2024 March 28 - پنج شنبه 09 فروردين 1403
شيعيان ، در رد اتهام شراب خواري به امير مؤمنان (ع) كه توسط اهل سنت مطرح شده است ، چه پاسخي دارند ؟
کد مطلب: ٥١٣٢ تاریخ انتشار: ١١ ارديبهشت ١٣٩٤ تعداد بازدید: 62964
پرسش و پاسخ » امام علي (ع)
شيعيان ، در رد اتهام شراب خواري به امير مؤمنان (ع) كه توسط اهل سنت مطرح شده است ، چه پاسخي دارند ؟

سؤال كننده : دكتر ضرغام حيدر از پاكستان

آيات شراب در باره امير المؤمنين عليه السلام نازل شده است ، يا در باره عمر بن الخطاب ؟

اهل تسنن امير المؤمنين عليه السلام را متهم مي كنند ، جواب شما چيست ؟

----------

متأسفانه در چند روز اخير در يكي از كشورهاي همسايه ، تبليغاتي را بر ضد امير المؤمنين عليه السلام به راه انداخته اند كه قلب هاي همه شيعيان را جريحه دار كرده است . برخي از دشمنان اهل بيت عليهم السلام پيروي از دودمان نحس بني اميه تهمتي به امير المؤمنين زده اند كه نه عقل آن را مي پذيرد و نه شرع و نه تاريخ .

همان طور كه در قسمت تازه هاي خبري خوانده ايد يكي از عالم نماهاي پاكستاني ، به امير المؤمنين عليه السلام تهمت شراب خواري زده است .

وي در يك برنامه تلويزيوني پيرامون آيه «ولا تقربوا الصلاة وانتم سكاري» گفته :

روزي علي (عليه السلام) [نعوذ بالله] در حالت مستي در مسجد بر رسول الله (صلي الله عليه وآله وسلم ) وارد شد . حضرت از اين وضع ناراحت شد و آن گاه آيه مذكور نازل گرديد كه مسلمانان نبايد در حالت مستي نماز بخوانند .

پاسخ :

اين مطلب تازگي ندارد ؛ بلكه در طول تاريخ دشمنان اهل بيت عليهم السلام و كساني همچون ابن تيميه حراني كه در عداوت با اهل بيت شهره عام و خاص هستند ، چنين تهمتي را زده اند . وي در كتاب منهاج السنة مي نويسد :

وقد انزل الله تعالي في علي :"يا ايها الذين ءامنوا لا تقربوا الصلاة وانتم سكاري حتي تعلموا ما تقولون" لما صلي فقرأ وخلط ".

منهاج السنة ، ج 4 ، ص65 .

و خداوند متعال در مورد علي نازل كرده است كه :"اي كسانيكه ايمان آورده ايد ، در حال مستي به نماز نزديك نشويد ، تا زماني كه بدانيد چه مي گوييد" ؛ زيرا هنگامي كه نماز خواند ، در نماز خود اشتباه كرد !!!

ما در ابتدا جواب نقضي را مطرح كرده و ثابت خواهيم نمود كه آيات حرمت شراب در باره امير المؤمنين عليه السلام نازل نشده است ؛ بلكه در باره خليفه دوم عمر بن الخطاب نازل شده است . به قول معروف علماي اهل تسنن دست پيش گرفته اند تا پس نيفتند . آن ها مي خواهند با مطرح كردن اين تهمت اولاً دامان عمر بن الخطاب ، ابو بكر و معاويه را از لكه شراب خواري پاك و بعد به پيروي از بني اميه به آبروي امير المؤمنين عليه السلام ضربه بزنند .

در مرحله بعد ، كلمات علماي اهل سنت را در رد روايت شراب خواري امير المؤمنين عليه السلام مطرح و روايات موجود را بررسي خواهيم كرد .

آيات شراب در حق چه كسي نازل شده است؟

بي ترديد ، سر منشأ اين تهمت زشت به امير المؤمنين عليه السلام ، همانطور كه حاكم نيشابوري گفته ، خوارج و به نظر ما خاندان بني اميه هستند كه براي ضربه زدن به امير المؤمنين عليه السلام و پايين آوردن مقام آن حضرت در ميان مردم ، و از طرف ديگر پاك كردن دامان عمر بن الخطاب بوده است .

چرا كه طبق روايات موجود در كتاب هاي شيعه و سني ، اين عمر بن الخطاب بوده كه شراب خورده و اين آيات در باره او نازل شده است .

از آن جايي كه طرف ما وهابي ها هستند ، ما فقط به چند روايت از كتاب خودشان بسنده مي كنيم و از نقل روايت از كتاب هاي شيعه خودداري مي كنيم .

ابوبكر و عمر به همراه نُه نفر از مسلمانان شراب نوشيدند !!!

بسياري از بزرگان اهل سنت نوشته اند كه يازده از مسلمانان در خانه ابوطلحه جمع شدند و شراب نوشيده و مست شدند . يكي از آن ها كه خيلي مست شده بود ، شعرهايي در باره كشتگان بدر از كفار سرود . خبر به نبي مكرم اسلام رسيد و آن حضرت با عصبانيت آمد و با چيزي كه در دست داشت ، به شخصي كه شعر خوانده بود (ابوبكر) زد ... .

از بين اين ده نفر كه شراب خورده بودند ، اسم 9 نفر آنان مشخص است كه ابن حجر عسقلاني در فتح الباري ، ج10 ، ص30 ، باب نزل تحريم الخمر ، تك تك آنان را نام مي برد . اسامي اين افراد از اين قرار است :

1. ابو عبيده جراح ؛ 2 . ابو طلحه ، زيد بن سهل (ميزبان مجلس) ؛ 3. سهيل بن بيضاء ؛ 4. ابي بن كعب ؛ 5 . ابو دجانه بن خرشه ؛ 6 . ابو ايوب انصاري ؛ 7 . معاذ بن جبل ؛ 8 . انس بن مالك كه در بزم ايشان پياله گرداني مي كرده ؛ 9 . عمر بن الخطاب ؛ 10. نفر آخر شخصي است به نام ابوبكر .

ابن حجر تلاش مي كند كه بگويد منظور از ابوبكر شخص ديگري به نام ابوبكر بن شغوب است ، نه خليفه اول ؛ اما در نهايت مي پذيرد كه نفر آخر به قرينه وجود عمر بن الخطاب در ليست شرابخواران ، همان ابوبكر صديق خليفه اول مسلمانان است !!! .

ابن حجر در فتح الباري مي گويد :

ثم وجدت عند البزار من وجه آخر عن أنس قال كنت ساقي القوم وكان في القوم رجل يقال له أبو بكر فلما شرب قال تحيي بالسلامة أم بكر الأبيات فدخل علينا رجل من المسلمين فقال قد نزل تحريم الخمر الحديث وأبو بكر هذا يقال له ابن شغوب فظن بعضهم أنه أبو بكر الصديق وليس كذلك لكن قرينة ذكر عمر تدل علي عدم الغلط في وصف الصديق فحصلنا تسمية عشرة .

فتح الباري - ابن حجر - ج 10 ص 31 .

سپس به گونه اي ديگر گزارشي از طريق بزار خواندم كه انس گفته است كه من در آن روز ساقي گروه شراب خوار بودم و در ميان شراب خواران مردي بود كه او را ابوبكر مي گفتند و چون شراب را سركشيد اين شعر را خواند كه :

" مادر بكر را به تندرستي درود فرست ... "

در اين هنگام مردي از مسلمانان وارد شد و گفت : مگر نمي دانيد كه فرمان حرمت شراب خواري نازل شده است .

منظور از ابوبكر در روايت ، ابوبكر بن شغوب است . البته برخي خيال كرده اند كه اين شخص همان ابوبكر صديق است ؛ ولي چنين نيست .

اما از آن جايي كه نام عمر بن الخطاب هم در ليست شراب خواران وجود دارد ، اين مطلب را مي رساند كه اين ابوبكر ، همان ابوبكر صديق است و خطائي در اين نقل روي نداده است .

از آن چه گذشت ، مي توانيم نام اين ده نفر را مشخص نماييم .

آيات شراب در حق عمر بن الخطاب نازل شده است :

زمخشري از علماي بزرگ اهل سنت كه ذهبي در سير اعلام النبلاء ، ج20 ، ص191 با تجليل فراوان از او ياد كرده و لقب علامه را به وي مي دهد ، در كتاب ربيع الأبرار مي نويسد :

أنزل الله تعالي في الخمر ثلاث آيات، أولها يسألونك عن الخمر والميسر، فكان المسلمون بين شارب وتارك ، إلي أن شرب رجل ودخل في الصلاة فهجر ، فنزلت : يا أيها الذين آمنوا لا تقربوا الصلاة وأنتم سكاري ، فشربها من شرب من المسلمين ، حتي شربها عمر فأخذ لحي بعير فشج رأس عبد الرحمن بن عوف ، ثم قعد ينوح علي قتلي بدر بشعر الأسود بن عبد يغوث .

