بسم الله الرحمن الرحيم

تاریخ : 86/09/15

استاد حسيني قزويني

در ادامه جلسات پاسخ به شبهات وهابيت به اينجا رسيديم كه گفتيم عثمان الخميس ـ ايدئولوك وهابيت ـ چند ماه قبل در نماز جمعه قطر چندين شبهه عليه شيعه مطرح كرده است از جمله اين كه شيعيان قائلند كه همه اصحاب رسول خدا به جز چهار نفر، بعد از آن حضرت مرتد شدند. در جلسه قبل ما به طور مفصل از اين شبهه پاسخ داديم و گفتيم:

اولاً: سند اين روايات را ما صحيح نمي دانيم.

ثانياً: اگر بر فرض كه اين روايات را صحيح هم بدانيم، شما خود در صحيح بخاري و صحيح مسلم رواياتي داريد كه بر إرتداد تمام اصحاب بدون استثناء دلالت دارند.

ثالثاً: گفتيم كه مراد از إرتداد در اين گونه روايات، إرتداد از ايمان نيست؛ بلكه مخالفت با اساسي ترين اوامر رسول اكرم (صلي الله عليه و آله) است و آن هم جز أمر امامت و ولايت أمير المؤمنين (عليه السلام) چيز ديگري نمي تواند باشد.

شبهه دومي كه عثمان الخميس مطرح كرده و در جزواتي هم كه در مكّه در سال گذشته در ايام عمره بين زائرين پخش مي كردند وجود داشت و البته كمتر كتابي است كه وهابي ها بنويسند و اين شبهه را در آن مطرح نكنند، اين است:

شيعيان تمام فِرَق اسلامي غير از تشيع را كافر مي دانند و غير از شيعه هيچ فرقه ديگري را مستحق رفتن به بهشت نمي دانند؛ بلكه بالاتر از اين شيعيان غير از خود را ولد الزنا مي دانند.

در واقع عثمان الخميس با طرح اين شبهه هم احساسات ساير مسلمين را عليه شيعه تحريك مي كند و هم برخورد فيزيكي بر ضد شيعه را فراهم مي كند. شما ببينيد كه وقتي چند روايت از كافي و بحار و غيره هم كه ضميمه اين سخن بشود، ديگر آن جوان لايعقل وهابي سعودي سر از پا نمي شناسد و بعد از آنكه بمب و نارنجك و مواد منفجره به خودش مي بندد و رسماً ـ به زعم خودش ـ به جهاد با شيعه برخاسته و شيعيان را در افغانستان و پاكستان و عراق به خاك و خون مي كشد.

بارها مراجع گفته اند، ما گفته ايم كه يكي از كوتاهي هاي ما اين است كه ما در عرصه هاي فرهنگي حضور فعال نداريم، پاسخ هاي علمي ما به گوش اينها نمي رسد. شيعه برخورد متقابل را به صلاح اسلام نمي داند؛ حضرت آيت الله سيستاني فرمودند كه اگر هزاران نفر از شيعه را بكشيد ما به انتقام حتي يك سني را نخواهيم كشت. و هيچ يك از مراجع عظام تقليد ما چه در حال و چه در گذشته حتي به مقابله به مثل با وهابيت را هم فتوا ندادند. شما ببينيد از آن روزي ـ در سال 701 و 702 هجري توسط ابن تيميه ـ كه پديده وهابيت وارد عرصه بين الملل شد تا سال 1157 هجري كه محمد بن عبدالوهاب حكومت وهابي را در عربستان سعودي پايه ريزي كرد، يك فقيه شيعه را سراغ نداريد كه در برابر اين تكفيريون و فتوا به مقابله و قتل شيعه فتوا داده باشد به جواز مقابله به مثل. بله، آن كسي كه اقدام به انتحار و قتل مي كند محدور الدم است و ما مي توانيم فقط نسبت به آن فردي كه دست به چنين اقدامي زده ـ اگر زنده بود ـ قصاص جاري كنيم، ولي نسبت به غير از او يعني محركين و زمينه سازان و غيره علماء و فقهاي ما تا به حال هيچ فتوائي نداده اند.

آنچه كه امروز براي ما شيعيان از اهم واجبات است و كيان شيعه به آن بستگي دارد، حضور فعال در عرصه هاي اينترنتي و ماهواره اي يا با جزوه است تا بتوانيم اين ياوه سرائي ها كه اين ياوه گويان مطرح مي كنند را جواب علمي بدهيم.

اما برمي گرديم به شبهه عثمان الخميس؛ ايشان بعد از ذكر شبهه ادله اي را هم از كتب ما مي آورد از جمله اينكه مي گويد:

قال إبن بابويه رئيس المحدثين عندهم: إنّ منكر الامام الغائب أشدّ كفراً من ابليس هذا قاله في كمال الدين، صفحة 13 و يروي الكليني في الكافي عن محمد بن علي الباقر أنّ الناس كلّهم اولاد بغايا ما خلا شيعتنا.

