد گفته شود علماي اهل سنت از آنجا که الفاظ جرح را به پنچ مرتبه تقسيم کرده اند غير ثقه را در مرتبه سوم و فيه لين را در مرتبه پنجم ذکر کرده اند يعني فيه لين جرحش نسبت به غير ثقه پايين تر است

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات
16 | سعيدي | Iran - Īlām | ١٥:٠٢ - ٠١ بهمن ١٣٩٣ |
سلام
هر کس امام زمان خود را نشناسد با مرگ جاهليت مرده است.
آيا اين روايت در کتب اهل سنت و وهابيت اومده؟

پاسخ:
با سلام

دوست گرامي

در اين روايت در کتب شيعه واهل سنت و وهابيت وجود دارد


موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات
   
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :
  

آخرین مطالب
پربحث ترین ها
پربازدیدترین ها