وكائن بالقليب قليب بدر ... فبلغ ذلك رسول الله صلي الله عليه وسلم ، فخرج مغضباً يجر رداءه ، فرفع شيئاً كان في يده ليضربه ، فقال : أعوذ بالله من غضب الله ورسوله . فأنزل الله تعالي : إنما يريد الشيطان ، إلي قوله : فهل أنتم منتهون . فقال عمر : انتهينا .

ربيع الأبرار ، زمخشري ، ج1 ، ص398 ، طبق برنامه المكتبة الشاملة الكبري ، الإصدار الثاني و با كمي تغيير در تاريخ المدنية ، ابن شبه ، ج3 ، ص863 طبق برنامه المكتبة الشاملة الكبري ، الإْصدار الثاني .

اين دو كتاب را مي توانيد در اين سايت اينترنتي نيز پيدا كنيد :

http://www.alwarraq.com

خداوند متعال در مورد شراب سه آيه نازل كرد . اولين آن : "از تو در مورد شراب و قمار سوال مي پرسند"؛ پس عده اي از مسلمانان شراب خورده و عده اي آن را ترك كردند ؛ تا زماني كه شخصي از ايشان شراب خورد و به نماز ايستاد و هذيان گفت ؛ پس آيه نازل شد كه :" اي كسانيكه ايمان آورده ايد ، در حال مستي به نماز نزديك نشويد" ؛ باز عده اي از مسلمانان از آن خوردند ؛ تا اين كه عمر بن خطاب شراب خورده و سپس استخوان فك شتري را برداشته با آن استخوان سر عبد الرحمن بن عوف را شكست و نشست براي كشته گان بدر ( از كفار) با شعر اسود بن عبد يغوث مرثيه خواند كه : كسانيكه در آن چاه بودند ؛ چاه بدر...!!!

خبر به رسول خدا صلي الله عليه وسلم رسيد ؛ آن حضرت با عصبانيت در حالي كه رداي خود را بر روي زمين مي كشيدند ، بيرون آمده و چيزي را از روي زمين برداشته و در دست گرفتند تا ( با آن ) عمر را بزنند .

عمر گفت : پناه مي برم به خدا از غضب خدا و رسولش ؛ سپس خداوند آيه نازل فرمود كه :" به درستي كه شيطان مي خواهد ..." تا آنجا كه فرموده است " آيا شما دست بر مي داريد ( از شراب خوردن) ؟" پس عمر گفت :دست برداشتيم .

و أبي حامد غزالي از برترين عالمان تاريخ اهل تسنن در كتاب مكاشفة القلوب باب 91، باب عقوبة الشارب الخمر، ص459 ، مي نويسد :

فكان في المسلمين شارب و تارك ، الي ان شرب رجل فدخل في الصلاة فهجر ، فنزل قوله تعالي : «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَي... » الآيه (النساء / 43) فشربها من شربها من المسلمين ، و تركها من تركها، حتي شربها عمر رضي الله عنه فأخذ بلحي بعير و شج بها رأس عبدالرحمن بن عوف ثم قعد ينوح علي قتلي البدر .

فبلغ ذلك رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم فخرج مغضبا يجر رداءه ، فرفع شيئا كان في يده فضربه به ، فقال : اعوذ بالله من غضبه، و غضب رسوله، فأنزل الله تعالي: ِ«انَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ أَنْ يُوقِعَ بَيْنَكُمُ الْعَدَاوَةَ وَالْبَغْضَاءَ فِي الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ» (المائده، 91) الآية، فقال عمر رضي الله عنه: انتهينا انتهينا .

عده اي از مسلمانان شراب مي خوردند و عده اي نمي خوردند ؛ تا اينكه يكي از ايشان شراب خورده و در نماز كلمات نا مناسب گفت ؛ پس آيه نازل شدكه : لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ ...

اما باز عده اي از مسلمانان از آن خورده و عده اي آن را ترك مي كردند ؛ تا اينكه عمر رضي الله عنه از آن خورده و استخوان ران شتري را گرفته و با آن سر عبد الرحمن بن عوف را شكافت و سپس نشسته و بر كشتگان بدر (از كفار) گريست !!!

پس خبر به رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم ) رسيده و ايشان با عصبانيت در حاليكه رداي خويش را مي كشيدند (حتي صبر نكردند تا آن را درست بپوشند) بيرون آمده و چيزي را كه در دست داشتند بالا برده با همان عمر را زدند ؛ پس عمر گفت : پناه مي برم به خدا از عصبانيت خدا و رسولش ؛ پس آيه نازل شد كه : انَّمَا يُرِيدُ الشَّيْطَانُ ... پس عمر گفت : (از نوشيدن شراب) دست برداشتيم .

شراب خواري عمر در زمان خلافتش :

البته عمر بن الخطاب ، در آن جا گفت « انتهينا = دست برداشتيم» ؛ اما اين كه واقعاً هم دست از شراب خوردن كشيده باشد ، مشخص نيست ؛ چرا كه به اعتراف خود علماي اهل سنت حتي در زمان حكومتش نيز اين عادت را كه از زمان جاهلي داشته است ، نتوانسته ترك كند .

عمر :عجب شراب نيكويي است!!!

مالك بن أنس ، امام مالكي ها در كتاب الموطأ كه به اعتقاد بسياري از علماي اهل سنت همرديف صحاح سته به حساب مي آيد ، مي نويسد :

عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْقَاسِمِ : أَنَّ أَسْلَمَ مَوْلَي عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ أَخْبَرَهُ، أَنَّهُ زَارَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَيَّاشٍ الْمَخْزُومِيَّ, فَرَأَي عِنْدَهُ نَبِيذاً وَهُوَ بِطَرِيقِ مَكَّةَ، فَقَالَ لَهُ : أَسْلَمُ إِنَّ هَذَا الشَّرَابَ يُحِبُّهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ، فَحَمَلَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَيَّاشٍ قَدَحاً عَظِيماً، فَجَاءَ بِهِ إِلَي عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ فَوَضَعَهُ فِي يَدَيْهِ، فَقَرَّبَهُ عُمَرُ إِلَي فِيهِ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ عُمَرُ : إِنَّ هَذَا لَشَرَابٌ طَيِّبٌ، فَشَرِبَ مِنْهُ ... .

كتاب الموطأ ، الإمام مالك ، ج 2 ص 894 و الاستذكار ، ابن عبد البر ، ج 8 ص 247 .

از عبد الرحمن بن قاسم ( نقل شده است كه) اسلم غلام عمر به او خبر داد كه او عبد الله بن عياش مخزومي را ديد ؛ در حالي كه او در راه مكه بود ، در نزد وي نبيذ ديد !!! پس اسلم به او گفت : اين نوشيدني است كه عمر آن را دوست مي دارد . عبد الله بن عياش ظرف بزرگي پر كرده و آن را به نزد عمر آورد و در جلوي او گذاشت ؛ پس عمر آن را به دهان خود نزديك كرد ؛ سپس سرش را بلند كرد و گفت : اين شرابي نيكو است ؛ پس از آن نوشيد .

شخصي از مشك عمر شراب نوشيد و مست شد !!!

ابن ابي شيبه استاد بخاري در كتاب خويش چنين روايت مي كند كه :

حدثنا أبو بكر قال حدثنا ابن مسهر عن الشيباني عن حسان بن مخارق قال : بلغني أن عمر بن الخطاب سائر رجلا في سفر وكان صائما ، فلما أفطر أهوي إلي قربة لعمر معلقة فيها نبيذ قد خضخضها البعير ، فشرب منها فسكر ، فضربه عمر الحد ، فقال له : إنما شربت من قربتك ، فقال له عمر : إنما جلدناك لسكرك

المصنف لابن أبي شيبة ج 6 ص 502

عمر در راه سفر با مردي روزه دار همراه بود ؛ وقتي كه افطار نمود مشك عمر را كه در آن شراب بوده و عمر آن را به شترش آويزان نموده بود و شتر نيز آن را تكان داده بود ، برداشت و از آن نوشيد و مست شد ؛ عمر او را حد زد !!! آن شخص به عمر گفت : من از مشك تو نوشيدم!!!

عمر در پاسخ گفت : ما تو را به خاطر مستي حد زديم (نه به خاطر نوشيدن شراب)

ابن عبد ربه نيز مي گويد :

وقال الشعبي: شرب أعرابي من إداوة عمر، فانتشي، فحده عمر. وإنما حده للسكر لا للشراب.

العقد الفريد باب احتجاج المحللين للنبيذ

شعبي گفته است كه بيابانگردي از مشك عمر نوشيد و مست شد !!! عمر نيز او را حد زد !!! و تنها او را به خاطر مست شدن حد زد و نه به خاطر شراب خوردن !!!

شايد خود عمر از آن مي خورده و مست نمي شده است!!!