ابن بابويه رئيس محدثين شيعه گفته است: منكر امام غائب كفرش از ابليس شديدتر است و كليني در كافي از امام باقر شيعيان گفته كه تمام مردم فرزندان زنا هستند غير از شيعيان ما.

چندين مورد از اين روايات را مطرح مي كند و بعد از اين متذكر سخن آقاي تيجاني ـ كه بعد از شيعه شدنش گفته بود: خداوندي را كه راضي شده ابوبكر خليفه پيامبرش باشد را قبول نداريم ـ شده مي گويد: اين سخن را آقاي تيجاني در يكي از سخنراني هايش در لندن گفته و كاست آن نيز موجود است. بعد روايتي از الأنوار النعمانية مي آورد كه گفته است:

يقولون إن ربهم الذي كان محمد نبيه و خليفته بعده ابابكر و نحن نقول لانقول بذلك الرب و لا بذلك النبي بل نقول إن الرب الذي خلق خليفة نبيه ابوبكر ليس ربنا و لا ذلك النبي نبيّنا هذا قاله في الأنوار النعمانيه في الجزء الثاني صفحة 278

اهل سنت مي گويند پروردگار ما پروردگاري است كه محمد نبيّش و ابوبكر خليفه بعد از اوست امّا ما مي گوئيم نه آن خدائي كه ابوبكر را خليفه پيغمبر كرده خداي ما است و نه آن نبي.

در حقيقت عصاره اين شبهه اين است كه شيعيان، ما اهل سنت را كافر و اولاد زنا مي دانند و معتقدند كه نه خدائي را كه پيغمبرش خليفه اي به نام ابوبكر دارد قبول داريم و نه آن پيغمبر را بلكه ما خدائي را مي پرستيم كه وصي نبي او اميرالمؤمنين سلام الله عليه است.

اما جواب از اين شبهه:

ايشان در مورد روايت كمال الدين خيانت علمي كرده و اصل روايت را نقل نكرده است. شكل صحيح روايت كمال الدين، صفحه 13 اين است:

من أنكر المهدي عليه السلام في غيبته مثل إبليس في إمتناعه من السجود لآدم.

اصلاً اين روايتي كه شيخ صدوق (ره) آورده با آنچه كه ايشان نقل مي كند فرق اساسي دارد. ايشان حتي نقل به معني هم نمي كند بلكه يك واژه هائي را انتخاب مي كند كه در تحريك احساسات اهل سنت بر ضد شيعه بهترين تأثيرگذاري را داشته باشد. پس اشكال اول اين است كه ايشان خيانت علمي كرده است.

در اين باره كه منكر حضرت ولي عصر يا يكي از ائمه كافر است يا نه؟ در سال گذشته به طور مفصل بحث كرديم و گفتيم كه شيعه معتقد است امامت از ضروريات مذهب است، هم عبارت حضرت امام را نقل كرديم و هم عبارت آقاي خوئي (ره) را كه مخصوصاً ايشان در كتاب البيع فرموده:

اگر كسي معتقد باشد ولايت و امامت أئمه (عليهم السلام) از اصول و از اموري است كه خداوند به نبيّش امر كرده است و با اين اعتقاد منكر اين مسأله باشد، انكار اين عقيده مستلزم كفراست.

سپس آقاي خوئي (ره) در ادامه مي گويد:

اما اهل سنت يا تقليداً عن آبائهم يا تقليداً عن علمائهم اين عقيده را كه امامت جزء اصول دين باشد ندارند و انكارشان مستلزم كفر و نجاست نيست و سيره ائمه و متشرعين و فقهاء در طول تاريخ اين بوده كه با اهل سنت معامله طهارت و مسلِم مي كردند. در هيچ موردي نداريم كه ائمه بگويند اهل سنت به خاطر انكار امامت نجس يا كافر هستند، فقهاي ما هم در طول تاريخ چنين فتوائي نداده اند.

فرمايش آقاي خوئي (ره) به اين معناست كه امامت در داخل مذهب ما از اصول است و اگر يك شيعه با شاخصه شيعه بودن منكر آن شود انكار اصلي از اصول مذهب را كرده و قطعاً اين مستلزم نجاست و إرتداد است ولي يك سني با شاخصه سني بودن اگر انكار ولايت كند اين مستلزم كفر نيست.