عمر شراب را با دُردي آن سر مي كشيد :

همانطور كه در اشعار فارسي و عربي مشهور است وقتي شخصي دائم الخمر باشد ، ديگر براي وي نوشيدن تفاله شراب و دُردي (عكر) آسان شده و به اصطلاح به وي دردي كش گفته مي شود ؛ در روايات اهل سنت آمده است كه عمر نيز از دردي كشان بوده است :

حدثنا بن مبشر نا أحمد بن سنان نا عبد الرحمن بن مهدي نا عبد الله بن عمر عن زيد بن أسلم عن أبيه قال كنت أنبذ النبيذ لعمر بالغداة ويشربه عشية وأنبذ له عشية ويشربه غدوة ولا يجعل فيه عكرا

سنن الدارقطني ج4/ص259 ش 70

زيد بن اسلم از پدرش (غلام عمر) روايت مي كند كه گفت : من براي عمر صبحگاه شرابي آماده مي كردم و او شب آن را مي نوشيد و شب هنگام براي او شراب آماده مي كردم و او صبح آن را مي نوشيد و حتي در آن دُردي را هم باقي نمي گذاشت!!!

عمر ، نبيذ را به خاطر هضم غذا دوست داشت :

بيهقي در سنن خود مي نويسد :

وأما الرواية فيه عن عمر بن الخطاب رضي الله عنه فأخبرنا أبو عبدالله الحافظ ثنا أبوالعباس محمد يعقوب ثنا الحسن بن مكرم ثنا أبوالنضر ثنا أبوخيثمة ثنا أبوإسحاق عن عمرو بن ميمون قال قال عمر رضي الله عنه إنا لنشرب من النبيذ نبيذاً يقطع لحوم الإبل في بطوننا من أن تؤذينا .

سنن البيهقي ، ج 8 ، ص 299

عمر مي گفت : ما از اين نبيذ (شراب) مي نوشيم تا گوشت شتر را كه در شكم ما است هضم نمايد ، كه اذيت نشويم !!!

وأما الآثار فمنها ما روي عن سيدنا عمر رضي الله عنه أنه كان يشرب النبيذ الشديد ويقول إنا لننحر الجزور وإن العنق منها لآل عمر ولا يقطعه إلا النبيذ الشديد .

بدائع الصنائع ، ج5 ، ص 116

روايت شده است كه سرور ما عمر رضي الله عنه نبيذ (شراب) غليظ مي نوشيد و مي گفت : ما شتران را قرباني مي كنيم و گوشت گردن آن به خاندان عمر مي رسد و چيزي آن را جز نبيذ غليظ هضم نمي نمايد!!!

و متقي هندي مي نويسد :

13795 ـ عن عمر قال : اشربوا هذا النبيذ في هذه الأسقية فإنه يقيم الصلب ويهضم ما في البطن وإنه لم يغلبكم ما وجدتم الماء.

كنز العمال ، ج 5 ، ص 522 .

از عمر روايت شده است كه گفت : نبيذ را در اين پيمانه ها بنوشيد ؛ زيرا پشت را محكم داشته و آن چه را در شكم است هضم مي نمايد ؛ و تا زماني كه آب براي نوشيدن همراه داشته باشيد (و به همراه آن بنوشيد) شما را مست نمي كند!!!

عمر در زمان خلافت ، شراب را با آب رقيق كرده و آن را مي نوشيد :

جالب تر از همه اين كه محمد بن محمود خوارزمي از بزرگان اهل تسنن در كتاب جامع مسانيد أبو حنيفه مي گويد :

عن حماد عن إبراهيم عن عمر بن الخطاب ، أتي بأعرابي قد سكر فطلب له عذر فلما أعياه قال : احبسوه فإن صحي فاجلدوه ، ودعا عمر بفضله ودعا بماء فصبه عليه فكسره ثم شرب وسقي أصحابه ، ثم قال : هكذا فاكسروه بالماء إذا غلبكم شيطانه ، قال : وكان يحب الشراب الشديد .

جامع المسانيد أبي حنيفة ، ج2 ، ص 192

بيابانگردي را كه مست شده بود به نزد عمر آوردند ؛ عده اي براي او طلب بخشش كردند ؛ اما وقتي پذيرفته نشد ، عمر گفت : او را زنداني كنيد تا زماني كه به خود آيد و سپس او را شلاق بزنيد . سپس خود عمر آبي طلبيده بر روي همان شراب ريخته و آن را رقيق كرده و نوشيد و به ديگران نيز نوشانيد .

سپس گفت : اگر شيطان شراب بر شما غالب شد ، اين چنين آن را با آب رقيق سازيد !!! عمر شراب غليظ را دوست داشت !!!

و سرخسي فقيه مشهور حنفي مذهب در كتاب المبسوط مي گويد:

وقد بينا أن المسكر ما يتعقبه السكر وهو الكأس الأخير وعن إبراهيم رحمه الله قال أتي عمر رضي الله عنه بأعرابي سكران معه إداوة من نبيذ مثلث فأراد عمر رضي الله عنه أن يجعل له مخرجاً فما أعياه إلا ذهاب عقله فأمربه فحبس حتي صحا ثم ضربه الحد ودعا بإداوته وبها نبيذ فذاقه فقال أوه هذا فعل به هذا الفعل فصب منها في إناء ثم صب عليه الماء فشرب وسقي أصحابه وقال إذا رابكم شرابكم فاكسروه بالماء .

المبسوط ، ج 24 ، ص 11 .

و ما بيان كرديم كه مسكر آن چيزي است كه با نوشيدن آن شخص مست شود !!! يعني آخرين پيمانه (پس تا قبل از آن مسكر نيست و حرام نيست!!!) و از ابراهيم روايت شده است كه گفت : بيابانگردي مست را به نزد عمر آورده و همراه با او مشكي از نبيذ غليظ شده بود ؛ پس عمر خواست كه براي او راهكاري قرار دهد ؛ هيچ راهي به ذهن او نرسيد مگر اينكه او اكنون عقل ندارد ؛ پس دستور داد تا او را زنداني كرده تا زماني كه هوشش سر جاي خود باز گردد و سپس او را حد زد ؛ و سپس مشك او را طلبيده در حالي كه در آن نبيذ بود ؛ پس از آن چشيد و گفت : واي !! اين با او چنين كرده است !!! پس مقداري از آن را در ظرفي ريخته و بر روي آن آب ريخت و از آن نوشيد و به يارانش نيز نوشانيد و گفت : اگر مايل به اين شراب شديد ، مستي آن را با آب از بين ببريد!!!

وي همچنين مي گويد :

وعن عمر ( رض ) أنه أتي بنبيذ الزبيب فدعا بماء وصبه عليه وشرب ، وقال : أن لنبيذ زبيب الطائف غراما .

المبسوط ، ج 24 ، ص8 .

از عمر روايت شده است كه براي او نبيذي آوردند ؛ پس آبي آورده و بر روي آن ريخت و از آن نوشيد و سپس گفت : شراب كشمش طائف ارزشمند است !!! .

شراب خواري عمر در حال احتضار :

جالب است كه جناب عمر ، حتي در آخرين لحظات عمرش نيز دست از شراب خواري برنمي داشت ؛ تا جايي كه در هنگام مرگ نيز درخواست كرد كه برايش شراب بياورند . ابن سعد از علماي بزرگ اهل سنت در كتاب معتبر الطبقات الكبري مي نويسد :

عن عبد الله بن عبيد بن عمير أن عمر بن الخطاب لما طعن قال له الناس يا أمير المؤمنين لو شربت شربة فقال أسقوني نبيذا وكان من أحب الشراب إليه قال فخرج النبيذ من جرحه مع صديد الدم .

الطبقات الكبري ، محمد بن سعد ، ج 3 ، ص 354 و تاريخ مدينة دمشق ، ابن عساكر ، ج 44 ، ص 430 و با كمي تفاوت در : السنن الكبري ، البيهقي ، ج 3 ، ص 113 و فتح الباري ، ابن حجر ، ج 7 ، ص 52 و المصنف ، ابن أبي شيبة الكوفي ، ج 5 ، ص 488 و الاستيعاب ، ابن عبد البر ، ج 3 ، ص 1154 و ده ها مصدر ديگر از مصادر معتبر اهل سنت .

از عبد الله بن عبيد بن عمير (نقل شده است) كه هنگامي كه عمر بن خطاب ، چاقو خورد ، مردم به او گفتند : اي امير مومنان ، اگر نوشيدني بنوشي (خوب است ) ؛ پس گفت : به من نبيذ دهيد !!! و نبيذ از دوستداشتني ترين نوشيدني ها در نزد وي بود . عبد الله گفت : نبيذ از زخم وي همراه با لخته هاي خون خارج شد .

معناي نبيذ در كتب اهل سنت :

و نبيذ را اهل لغت ، اين گونه معنا كرده اند :

وإنما سمي نبيذا لأن الذي يتخذه يأخذ تمرا أو زبيبا فينبذه في وعاء أو سقاء عليه الماء ويتركه حتي يفور [ ويهدر ] فيصير مسكرا .

تاج العروس ، ج5 ، ص500 ، ماده نبذ .

به آن نبيذ گفته مي شود ، زيرا كسي كه آن را درست مي كند خرما و كشمش را گرفته و آن ها را در ظرف يا مَشكي ريخته و سپس بر روي آن آب مي ريزد . و آن را مي گذارد تا (خود به خود) جوشيده و سر برود ؛ كه در اين صورت مست كننده مي شود .

و محيي الدين نووي در كتاب المجموع مي نويسد :

واما الخمر فهي نجسة لقوله عز وجل ( إنما الخمر والميسر والأنصاب والأزلام رجس من عمل الشيطان ) ولأنه يحرم تناوله من غير ضرر فكان نجسا كالدم واما النبيذ فهو نجس لأنه شراب فيه شدة مطربة فكان نجسا كالخمر.

المجموع ، محيي الدين النووي ، ج 2 ، ص 563 .

اما شراب نجس است ؛ زيرا خداوند عز و جل فرموده است : " شراب و قمار و بت ها وتيرهاي قرعه پليدند و از عمل شيطانند" و نيز به اين علت كه نوشيدن آن اگر ( ترك آن ) ضرر نداشته باشد ، حرام است ؛ پس مانند خون نجس است ؛ و اما نبيذ ، پس آن نيز نجس است ؛ زيرا شرابي است كه غليظ شده و به طرب مي آورد ؛ از اين رو ، مانند شراب نجس است.

شراب خواري معاويه :

همان طور كه پيش از اين گفتيم ، بي ترديد سر منشأ اين اتهام به امير مؤمنان عليه السلام ، خاندان بني اميه هستند . شراب خواري در اين خاندان از زمان جاهليت مرسوم بوده است و حتي بعد از اسلام نيز نتوانسته بودند آن را ترك نمايند ؛ از اين رو براي توجيه اين عملشان به دنبال شريك جرم مي گشتند تا از زشتي عمل در ميان مردم بكاهند و لذا پاي امير المؤمنين عليه السلام وسط كشيدند و به آن حضرت چنين تهمت ناروائي را زدند .

معاويه شراب خورده و آن را به ميهمان تعارف مي كند!!!

معاوية بن أبي سفيان از كساني است شراب مي خورده است . امام احمد بن حنبل به نقل از عبد الله بن بريده مي نويسد :

دَخَلْتُ أَنَا وَأَبِي عَلَي مُعَاوِيَةَ فَأَجْلَسَنَا عَلَي الْفُرُشِ ثُمَّ أُتِينَا بِالطَّعَامِ فَأَكَلْنَا ثُمَّ أُتِينَا بِالشَّرَابِ فَشَرِبَ مُعَاوِيَةُ ثُمَّ نَاوَلَ أَبِي ثُمَّ قَالَ مَا شَرِبْتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ.

مسند أحمد بن حنبل ج5 ص347 ش 22991 - سير أعلام النبلاء ج5 ص52 - تاريخ مدينة دمشق ج27 ص127

روزي با پدرم بريده بر معاويه وارد شديم از ما احترام كرده و طعام آوردند و تناول كرديم سپس مشروب آورد و خودش نوشيد و به پدرم تعارف كرد . پدرم گفت : از روزي كه پيامبر اكرم ـ صلي الله عليه و سلّم ـ آنرا حرام كرده من به آن لب نزدم .

هيثمي در مجمع الزوائد بعد از نقل اين روايت مي گويد :

رواه أحمد ورجاله رجال الصحيح

مجمع الزوائد ج5 ص42

اين روايت را احمد نقل كرده و راويان آن ، همان راويان صحيح بخاري و مسلم هستند .

معاويه و تجارت شراب !!!

ابن عساكر در تاريخ مدينه دمشق مي نويسد :

عن محمد بن كعب القرظي قال غزا عبدالرحمن بن سهل الأنصاري في زمان عثمان ومعاوية امير علي الشام فمرت به روايا خمر تحمل فقال اليها عبدالرحمن برمحه فبقر كل راوية منها فناوشه غلمانه حتي بلغ شأنه معاوية فقال دعوه فإنه شيخ قد ذهب عقله فقال كذب والله ما ذهب عقلي ولكن رسول الله صلي الله عليه وسلمنهانا ان ندخل بطوننا وأسقيتنا واحلف بالله لئن انا بقيت حتي أري في معاوية ما سمعت من رسول الله صلي الله عليه وسلم لأبقرن بطنه أو لأموتن دونه

تاريخ مدينة دمشق ج34 ص420- فيض القدير ج5 ص463- الإصابة في تمييز الصحابة ج4 ص313

عبد الرحمن بن سهل انصاري (از صحابه جليل القدر) در زمان عثمان به جنگ رفت در حاليكه معاويه امير بر شام بود ؛ كاروان شتري از كنار او گذشت كه بار شراب حمل مي كرد ؛ پس وي با نيزه خويش بر آن هجوم برده و تمام مشك ها را دريد !!! شتربانان او را گرفتند ؛ خبر به معاويه رسيد و گفت : او را رها كنيد ؛ او پيرمردي است كه ديوانه شده است !!!

وي پاسخ داد : قسم به خدا كه معاويه دروغ گفته است !!! من ديوانه نشده ام ولي از رسول خدا شنيدم كه ما را از نوشيدن شراب و حتي ريختن آن در ظرف هايمان نهي نمود ؛ و قسم به خدا اگر زنده بمانم كه معاويه را ببينم كه كلام رسول خدا در مورد او محقق شده است ( اگر معاويه را بر منبر من در مدينه ديديد او را بكشيد) يا شكم او را خواهم دريد و يا در اين راه كشته خواهم شد !!!

بررسي اتهام اهل سنت به امير المؤمنين عليه السلام :

حال بعد از جواب نقضي و اثبات اين مطلب كه آيات شراب در حق عمر نازل شده است ، به سراغ رواياتي مي رويم كه اهل سنت با تكيه بر آن ها به امير المؤمنين عليه السلام تهمت زده اند . ما ابتدا نظر علماي اهل سنت را در رد آن مي آوريم و بعد سند اين روايات را بررسي خواهيم كرد .

نظر علماي اهل سنت در رد اين روايت :

اين روايت ، حتي از ديدگاه خود علماي اهل سنت مردود است ؛ چنانچه شوكاني ، از بزرگان اهل سنت در اين باره مي نويسد :

وفي إسناده عطاء بن السائب لا يعرف إلا من حديثه ، وقد قال يحيي بن معين لا يحتج بحديثه .

نيل الأوطار ، ج 9 ، ص 56 .

در سند اين روايت عطاء بن سائب است و اين روايت را غير او نقل نكرده است ؛ يحيي بن معين در مورد او گفته است كه : نمي توان به روايت او استناد كرد .

و حاكم نيشابوري بعد از نقل روايت ، مي گويد :

وفي هذا الحديث فائدة كثيرة وهي ان الخوارج تنسب هذا السكر وهذه القراءة إلي أمير المؤمنين علي بن أبي طالب دون غيره وقد برأه الله منها فإنه راوي هذا الحديث.

المستدرك ، الحاكم النيسابوري ، ج 2 ، ص 307 .

در اين روايت نكته مهمي وجود دارد و آن اين است كه خوارج اين مستي و اين اشتباه خواندن نماز را به امير المومنين علي بن أبي طالب عليه السلام نسبت داده ان ، نه به غير او ؛ اما خداوند او را از اين تهمت مبري كرده است ؛ به درستي كه خود او راوي اين روايت است (و معقول نيست كه امير مومنان ، گناهي را كه - به گفته ايشان ، انجام داده است براي ديگران نقل كند) .

بررسي روايت اتهام به امير مؤمنان عليه السلام در صحاح اهل سنت :

در اين باره در صحاح سته اهل سنت دو روايت نقل شده است ، يكي روايت ترمذي و ديگري روايت أبي داود . ما هر دو روايت را از نظر سندي بررسي خواهيم كرد .

ترمذي در سننش مي نويسد :

3300 ، حَدَّثَنَا عَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ سَعْدٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الرَّازِيِّ عَنْ عَطَاءِ بْنِ السَّائِبِ عَنْ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ السُّلَمِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ قَالَ صَنَعَ لَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ طَعَامًا فَدَعَانَا وَسَقَانَا مِنَ الْخَمْرِ فَأَخَذَتِ الْخَمْرُ مِنَّا وَحَضَرَتِ الصَّلاَةُ فَقَدَّمُونِي فَقَرَأْتُ (قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ) لاَ أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ وَنَحْنُ نَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ. قَالَ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَي (يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاَ تَقْرَبُوا الصَّلاَةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَي حَتَّي تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ ) .

سنن الترمذي ، الترمذي ، ج 4 ص 305

از علي بن ابي طالب نقل شده است كه گفت : عبد الرحمن بن عوف براي ما غذايي درست كرد و ما را دعوت نموده و به ما شراب داد ؛ وقتي شراب نوشيديم وقت نماز شد ؛ عبد الرحمن من را مقدم كرده و من در نماز سوره كافرون را اينگونه خواندم « لا اعبد ما تعبدون ونحن نعبد ما تعبدون » پس خداوند اين آيه را نازل نمود كه :

"اي كساني كه ايمان آورديد ! مبادا در حال مستي به سراغ نماز رويد ، تا زماني كه بدانيد چه مي گوييد".

ابي داود نيز در سنن خود مي نويسد :

3673 ، حَدَّثَنَا مُسَدَّدٌ حَدَّثَنَا يَحْيَي عَنْ سُفْيَانَ حَدَّثَنَا عَطَاءُ بْنُ السَّائِبِ عَنْ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ السُّلَمِيِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ أَنَّ رَجُلاً مِنَ الأَنْصَارِ دَعَاهُ وَعَبْدَ الرَّحْمَنِ بْنَ عَوْفٍ فَسَقَاهُمَا قَبْلَ أَنْ تُحَرَّمَ الْخَمْرُ فَأَمَّهُمْ عَلِيٌّ فِي الْمَغْرِبِ فَقَرَأَ (قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ) فَخَلَطَ فِيهَا فَنَزَلَتْ (لاَ تَقْرَبُوا الصَّلاَةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَي حَتَّي تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ ) .