آيا مگر بزرگان شما صراحت ندارند بر اين كه:

من أنكر المهدي فقد كفر؟

اگر ملاك روايت است پس شما هم اين روايات را نقل نكنيد، بزرگان شما هم بر اين عقيده پافشاري دارند. خود آقاي إبن حجر عسقلاني در كتاب لسان الميزان، جلد 5، صفحه 130 از جابر بن عبدالله انصاري نقل مي كند:

قال النبي من أنكر خروج المهدي فقد كفر بما أنزل علي محمد صلي الله عليه و آله و سلم.

هر كس خروج مهدي را انكار كند، در حقيقت بر شريعت پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) كفر ورزيده است.

آيا اين عبارت تند است يا عبارت شيخ صدوق (ره)؟ قطعاً تعبير شيخ صدوق (ره) محترمانه تر است و مي گويد كسي كه منكر ولايت مهدي (عليه السلام) شد، اين انكار او مانند امتناع ابليس است از سجده نكردن در برابر شيطان، نه كفري دارد و نه شركي.

آقاي مقدسي شافعي از علماء بزرگ اهل سنت در كتاب عقد الدرر في اخبار المنتظر، جلد 1، صفحه 36 نيز از جابر بن عبدالله انصاري نقل مي كند:

قال رسول الله صلي الله عليه و سلم من كذّب بالدجال فقد كفر و من كذّب بالمهدي فقد كفر.

هر كس منكر دجال و منكر مهدي باشد، كافر است.

آقاي حمويني شافعي در فرائد السمطين، جلد 2، صفحه 334 روايتي ار پيامبر نقل مي كند:

من أنكر خروج المهدي، فقد كفر.

پس اين چيز تازه اي نيست كه فقط شيخ صدوق (ره) آن را مطرح كرده باشد و اين قضيه اختصاص به شيعه ندارد كه منكر حضرت مهدي (سلام الله عليه) كافر باشد. چنان كه حتي بن باز مفتي أعظم عربستان سعودي صراحت دارد بر اينكه روايات مربوط به مهدي (عليه السلام) از روايات متواتر است و در نزد وهابيت و اهل سنت روايت متواتر مانند آيه قرآن است. فرق شيعه و اهل سنت در مورد مهدي (عليه السلام) آن است كه اهل سنت مي گويند:

مهدي (عليه السلام) هنوز به دنيا نيامده و خداوند هرگاه صلاح ديد به دنيا خواهد آمد.

ولي شيعه مي گويد:

مهدي (عليه السلام) دوازدهمين خليفه از خلفاء دوازده گانه است و در سال 255 هجري به دنيا آمده است.

حدود 128 تن از بزرگان اهل سنت اعتراف دارند بر ولادت حضرت در سال 255 هجري كه آقاي سيد سامر عميدي در كتاب دفاع عن الكافي نام اين 128 نفر را نقل كرده است.

اما روايت دوم كه عثمان الخميس به آن استناد كرد و گفت:

شيعه قائل است كه همه مردم زنازاده هستند، غير از شيعه.

شما ببينيد كه اگر اين روايت در مناطق سني نشين مطرح شود، چه جوّي عليه شيعه به راه خواهد افتاد؟!

روايتي را كه ايشان از الكافي نقل مي كند، از جهت سند كاملاً مخدوش است. زيرا يكي از راويانش به نام حسن بن عبدالرحمان مجهول است و به همين علت روايت از درجه اعتبار مي افتد. علي بن عباس هم كه در سلسله سند روايت آمده، مجهول است؛ بلكه مرحوم نجاشي (ره) در رجال خود، صفحه 255 صراحت دارد بر اينكه آقاي علي بن عباس استاد علي بن محمد، از غُلات بوده است و مي گويد:

ضعيفً جدّاً.

مرحوم علامه حلي (ره) نيز در خلاصة الأقوال، صفحه 367 در ترجمه او مي گويد:

او متهم به غلو است.

ضعيف جدّاً، له تصنيف في الممدوحين و المذمومين يدلّ علي خبثه و تهالك مذهبه لايلتفت اليه و لا يعبأ بما رواه.

ايشان تأليفاتي دارد كه نشان گر خباثت و هلاكت او در مذهب است، به او توجه نمي شود و به رواياتش اعتماد نمي شود.

پس روايتي را به رخ ما مي كشند و زمينه تحريك عليه ما را فراهم مي كنند كه از ديدگاه ما هيچ اعتبار و جايگاهي ندارد.

بر فرض كه اين روايت را صحيح بدانيم، ثمّ ماذا؟ آيا شما مشابه اين روايت را نداريد؟ شما از اين رواياتي كه در كتاب هاي تان وجود دارد چه جوابي مي دهيد؟ از ابوبكر صديق روايت شده است:

رأيت رسول الله صلي الله عليه و آله خيم خيمة و هو متكئ علي قوس عربية و في الخيمة علي و فاطمة و الحسن و الحسين عليهم السلام فقال: يا معاشر المسلمين! أنا سلم لمن سالم أهل الخيمة و حرب لمن حاربهم و ولي لمن والاهم، لا يحبهم إلا سعيد الجد، طيب المولد و لا يبغضهم إلا شقي الجد، ردي الولادة، فقال رجل: يا زيد أأنت سمعت منه؟ قال: أي و رب الكعبة.