سنن أبي داود ، ابن الأشعث السجستاني ، ج 2 ص 182 .

از علي روايت شده است كه شخصي از انصار ، او و عبد الرحمن بن عوف را دعوت نموده و به آن دو - قبل از نزول حرمت شراب - شراب نوشانيد ؛ علي در نماز مغرب امام ايشان شده و سوره كافرون را اشتباه خواند ؛ پس آيه نازل شد كه : لا تقربوا الصلاة ...

بررسي دلالي روايات :

در متن اين دو روايت تناقض وجود دارد ؛ زيرا در يكي ميزبان عبد الرحمن بن عوف است و در ديگري شخصي از انصار ؛ و در نظر علماي حديث اين امر با وجود يكي بودن روات اصلي دو روايت ، دلالت بر دروغگو و يا كم حافظه بودن راويان يكي و يا هر دوي اين روايات مي كند .

بررسي سند روايات:

أبي عبد الرحمن سلمي از دشمنان امير مؤمنان عليه السلام :

ناقل قصه از امير مومنان عليه السلام ، در هر دو روايت ، ابي عبد الرحمن السلمي است كه وي از دشمنان امام علي عليه السلام بوده است . وي از كساني است كه در لشكر امير مومنان بود ؛ اما به اقرار خويش در باطن با حضرت دشمني داشت :

طبري در كتاب المنتخب من ذيل المذيل از خود او نقل مي كند كه وي با امير مومنان دشمن بوده است :

وأبو عبد الرحمن السلمي واسمه عبد الله بن حبيب ... قال رجل لأبي عبد الرحمن أنشدك الله متي أبغضت عليا عليه السلام أليس حين قسم قسما بالكوفة فلم يعطك ولا أهل قال أما إذ نشدتني الله فنعم .

المنتخب من ذيل المذيل ، ص 147 .

ابو عبد الرحمن السلمي ؛ اسم او عبد الله بن حبيب است ... شخصي به ابو عبد الرحمن گفت : تو را به خدا قسم مي دهم ! چه زماني با علي دشمن شدي ؟ آيا همان زماني نبود كه در كوفه مالي را تقسيم نمود ؛ اما به تو و خانواده ات چيزي نداد ؟ پاسخ داد : آري !!!

ابراهيم ثقفي نيز در كتاب الغارات ، نام وي را در ميان عده اي از فقهاي بزرگ آورده كه با امير مومنان دشمني مي نمودند :

ومنهم (اي المنحرفين عن علي) أبو عبد الرحمن السلمي [ القاري] :

عن عطاء بن السائب قال : قال رجل لأبي عبد الرحمن السلمي أنشدك بالله تخبرني فلما أكد عليه قال : بالله هل أبغضت عليا إلا يوم قسم المال في أهل الكوفة فلم يصبك ولا أهل بيتك منه شئ ؟ ، قال : أما إذا أنشدتني بالله فلقد كان ذلك .

از ايشان (كساني كه از امير مومنان جدا شده بودند) ابو عبد الرحمن سلمي است ؛ از عطاء روايت شده است كه مي گفت : شخصي به ابو عبد الرحمن گفت : تو را به خدا قسم مي دهم كه به من راست بگويي ؛ وقتي كه به او اصرار كرد قبول نمود ؛ پس گفت : آيا جز براي اين با علي دشمن نشدي كه روزي بيت المال را تقسيم مي كرد ، اما به تو و خانواده ات چيزي نرسيد ؟ پاسخ داد : چون مرا قسم دادي به تو مي گويم ؛ آري ، همينطور است .

سپس به نقل از سعد بن عبيده ، روايتي را از أبي عبد الرحمن نقل مي كند كه خصومت و عداوت او با امير المؤمنين عليه السلام را بيش از پيش براي ما روشن مي سازد .

عن سعد بن عبيدة قال : كان بين حيان وبين أبي عبد الرحمن السلمي شئ في أمر علي عليه السلام فأقبل أبو عبد الرحمن علي حيان فقال : هل تدري ما جرأ صاحبك علي الدماء ؟ يعني عليا عليه السلام قال : وما جرأه لا أبا لغيرك ؟ ، قال : حدثنا أن النبي صلي الله عليه وآله قال لأصحاب بدر : اعملوا ما شئتم فقد غفر لكم ، أو كلاما هذا معناه.

الغارات ، ج 2 ، ص 567 .

از سعد بن عبيده نيز روايت شده است كه گفت : بين حيان و ابي عبد الرحمن سلمي در مورد امير مومنان درگيري بود ؛ پس ابو عبد الرحمن رو به حيان نموده و گفت : مي داني چرا صاحب تو (كسي كه از او طرفداري مي كني) را بر ريختن خون مردمان جري نمود ؟

گفت : چه چيزي او را جري كرده است ؟ اي ناپاك ؟

ابو عبد الرحمن پاسخ داد : علي براي ما از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم ) روايـت مي كند كه به اصحاب بدر فرمود : هركاري مي خواهيد بكنيد ، زيرا خدا شما را آمرزيده است (و به همين جهت جرات در ريختن خون مردمان پيدا كرده است) .

بايد از علماي اهل تسنن سؤال كرد كه آيا مي توان به روايت چنين شخصي اعتماد كرد ؟ مگر نه اين كه به اتفاق شيعه و سني ، كسي كه با امير المؤمنين عليه السلام دشمن باشد ، منافق است ؟ آيا به روايت شخص منافق مي توان اعتماد و به امير مؤمنان تهمت زد ؟

بنابراين ، هر دو روايتي كه در صحاح سته اهل سنت آمده ، به خاطر بودن اين شخص در سلسله سند ، از اعتبار ساقط است .

عطاء بن سائب ، ديوانه شده بود :

دومين راوي در سلسله سند هر دو روايت كه از أبي عبد الرحمن نقل مي كند ، عطاء بن سائب است . مزي در تهذيب الكمال در باره او مي نويسد :

و قال عن يحيي أيضا : عطاء بن السائب اختلط ، فمن سمع منه قديما فهو صحيح ... و قال أبو أحمد بن عدي : أخبرنا ابن أبي عصمة ، قال : حدثنا أحمد بن أبي يحيي ، قال : سمعت يحيي بن معين يقول : ليث بن أبي سليم ضعيف مثل عطاء بن السائب .

تهذيب الكمال ، ج 20 ص 91

از يحيي روايت شده است كه گفت : عطاء ديوانه شد و تنها اگر كسي از او در ابتدا شنيده باشد صحيح است ... از يحيي بن معين شنيدم كه مي گفت : ليث بن أبي سليم مانند عطاء بن سائب ضعيف است .

هيثمي نيز در رد روايت وي مي گويد :

رواه أحمد وفيه عطاء بن السائب وقد اختلط .

مجمع الزوائد ج 4 ص 83.

اين روايت را احمد نقل كرده است و در سند آن عطاء بن سائب است و او نيز ديوانه شد .

ابن حجر نيز در مورد روايت او مي گويد :

والاضطراب فيه من عطاء بن السائب فإنه اختلط .

الإصابة ج 4 ص 338 .

اشكال اين روايت از عطاء بن سائب است ، زيرا او ديوانه شد .

ذهبي نيز در ترجمه وي مي گويد :

وقال يحيي : لا يحتج به .

ميزان الاعتدال ج 3 ص 71

يحيي گفته است : نمي توان به او استدلال كرد .

ابوجعفر الرازي ، در نقل روايت ضعيف بود :

سومين راوي كه در طريق روايت ترمذي وجود دارد ، ابو جعفر رازي است كه بسياري از بزرگان اهل تسنن وي را تضعيف كرده اند . مزي در تهذيب الكمال در باره او مي گويد :

قال عبد الله بن أحمد بن حنبل ، عن أبيه : ليس بقوي في الحديث ... و قال عمرو بن علي : فيه ضعف ، و هو من أهل الصدق ، سييء الحفظ . و قال أبو زرعة : شيخ يهم كثيرا . و قال زكريا بن يحيي الساجي : صدوق ليس بمتقن . و قال النسائي : ليس بالقوي .

تهذيب الكمال ج 33 ص 195

عبد الله بن احمد از پدرش نقل مي كند كه وي در روايت قوي نيست ... از عمرو بن علي روايت شده است كه گفت : او ضعيف است ؛ اگر چه راستگوست اما حفظ او بد است .

ابو زرعه گفته است : او پيرمردي است كه غلط هاي بسيار دارد .

زكريا بن يحيي ساجي گفته است : راستگويي است كه حرف هاي او محكم نيست .

نسايي نيز گفته است : او قوي نيست .

ابن حجر عسقلاني نيز مي گويد :

و قال ابن حبان : كان ينفرد عن المشاهير بالمناكير ، لا يعجبني الاحتجاج بحديثه إلا فيما وافق الثقات . و قال العجلي : ليس بالقوي .

تهذيب التهذيب ، ج12 ، ص57

ابن حبان گفته است : او از مشاهير روايات غير قابل قبول نقل مي كند ؛ به نظر من استدلال به روايت او صحيح نيست مگر زماني كه با روايات ثقات موافق باشد . عجلي نيز گفته است : او قوي نيست .

سفيان ثوري ، مدلس مشهور و از ديوانه ها روايت مي كرد :

در سند روايت أبي داود ، علاوه بر عطاء بن سائب و عبد الرحمن السلمي كه پيش از اين وضعيت آن ها روشن شد ، سفيان ثوري نيز وجود دارد كه وي نيز از مدليس مشهور بوده است :

سفيان ثوري ، مدلس بوده است :

طبق آن چه بزرگان اهل سنت گفته اند : تدليس سفيان ثوري از نوع تدليس «تسويه» بوده است . در تعريف اين نوع از تدليس گفته اند :

ربّما يسقط ... أو اسقط غيره ضعيفاً أو صغيراً تحسيناً للحديث .

تدريب الراوي ، باب النوع الثاني : المدلس وهو قسمان ، ج1 ، ص186 .

گاهي چيزي از حديث كم مي كرد يا ديگري چنين مي كرد ، به اين جهت كه يا آن شخص ضعيف يا كوچك بوده است .

ابن قطان در باره اين نوع تدليس مي گويد :

وهو شرّ أقسامه .

تدريب الراوي ، ج1 ، ص187 .

اين بدترين نوع تدليس است .

سيوطي در ادامه مي نويسد :

قال الخطيب وكان الأعمش وسفيان الثوري يفعلون مثل هذا قال العلائي وبالجملة فهذا النوع أفحش أنواع التدليس مطلقا وشرها قال العراقي وهو قادح فيمن تعمد فعله وقال شيخ الإسلام لا شك أنه جرح وإن وصف به الثوري والأعمش فلا اعتذار أنهما لا يفعلانه إلا في حق من يكون ثقة عندهما ضعيفا عند غيرهما .

خطيب بغدادي مي گويد : اعمش و سفيان ثوري اين كار را انجام مي داده اند . علائي گفته : سخن آخر اين كه اين نوع از تدليس ، زشت ترين و بدترين نوع آن است . عراقي گفته است : هر كسي كه اين كار را عمداً انجام دهد ، به روايتش ضرر مي زند و روايتش مورد اعتماد نيست . شيخ الاسلام [ابن حجر عسقلاني] گفته است : شكي نيست كه تدليس تسويه موجب جرح است و اگر سفيان ثوري و يا اعمش كه مبتلا به اين نوع تدليس هستند ، اين عذر آن ها از آن ها پذيرفته نمي شود كه كسي بگويد آن دو اين نوع تدليس را در مورد كسي به كار مي برده اند كه نزد خودشان ثقه بوده اند ؛ ولي نزد غير آن ها ضعيف بوده اند .

و طبق اصول مالك بن أنس روايت مدلس مطلقاً حجت نيست . سخاوي در فتح المغيث مي نويسد :

وممن حكي هذا القول القاضي عبد الوهاب في الملخص فقال التدليس جرح فمن ثبت تدليسه لا يقبل حديثه مطلقا قال وهو الظاهر علي أصول مالك .

فتح المغيث شرح الفية الحديث ، باب التدليس ، ج1 ، ص203 .

تدليس ، اگر ثابت شود كه كسي آن را انجام داده است ، عيب است و هيچ وجه روايت وي پذيرفته نمي شود . قاضي عبد الوهاب گفته است : اين مطلب با مبناي مالك بن أنس موافق است .

حكم تدليس از ديدگاه اهل سنت :

خطيب بغدادي ، از علماي مشهور اهل سنت در باره حكم تدليس آورده است :

سمعت شعبة ، يقول : « التدليس في الحديث أشد من الزنا ولأن أسقط من السماء أحب إلي من أن أدلس »

از شعبه شنيدم كه مي گويد : تدليس در حديث بدتر از زنا است ، اگر من از آسمان سقوط كنم ، برايم بهتر است از اين كه تدليس كنم .

الكفاية في علم الرواية ، ج3 ، ص287 ، شماره 1137 تا 1141 .

با اين حال ، چگونه مي توان به روايت هاي سفيان ثوري اعتماد كرد ؟

سفيان ثوري ، از ديوانه ها روايت نقل مي كرده :

ذهبي ، رجالي مشهور اهل سنت در باره سفيان ثوري مي نويسد :

شبابة ، عن شعبة ، قال : إذا حدثكم سفيان عن رجل لا تعرفونه فلا تقبلوا منه ، فإنما يحدثكم عن مثل أبي شعيب المجنون .

ميزان الاعتدال ، ترجمه الصلت بن دينار ، ج2 ، ص371 ، ص3906 .

شبابه از شعبه نقل مي كند كه وي گفت : زماني كه سفيان از مردي براي شما حديث نقل كرد كه او را نمي شناختيد ، از او قبول نكنيد ؛ زيرا او از افرادي مثل أبي شعيب ديوانه روايت نقل مي كند .

سفيان از دشمنان رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) روايت نقل مي كند:

سفيان ثوري از كساني همچون خالد بن سلمة بن العاص ، روايت نقل كرده است كه به نقل ابن عائشه ، اين شخص شعرهايي از بني مروان را كه در هجو رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) بود مي خوانده است .

رك : تهذيب التهذيب ، ج11 ، ص157 ، ترجمه سفيان الثوري ، شماره2407 .

ابن حجر عسقلاني در باره خالد بن سلمة مي گويد :

وذكر ابن عائشة انه كان ينشد بني مروان الاشعار التي هجي بها المصطفي صلي الله عليه وسلم .

تهذيب التهذيب ، ترجمه خالد بن سلمة ، ج3 ، ص83 ، شماره 181 .

ابن عائشه روايت كرده است كه وي براي بني مروان ، اشعاري را كه در آن رسول خدا را هجو (توهين و سرزنش) كرده بودند مي خواند !!!

آيا به روايت چنين شخصي مي توان اعتماد كرد ؟

در نتيجه هر دو روايت ؛ چه روايت ترمذي و چه روايت سنن أبي داود از نظر سندي مشكل دارند و غير قابل قبول هستند .

نظر علماي شيعه در رد تهمت به امير مومنان :

علامه سيد جعفر مرتضي مي گويد :

ولا نريد أن نفيض في بيان سر حياكة هذه الأكاذيب ، فإنه قد كان ثمة تعمد لإيجاد شركاء لأولئك الذين ارتكبوا هذه الشنيعة ، ممن يهتم اتباعهم بالذب عنهم ، فلما لم يمكنهم تكذيب أصل القضية عمدوا إلي إشراك أبرياء معهم ، ليخف جرم أولئك من جهة ، وسيعا في تضعيف أمر هؤلاء من جهة أخري . . ولكن الله يأبي إلا أن يتم نوره ، وينزه أولياءه ، ويطهرهم ، ويصونهم من عوادي الكذب والتجني . . وليذهب الآخرون بعارها وشنارها ، وليكن نصيب محبيهم واتباعهم ، والذابين عنهم بالكذب والبهتان ، الخزي والخذلان وسبحان الله ، وله الحمد ، فإنه ولي المؤمنين ، والمدافع عنهم .

الصحيح من سيرة النبي الأعظم (ص) ، السيد جعفر مرتضي ، ج 5 ص 315 .

ما نمي خواهيم در مورد علت بافتن اين دروغ ها سخن بگوييم ؛ زيرا مقصود از آن قطعا شريك تراشيدن براي كساني است كه چنين عمل زشتي را مرتكب مي شده اند ؛ همان كساني كه طرفداران آنها تلاش بسيار در طرفداري از ايشان مي كنند . وچون نتوانستند اصل قضيه را منكر شوند ، عده اي بي گناه را نيز شريك جرم آنها كردند ؛ تا از طرفي جرم ايشان سبكتر شده و از طرف ديگر اين اشخاص بي گناه را تضعيف كنند ...

اما خداوند جز كامل شدن نور خويش را نمي پذيرد و دوستان خويش را (از اين تهمت) مبرا نموده و پاك مي سازد و ايشان را از آثار اين دروغ و جنايت مصون مي دارد ... و ديگران هستند كه ننگ و عار اين رسوايي را بر دوش خواهند كشيد (نه بي گناهان) و جزاي دوستادارن ايشان و طرفدارانشان و كساني كه با دروغ و تهمت از آنها دفاع مي كنند نيز رسوايي و بيچارگي است ؛ و منزه است خداوند وحمد مخصوص است ؛ پس بدرستيكه اوست كه سرپرست مومنين است و از ايشان دفاع مي نمايد .