ابوبكر مي گويد: ديدم رسول الله (صلي الله عليه و سلم) در كنار خيمه اي است و در درون خيمه خمسه طيبه هستند و حضرت هم بر يك كمان عربي تكيه كرده و فرمود: اي مسلمانان! من با هر كس كه با صاحبان اين خيمه دوست باشد، دوست هستم و هر كس كه با اينها به جنگ برخيزد، با من به جنگ برخاسته. اينها را دوست نمي دارد مگر كسي كه از نسل و نطفه پاك است و كسي دشمن نمي دارد مگر كسي كه نسب پست و شقي و نطفه ناپاك دارد.

المناقب للخوارزمي، ص297 ـ فرائد السمطين، ج2، ص40 ـ جواهر المطالب، ج1، ص174

در كتاب تهذيب التهذيب، جلد 1، صفحه 292 از شريك بن عبدالله نقل مي كند:

إذا رأيتَ الرجل لا يحبّ علي بن أبي طالب، فاعلم أنّ أصله يهوديّ، عن أنس عن رسول الله قال: يا أخا الأنصار! لا يبغضه من قريش إلا سَفَحيّ و لا من الأنصار إلا يهوديّ و لا من العرب إلا دَعَيّ و لا من سائر الناس إلا شقيّ.

نبي مكرم خطاب به انصار فرمود: علي را از قريش دشمن نمي دارد، مگر كسي كه نسبش مشخص نيست و از انصار كسي دشمن نمي دارد، مگر يهودي و از عرب دشمن نمي دارد علي را، جز كسي كه زنازاده است و ... .

ابوسعيد خدري ـ از صحابه بزرگ رسول خدا (صلي الله عليه و آله) كه در نزد اهل سنت از جايگاه ويژه اي برخوردار است ـ مي گويد:

كنّا معاشر الأنصار نبُورُ اولادنا بحبّهم عليّاً عليه السلام، فإذا ولد فينا مولودٌ فلم يحبّه، عرفنا أنّه ليس منّا.

ما انصار، فرزندان مان را امتحان مي كرديم با محبت علي، پس اگر فرزندي در ميان ما انصار به دنيا مي آمد و محبت و عشق علي در دلش نبود، مي فهميديم كه اين فرزند از نسل ما نيست.

اين روايت از رواياتي است كه وارد فرهنگ مسلمين شده است و وقتي كه يك موضوعي نظير اين جزو فرهنگ يك ملّت شد در آن صورت وارد كتاب هاي لغت مي شود. لذا مي بينيم كه لغويين اين روايت را در كتاب هاي لغت خود آورده اند، شما وقتي ماده بارَ، يَبُورُ را اگر در لسان العرب، جلد 4، صفحه 87 ملاحظه كنيد مي بينيد كه اين روايت را در ذيل اين لغت مي آورد. آقاي زبيدي در تاج العروس، جلد 3، صفحه 61 و إبن أثير در النهاية ـ كه معتبرترين كتاب لغت حديثي اهل سنت و مثل مجمع البحرين طريحي براي شيعه است ـ جلد 1، صفحه 159 نيز اين روايت را نقل كرده اند و شما معمولاً اين ماده را در هر كتاب لغتي كه بيابيد اين روايت را در آن خواهيد ديد كه أبو سعيد خدري مي گويد:

اين براي ما فرهنگ شده بود كه هر گاه مي خواستيم فرزندان مان را امتحان كنيم كه از ما هستند يا نه، آنان را با محبت علي بن ابي طالب امتحان مي كرديم.

مرحوم علامه اميني در الغدير، جلد 4، صفحه 321 از جابر بن عبدالله انصاري نقل مي كند:

أمرنا رسول الله أن نعرف اولادنا علي حبّ علي بن ابي طالب.

رسول الله به ما فرمود: اگر خواستيد بدانيد كه اين فرزندان تان از نسل شما هستند يا همسرتان در حق شما خيانت كرده، فرزندان تان را با حبّ علي امتحان كنيد.

طبق مبناي اهل سنت اگر روايتي از چند طريق به دست شان برسد اگر چه ضعيف هم باشد باز حجيت پيدا مي كند. اكنون ما از آقاي عثمان الخميس و امثال او كه اين اشكال را به ما كردند سؤال مي كنيم كه در برابر اين پرسش ها چه پاسخي دارند؟

* * * * * * *

* * * * * * *

* * * * * * *

««« و السلام عليكم و رحمة الله و بركاته »»»