و سيد محمد باقر حكيم مي گويد :

ولا يشك أي مسلم يعرف القليل عن شخصية الإمام علي ( عليه السلام ) بوضع هذا الحديث علي لسانه ، حيث إن الإمام علي ( عليه السلام ) تربي في حجر الرسول منذ أن كان طفلا وتخلق باخلاقه ، فكيف يمكن ان نتصور وقوع هذا الشئ منه ، خصوصا إذا أخذنا بعين الاعتبار نزول بعض الآيات القرآنية في ذم الخمر قبل هذا الوقت ، وإذا لاحظنا وجود بعض النصوص التي تذكر نزول الآية في شخص آخر من كبار الصحابة ، ممن كان قد اعتاد شرب الخمر في الجاهلية عرفنا الهدف السياسي فيها .

علوم القرآن ، السيد محمد باقر الحكيم ، ص 303 .

هيچ مسلماني كه اندكي از شخصيت امير مومنان آگاهي داشته باشد ، شك در دروغ بودن اين روايـت از زبان آن حضرت نمي نمايد ؛ زيرا امير مومنان عليه السلام از زمان كودكي در دامان رسول خدا (ص) بزرگ شده و اخلاق ايشان را به خود گرفته است ؛ چگونه مي توان تصور نمود كه چنين كاري از وي صادر شده باشد ؛ مخصوصا اگر با ديده دقت به نزول آياتي كه قبل از اين ماجرا در مورد مذمت شراب آورده شده است بنگريم و نيز رواياتي را كه مي گويد كسي كه اين آيه در مورد وي نازل شده است ، از بزرگان صحابه است كه در جاهليت عادت به شرب خمر داشته است ، ببينيم ، هدف سياسي از اين روايت را درك مي كنيم .

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات

مؤسسه تحقيقاتي حضرت ولي عصر (عج)



Share
81 | عليرضا | Iran - Tehran | ١٧:١٥ - ٢٠ دي ١٣٩٣ |
خدا ............................ اخه چي بگم
82 | سيمرغ | Iran - Mashhad | ١٢:٠٢ - ٢٢ دي ١٣٩٣ |
جدا باعث تاسفه.
83 | علي ايماني | Iran - Qazvin | ٢٢:٤٦ - ١٣ بهمن ١٣٩٣ |
سلام عليکم و خسته نباشيد
در حديث شراب نوشيدن معاويه آمده است که:
دَخَلْتُ أَنَا وَأَبي عَلَى مُعَاوِيَةَ ، فَأَجْلَسَنَا عَلَى الْفُرُشِ ، ثُمَّ أُتِينَا بالطَّعَامِ ، فَأَكَلْنَا ، ثُمَّ أُتِينَا بالشَّرَاب ، فَشَرِب مُعَاوِيَةُ ، ثُمَّ نَاوَلَ أَبي ، ثُمَّ قَالَ : " مَا شَرِبتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ " ، ثم قَالَ مُعَاوِيَةُ : كُنْتُ أَجْمَلَ شَباب قُرَيْشٍ ، وَأَجْوَدَهُ ثَغْرًا ، وَمَا شَيْءٌ كُنْتُ أَجِدُ لَهُ لَذَّةً كَمَا كُنْتُ أَجِدُهُ وَأَنَا شَاب غَيْرُ اللَّبنِ ، أَوْ إِنْسَانٍ حَسَنِ الْحَدِيثِ يُحَدِّثُنِي .
فَشَرِب مُعَاوِيَةُ ، ثُمَّ نَاوَلَ أَبي ، ثُمَّ قَالَ : " مَا شَرِبتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ " ،
در اينجا از کجا ميشه ثابت کرد که معاويه اين جملرو نگفت؟ يعني جمله ي ثُمَّ قَالَ : " مَا شَرِبتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ را
چون نگفته که پدرم گفته گفته معاويه نوشيد و به پدرم تعارف کرد سپس گفت
اين سپس گفتن به معاويه بر نميگردد
سوال دومم اينه که در اين حديث اومده ناول ابي اين ناول در اينجا به معناي تناول کردن نيست؟ يا تعارف کردن؟

پاسخ:
با سلام

دوست گرامي

اگر در خود اين حديث دقت کنيد متوجه مي شويد معاويه خودش شراب را داشت مي خورد، ديگر جا ندارد که بگويد من از زماني که پيامبر حرام کرده است نخورده ام !!! در خصوص ناول ابي نيز بايد بگوييم در اينجا نيز اين به معني تعارف کردن است يعني معاويه تعارف کرد چون در جمله قبلي آمده است که فَشَرِب مُعَاوِيَةُ يعني معاويه شراب خورد ديگر جا ندارد بعد از اينکه معاويه شراب را خود دوباره بگويد شراب خورد

موفق باشيد

گروه پاسخ به شبهات
84 | سیدمجید | Iran - Qom | ١٤:٥٢ - ٢٨ ارديبهشت ١٣٩٤ |
این این ملت هزار رنگ و منافق چه انتظاری دارید مگر یادتان رفته کاری کرده بودند و انقدر تبلیغات و حرف های دروغین زده بودند که وقتی حضرت علی بن ابی طالب (ع) در حال سجده ضربت شمشیر به فرق مبارکشان خورد عده ای گفتند مگر حضرت علی نماز هم میخواند؟ ببینید دروغ تا کجا در جان مردم رخنه کرده بود و چطوری شیطان انسی دروغ پراکنی میکرد.
85 | مهدی نصرتی | Iran - Mashhad | ٠٨:٢٠ - ٢٩ ارديبهشت ١٣٩٤ |
آیاواقعامنابعی که ذکرمیکنیدهمه درست است؟

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
متن مطالبي که نقل شده از کتب خودتان است لطفا مقداري به خودتان زحمت بدهيد و برويد و ببيند منابع درست است يا نه؟!!
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
86 | اتحاد اسلام | Iran - Gorgan | ١٠:٥٩ - ٢٥ خرداد ١٣٩٤ |
ای برادر اولا صحابه رسول الله بعد از ایمان شراب نخوردند از ابوبکر تا علی ثانیا مگر حکم برکناری شراب مگر یکدفعه نازل شد ن برادر حکم در سه یا چهار مرتبه به حرامیت کامل رسید بس بترس ای برادر از تفرقه و درغ و تهمت

پاسخ:
باسلام
دوست گرامي
اولا: اگر در رواياتي که در مقاله فوق نقل شده است دقت مي کرديد، متوجه مي شديد که صحابه بعد از پيامبر (ص) و بعد از ايمانشان اهل شراب بودند. بويژه اين روايت که آمده است بعد از تحريم پيامبر (ص) شراب خورد دَخَلْتُ أَنَا وَأَبِي عَلَي مُعَاوِيَةَ فَأَجْلَسَنَا عَلَي الْفُرُشِ ثُمَّ أُتِينَا بِالطَّعَامِ فَأَكَلْنَا ثُمَّ أُتِينَا بِالشَّرَابِ فَشَرِبَ مُعَاوِيَةُ ثُمَّ نَاوَلَ أَبِي ثُمَّ قَالَ مَا شَرِبْتُهُ مُنْذُ حَرَّمَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ.
و يا در خصوص ربيعه آمده است او از صحابه بود و در زمان عمر شراب مي خورد:
ربيعة بن أمية بن خلف بن وهب بن حذافة ابن جمح الجمحي القرشي أدرك النبي وأسلم ثم شرب الخمر في خلافة عمر فهرب خوفا من إقامة الحد إلى الشام ثم لحق بالروم
ربيعه پيامبر را درک کرد و اسلام آورد سپس در زمان عمر شراب خورد از ترس حد خوردن فرار کرد به شام سپس به روم پناهنده شد
ابن عساكر الدمشقي الشافعي، أبي القاسم علي بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله (متوفاى571هـ)، تاريخ مدينة دمشق وذكر فضلها وتسمية من حلها من الأماثل، تحقيق: محب الدين أبي سعيد عمر بن غرامة العمري، ناشر: دار الفكر - بيروت - 1995. ج 18 ص 50
بلاذري نيز او را از کساني مي‌شمارد که شراب خوار بوده است:
وأما ربيعة بن أمية بن خلف، فكان صاحب شراب،
ربيعه شرابخوار بود
البلاذري، أحمد بن يحيي بن جابر (متوفاى279هـ)، أنساب الأشراف، ج 3 ص 373، طبق برنامه الجامع الكبير.
با اين وجود آيا جا دارد چشم بسته واقعيات را کنار گذاشته و از تمام صحابه دفاع کنيم؟!!
ثانيا: در منابع شما فراوان آمده است که پيامبر، ابوبکر و عمر صحابه شرابخوار را حد زدند: مَالِكٍ أَنَّ نَبِيَّ اللَّهِ صلى الله عليه وسلم جَلَدَ في الْخَمْرِ بِالْجَرِيدِ وَالنِّعَالِ ثُمَّ جَلَدَ أبو بَكْرٍ أَرْبَعِينَ فلما كان عُمَرُ وَدَنَا الناس من الرِّيفِ وَالْقُرَى قال ما تَرَوْنَ في جَلْدِ الْخَمْرِ فقال عبد الرحمن بن عَوْفٍ أَرَى أَنْ تَجْعَلَهَا كَأَخَفِّ الْحُدُودِ قال فَجَلَدَ عُمَرُ ثَمَانِينَ
صحيح مسلم ج 3 ص 1331
در اين صورت اگر بعد از ايمانشان شراب نخوردند چرا حد خوردند؟!!
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
87 | مجتبی دهقانی شورکی | Iran - Shiraz | ٢٢:٢٧ - ٣١ خرداد ١٣٩٤ |
سلام
در روایتی که میگه شخصی از مشک عمر شراب نوشید و...
شخصی به نام حَسَّانَ بْنِ مُخَارِقٍ هست که نمی دانم نظر علما اهل سنت در موردش چیست ولی بقیه ثقه هستند
ممنون که شبانه روز تلاش می کنید

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
اين راوي توسط ابن حبان توثيق شده است
حسان بن مخارق الشيباني وقد قيل حسان بن أبى المخارق كنيته أبو العوام يروى عن سعيد بن جبير أنه كان يقرأ هل تستطيع ربك روى عنه جابر بن يزيد الجعفي
الثقات ج6 ص223
حسان نه تنها توثيق شده است بلکه در سند رواياتي واقع شده است که علماي اهل سنت آن روايت را صحيح دانسته اند
هيثمي در خصوص روايتي گويد:
ورجال أبي يعلى رجال الصحيح خلا حسان بن مخارق وقد وثقه ابن حبان
مجمع الزوائد ج 5 ص 86
در مجمموعه الاحاديث محمد بن عبد الوهاب نيز آمده است:
ابن مسعود في السَّكَر : إن الله لم يجعل شفاءكم فيما حرمَ عليكم رواه البخاري ، ورواه أحمد وغيره من حديث حسان بن مخارق عن أم سلمة مرفوعاً ، وصححه ابن حبان وغيره .
مجموعة الحديث ج 4 ص 241
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
88 | ابن ابی عمیر | United Kingdom - London | ٢٣:٥٠ - ١٨ شهریور ١٣٩٤ |
سلام
أبي عبد الرحمن سلمي همونه که تو سند قرائت قرآن (حفص از عاصم) هست؟
مگه بعضی از علمای شیعه نگفتند شیعه بوده؟
من نتونستم بفهمم شیعه بوده یا ناصبی؟ یعنی قرائت قرآن الان مسلمونها از یه ناصبی نقل شده؟
ممنون

پاسخ:
باسلام
دوست گرامي
قرائت حفص قرائت عموم مسلمانان است. حفص و استاد او عاصم به آنچه كه با قرائت عامّه و روايت صحيح و متواتر ميان مسلمانان موافق بود، پايبند بودند. اين قرائت را عاصم از شيخ خود ابو عبدالرحمان سلمى و او از حضرت علي عليه السلام گرفته است . حضرت علی (ع) به هيچ قرائتى جز آنچه با نصّ اصلى وحى كه ميان مسلمانان از پيامبر (ص) متواتر بوده، قرائت نمى‏ كرده است. اين قرائت را عاصم به شاگرد خود حفص آموخته است. از اين رو در طول تاريخ مورد اعتماد مسلمانان قرار گرفت. اعتماد عمومى صرفا براى اين بود كه با نصّ اصلى و قرائت متداول بين مسلمانان، توافق و تطابق داشته است
حفص و عاصم هر دو شيعه بودند
آيت الله معرفت در اين خصوص گويد: قرائت حاضر همان قرائت شيعه مي باشد چون آن را حفص که از شاگردان امام صادق عليه السلام بوده است از عاصم و او نيز سلمي که از خواص اصحاب حضرت علي عليه السلام بوده است، نقل و او نيز از حضرت علي عليه السلام و حضرت نيز از پيامبر صلي الله عليه و آله اخذ کرده است
اما القراءة الحاضرة- قراءة حفص- فهى قراءة شيعية خالصة، رواها حفص- و هو من اصحاب الامام الصادق عليه السلام عن شيخه عاصم- و هو من اعيان شيعة الكوفة الاعلام عن شيخه السلمى-و كان من خواص على عليه السلام، عن امير المؤمنين عليه السلام، عن رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله عن اللّه عز و جل.
التمهيد في علوم القرآن، ج‏2، ص: 253
آيت الله معرفت سند اين سند قرائت را طلايي دانسته است :
سند طلايى را داراست؛ زيرا حفص از عاصم، او از ابو عبد الرحمان سلمى و او از مولى امير المؤمنين نقل كرده است و رجال آن تماما از بزرگان طائفه و مورد ثقه و اطمينان امّت بوده‏اند.
محمد هادى معرفت
تاريخ قرآن، متن، ص: 153
آيت الله خويي نيز اين قرائت را مشهور دانسته است
وقراءته عن طريق حفص معروفة مشهورة ، وكل ما رأيناه من المصاحف القديمة والحديثة ، رسم خطه على طبق قراءته
معجم رجال الحديث - السيد الخوئي - ج 10 ص 195
سلمي از خواص شيعه باشد
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
1 |ابن ابی عمیر|Iran - Zanjan |١٤:٤٩ - ١٩ شهریور ١٣٩٤ |
0
 
1
سلام
با تشکر از جوابتون
پس ابو عبدالرحمن سلمی از نظر شیعه از خواص امیرالمومنین بوده
آیا همون ابو عبدالرحمن سلمی هست که تو همین مقاله(حسب رجال اهل سنت) گفتید دشمن امیرالمومین بوده؟
ممنون
پاسخ:
باسلام
دوست گرامي
عبد الرحمان سلمي از نگاه شيعه ثقه و از ياران حضرت علي عليه السلام بود
أبو عبد الرحمن عبد الله بن حبيب السلمي وبعض الرواية يطعن فيه من خواص علي عليه السلام ( قى ) عنه ( صه ) الكوفي تابعي ولأبيه صحبة وهو أحد اعلام التابعين وثقاتهم صحب علي بن أبي طالب عليه السلام
جامع الرواة - محمد علي الأردبيلي - ج 2 ص 397
آنچه که در مقاله مورد نظر شما در خصوص او مطالبي ذکر شد، طبق مبناي اهل سنت بود
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
89 | اویس قرنی | Canada - Montreal | ١٠:٢٨ - ٢٤ بهمن ١٣٩٤ |
سلام
یه سوال در مورد سندی که سفیان نقل کرده دارم با تو جه به سند روایاتی که از سفیان نقل شده سفیان مذکور می تونه سفیان بن عیینه هم باشه مثلا در سند ابوداود یحیی بن سعید القطان از هر دو سفیان روایت نفل کرده و از طرفی از عطاء بن السائب هم هر دو سفیان روایت نقل کردند به چه دلیلی میشه گفت قطعا سفیان ثوری بوده؟

پاسخ:
با سلام
دوست گرامي
خود علماي اهل سنت گفته اند که مراد از اين سفيان، سفيان ثوري است
في إسناده فرواه سفيان الثوري وأبو جعفر الرازي عن عطاء بن السائب فأرسلوه
عون المعبود ج 10 ص 78
موفق باشيد
گروه پاسخ به شبهات
90 | ابوالفضل | Iran - Tehran | ٢١:٢٠ - ٠٨ بهمن ١٣٩٦ |
َخْبَرَنَار أَبُو أَحْمَدَ عَبْدُ الْوَهَّابِ بْنُ عَلِيِّ بْنِ عَلِيٍّ ، بِبَغْدَادَ ، أَنَّعَبْدَ الأَوَّلِ بْنَ عِيسَى السِّجْزِيَّ أَخْبَرَهُمْ ، قِرَاءَةً عَلَيْهِ ، أَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ الْمُظَفَّرِ ، أَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَحْمَدَ السَّرْخَسِيُّ ، أَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ خُزَيْمٍ ، ثَنَا عَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ ، أَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ سَعْدٍ ، قَالَ : أَنَا أَبُو جَعْفَرٍ الرَّازِيُّ ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ السَّائِبِ ، عَنْ أَبِي عَبْدِ الرَّحْمَنِ السُّلَمِيِّ ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ، قَالَ : صَنَعَ لَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ طَعَامًا ، فَدَعَانَا ، وَسَقَانَا مِنَ الْخَمْرِ ، فَأَخَذَتِ الْخَمْرُ مِنَّا ، وَحَضَرَتِ الصَّلاةُ فَقَدَّمُونِي ، فَقَرَأْتُ قُلْ يَأَيُّهَا الْكَافِرُونَ { 1 } لا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ { 2 } سورة الكافرون آية 1-2 وَنَحْنُ نَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ، قَالَ : فَأَنْزَلَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلَّ يَأَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَقْرَبُوا الصَّلاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ سورة النساء آية 43 .

((لاحادیث المختاره از علامه ضیاء الدین المقدسی ج 2 ص 187))

از علی بن ابی طالب نقل شده است که گفت عبدالرحمن بن عوف برای ما غذایی درست کرد و ما را دعوت نموده و به ما شراب داد وقتی شراب نوشیدیم وقت نماز شد عبدالرحمن من را مقدم کرده و من در نماز سوره کافرون را اینگونه خواندم لا اعبد ما تعبدون و نحن نعبد ما تعبدون پس خداوند این آیه را نازل نمود که ای کسانی که ایمان آوردید مبادا در حال مستی به سراغ نماز بروید تا زمانی که بدانید چه می گویید
 [1] [2] [3]   قبلی
* نام:
* پست الکترونیکی:
* متن نظر :
  

آخرین مطالب